สวัสดีค่ะชาวพันทิปวันนี้เราอยากจะทราบว่ามันเป็นปกติไหมคะที่จะรู้สึกแบบนี้
คือต้องขอเล่าก่อนค่ะว่าตอนนี้เราอายุ17ปีแล้วเราอาศัยอยู่กับคุณยายบ้านของยายเป็นบ้านใหญ่
เราเป็นหลานของสามีคนแรกของยายแต่ว่าในบ้านหลังนี้ที่เราอาศัยอยู่นั้นยายของเราก็อาศัยอยู่กับสามีคนที่2ซึ่งตั้งแต่เราเกิดมาเราก็เห็นท่านทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้ว
เราโต เราอยู่ เรากินที่บ้านยายตั้งแต่เล็กจนโต
พ่อแม่เราค่อนข้างยุ่งจึงไม่มีเวลาดูแลเราเขาจึงเอาเรามาฝากไว้ที่ยาย
นานๆทีเราจะได้เจอกับพ่อและแม่
แรกๆทุกอย่างก็ดูเหมือนจะดีแต่พอเราโตขึ้นน้าๆของเราเริ่มมีลูก เราก็พอเข้าใจและทำใจไว้แล้วว่าเราต้องตกกระป๋องแน่ๆ
ยิ่งพอเราโตขึ้นยายก็ยิ่งใช้เราเหมือนทาสบางครั้งทำให้เราเกิดคิดว่า 'เขาคิดว่าเราเป็นหลานจริงๆหรือเปล่านะ?'
แต่เราก็ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรบางครั้งคนภายนอกจึงชอบคิดว่าเราเป็นคนเย็นชาและหยิ่ง
เราเองก็เคยเข้าใจแบบนั้น
แต่ความจริงแล้ว...เปล่าเลยค่ะ
เราแค่เหงาเท่านั้นเอง
เราแค่น้อยใจเท่านั้นเอง
เราแค่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกเท่านั้นเอง
เพื่อนสนิทเราก็ไม่มี
แต่เห็นแบบนี้ก็ใช่ว่าเราจะอยู่คนเดียวทั้งวันแล้วไม่ได้คุยกับใครนะคะ
เราคุยโทรศัพท์กับแม่เราทุกวัน
หลายครั้งเราก็รำคาญเขาเราก็คิดว่าอืม...สงสัยคงเป็นเพราะวัยเราอาจเข้าสู่วัยต่อต้านหรือเปล่า?
แต่คนรอบข้างเรา
ไม่มีใครเลยค่ะ
ที่พอเราคุยด้วยแล้วเราจะรู้สึกสบายใจ
ยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่เราก็ยิ่งรู้สึก เหงามากขึ้น น้อยใจมากขึ้น ร้องไห้มากขึ้น
กับเรื่องเดิมๆที่เราต้อง
เอามาเก็บไว้คนเดียว
ระบายคนเดียว
และจบด้วยการคุยกับตัวเอง
หรือก็คือพูดคนเดียวนั้นล่ะ 5555+
ทุกๆครั้งที่เราตื่นเราไม่รู้สึกว่ามันมีความสุข เหมือนตอนเด็กๆเลยค่ะ
ทุกๆคนว่า...เราควรทำยังไงดีคะ? เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
ความรู้สึกที่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวเครียดอะไรก็ไม่บอกใครความรู้สึกที่เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก
ความรู้สึกที่คิดว่าคนรอบข้างที่อยู่กับเรามาทั้งชีวิตกลับดูเหมือนไม่รู้จักเราเลยแม้แต่นิดเดียว
เหมือนกับว่าเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวแล้วก็ใช้ชีวิตต่อไป
ปั้นหน้าเหมือนมีความสุขทั้งๆที่ในใจจริงๆแล้วกลับว่างเปล่า
เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆค่ะ...
ช่วยให้คำตอบเราที...
...
รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครรักไม่มีใครเข้าใจ
คือต้องขอเล่าก่อนค่ะว่าตอนนี้เราอายุ17ปีแล้วเราอาศัยอยู่กับคุณยายบ้านของยายเป็นบ้านใหญ่
เราเป็นหลานของสามีคนแรกของยายแต่ว่าในบ้านหลังนี้ที่เราอาศัยอยู่นั้นยายของเราก็อาศัยอยู่กับสามีคนที่2ซึ่งตั้งแต่เราเกิดมาเราก็เห็นท่านทั้งคู่อยู่ด้วยกันแล้ว
เราโต เราอยู่ เรากินที่บ้านยายตั้งแต่เล็กจนโต
พ่อแม่เราค่อนข้างยุ่งจึงไม่มีเวลาดูแลเราเขาจึงเอาเรามาฝากไว้ที่ยาย
นานๆทีเราจะได้เจอกับพ่อและแม่
แรกๆทุกอย่างก็ดูเหมือนจะดีแต่พอเราโตขึ้นน้าๆของเราเริ่มมีลูก เราก็พอเข้าใจและทำใจไว้แล้วว่าเราต้องตกกระป๋องแน่ๆ
ยิ่งพอเราโตขึ้นยายก็ยิ่งใช้เราเหมือนทาสบางครั้งทำให้เราเกิดคิดว่า 'เขาคิดว่าเราเป็นหลานจริงๆหรือเปล่านะ?'
แต่เราก็ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรบางครั้งคนภายนอกจึงชอบคิดว่าเราเป็นคนเย็นชาและหยิ่ง
เราเองก็เคยเข้าใจแบบนั้น
แต่ความจริงแล้ว...เปล่าเลยค่ะ
เราแค่เหงาเท่านั้นเอง
เราแค่น้อยใจเท่านั้นเอง
เราแค่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกเท่านั้นเอง
เพื่อนสนิทเราก็ไม่มี
แต่เห็นแบบนี้ก็ใช่ว่าเราจะอยู่คนเดียวทั้งวันแล้วไม่ได้คุยกับใครนะคะ
เราคุยโทรศัพท์กับแม่เราทุกวัน
หลายครั้งเราก็รำคาญเขาเราก็คิดว่าอืม...สงสัยคงเป็นเพราะวัยเราอาจเข้าสู่วัยต่อต้านหรือเปล่า?
แต่คนรอบข้างเรา
ไม่มีใครเลยค่ะ
ที่พอเราคุยด้วยแล้วเราจะรู้สึกสบายใจ
ยิ่งโตขึ้นเท่าไหร่เราก็ยิ่งรู้สึก เหงามากขึ้น น้อยใจมากขึ้น ร้องไห้มากขึ้น
กับเรื่องเดิมๆที่เราต้อง
เอามาเก็บไว้คนเดียว
ระบายคนเดียว
และจบด้วยการคุยกับตัวเอง
หรือก็คือพูดคนเดียวนั้นล่ะ 5555+
ทุกๆครั้งที่เราตื่นเราไม่รู้สึกว่ามันมีความสุข เหมือนตอนเด็กๆเลยค่ะ
ทุกๆคนว่า...เราควรทำยังไงดีคะ? เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
ความรู้สึกที่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวเครียดอะไรก็ไม่บอกใครความรู้สึกที่เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก
ความรู้สึกที่คิดว่าคนรอบข้างที่อยู่กับเรามาทั้งชีวิตกลับดูเหมือนไม่รู้จักเราเลยแม้แต่นิดเดียว
เหมือนกับว่าเกิดมาเพื่ออยู่คนเดียวแล้วก็ใช้ชีวิตต่อไป
ปั้นหน้าเหมือนมีความสุขทั้งๆที่ในใจจริงๆแล้วกลับว่างเปล่า
เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยจริงๆค่ะ...
ช่วยให้คำตอบเราที...
...