พอดีเรามีครอบครัวใหม่แล้วมีลูกคนละพ่อกัน แต่แม่เราไม่ให้เราเอาลูกมาอยู่ได้ ตอนนี้เราเครียดและสงสารลูกมาก แต่แม่เราบอกว่าถ้ารักลูกก็ให้ลูกอยู่กับแม่(ซึ่งเป็นยาย) เราสงสารลูกพอเวลาลูกคนโตจะมาหาน้องทีไปรับทีแม่เราก็ไม่อยากให้ไปรับเพราะด้วยความห่วงหลาน แต่สามีของเราคนนี้เค้าก็รักลูกคนโตของเรามาก (ต่างจากพ่อเค้าที่ไม่เคยมาดูมาสนใจหรือถามหาลูกสักนิดตั้งแต่เราท้องจนลูกโตแต่เราก็ไม่เคยใส่ใจเพราะเหตุผลที่เราเลิกกับพ่อเค้าเพราะผช.ไปมีผญ.อื่น) เราเข้าใจเหตุผลคำที่ว่าแม่เราห่วงหลาน แต่เราก็รักและคิดถึงลูกเหมือนกัน เพราะเราทะเลาะกับที่บ้านเราจึงไปนอนที่บ้านเราไม่ได้ ได้แต่เข้าไปรับลูก แต่ทุกครั้งที่เข้าไปรับลูกก็จะมีปัญหาทุกครั้ง เราไม่เคยคิดที่จะทิ้งลูกให้เป็นภาระของแม่ แต่แม่เราไม่ยอมให้ลูกมาอยู่ด้วย เพราะเป็นหลานคนแรกแล้วเค้าก็รักและห่วงหลานคนนี้มาก จนบางครั้งเราต้องทะเลาะกับที่บ้านเราและสามีใหม่เราเรื่องลูกคนโตหลายครั้ง เพราะสามีใหม่เราแอบโมโหและน้อยใจที่ทั้งที่เป็นลูกเราแท้ๆแต่เรากลับทำอะไรกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ เราแคร์ความรู้สึกของคนทุกคนรอบตัวเราจนบางครั้งเราเครียดแล้วร้องไห้คนเดียวอยู่หลายครั้ง