ทุกๆที่ ที่เราอยู่เราจะรู้สึกเหมือนไม่มีใครรักเราเลย ทั้งที่บ้านที่โรงเรียน เหมือนเขาเข้ามาเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง ที่บ้านเราจะช่วยงานบ้านปกติ ส่วนใหญ่เราจะตากผ้า แต่คือเรามีพี่น้องอยู่ 3 คน เราคนกลาง พี่ก็ผู้หญิง น้องก็ผู้หญิง เราตากเองแขวนเองมาหลายรอบแล้ว แล้วครั้งนึงถ้าเยอะๆเลยก็ 20-25 ตัว มันเยอะมาก แต่พอถามแม่ว่าทำไมไม่ให้พี่กับน้องมาช่วยเรา ทั้งๆสองคนนั้นก็เล่นโทรศัพท์อยู่ข้างบน แม่เราก็บอกว่าเราเรียกง่ายเพราะเล่นคอมอยู่ข้างล่าง พอบอกกับพี่น้องว่ามาช่วยหน่อยนะถ้าเรียก พอเรียกขึ้นมา พี่ก็ตากนิดตากหน่อยแล้วก็ขึ้นไป ส่วนน้องก็จะอ้างโน้นอ้างนี่ตลอด จนเราก็รู้สึกว่าเอ่อกูทำเองก็ได้ พอพ่อกลับมาจากทำงานหิว เราก็ทำไข่เจียวให้ เราไม่อยากบ่นหรอก แต่เราก็อยากพักบ้าง ทำโน้นเสร็จสักแป้ป เราก็ต้องทำนี่ต่อ พอเราเริ่มไม่พอใจว่าเราทำคนเดียว แม่ก็เข้าข้างน้อง พ่อก็เข้าข้างพี่ เราล่ะ ก็อยู่ตัวคนเดียวไง มันเจ็บใจมากเลย เหมือนเราไม่มีตัวตนในบ้านเป็นแค่คนรับใช้ แล้วที่โรงเรียนอีก เรารู้สึกว่าเพื่อนเขาหาเราเฉพาะตอนที่เราเป็นสิ่งจำเป็นของเขาเท่านั้น เราก็น้อยใจบางทีนะแต่ก็พูดกับตัวเองตลอดว่ามันเป็น บาปกรรม ที่เราทำมา แต่บางครั้งไม่ก็ไม่เข้าใจว่ามันจะเป็นไปแบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ความรู้สึกที่เหมือนไม่มีคนรักอย่างนี้อ่ะ