ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่ขอเริ่มจากประวัติครอบครัวของเราก่อนละกันค่ะ

เริ่มจากคุณยายของเราอายุ 69 ปี ปีหน้า 70 แล้ว
มีลูกทั้งหมด 5 คน และเป็นแม่หม้าย ซึ่งตัว จขกท
เป็นลูกของลูกคนสุดท้องของคุณยาย
พูดง่ายๆก็คือเราเป็นหลานนั่นเองค่ะ

ปัญหาของครอบครัวเราตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาของครอบครัวเราโดยตรง แต่เป็นปัญหาตรงที่ ลูกหลานของคุณยาย เริ่มโตกันแล้ว และแยกย้ายกันไปมีครอบครัวและทำงานต่างที่กันหมดแล้ว กลายเป็นว่าจะไม่มีใครอยู่กับท่าน เราก็เลยกังวล

คุณแม่ของเราเป็นลูกคนสุดท้องของยาย แม่เราได้แต่งงานมีลูกเป็นเราและน้องสาวอีกคน แต่แม่ก็ได้หย่ากับพ่อแล้วให้ยายดูเรากับน้องตั้งแต่เด็กๆ ส่วนแม่ก็ไปทำงานที่กรุงเทพ จากนั้นเราก็อยู่กับยายจนเรียนจบ ม.6 ที่ต่างจังหวัด แล้วเข้ามาเรียนมหาลัยที่ กทม และ ทำงาน ที่ กทม ซึ่งระหว่างที่เราเรียน กทม ช่วงวันหยุดเทศกาลเราก็มีกลับไปหาคุณยายตลอด แล้วก็จะมีน้องสาวของเราที่ยังอยู่กับยายตลอด แต่ตอนนี้น้องเราโตแล้ว และ กำลังจะเข้ามหาลัย ซึ่งแน่นอนว่าเขาจะเลือกมหาลัยใน กทม อยู่แล้ว เพราะอย่างน้อยก็มีเราที่ทำงานอยู่ จะได้ช่วยซัพพอร์ตค่าห้องได้ ส่วนตอนนี้แม่เราแต่งงานใหม่และย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด และทำธุรกิจต่างจังหวัดแล้ว เราก็มีไปๆมาๆหาแม่บ้างช่วงวันหยุด เพราะใกล้กว่า ขับรถแค่ 3 ชมก็ถึง

ต้องบอกก่อนว่า ตอนเด็กๆเราไม่ค่อยได้เจอแม่
เพราะอยู่กับยาย จะได้เจอก็แค่ช่วงเทศกาลสำคัญๆ ทำให้พอเราโตขึ้นมีโอกาสได้ทำงานมีเงินแล้วก็อยากที่จะอยู่กับแม่บ้างและไปหาแม่บ่อยกว่ายาย

ตอนที่ยายเลี้ยงเรามา ท่านไม่ได้เลี้ยงแบบดีสักเท่าไหร่ อาจจะเพราะท่านเป็นห่วง หรืออะไรก็แล้วแต่ ท่านคงมีเหตุผลของท่าน เช่นชอบใช้ความรุนแรง ห้ามเราทำในสิ่งที่เราชอบ เช่นเมื่อก่อนเราเป็นนักร้องประจำโรงเรียน เป็นนักกิจกรรม ชอบทำกิจกรรมที่โรงเรียน แต่ยายก็ห้ามและโมโหตลอดเวลาที่เรากลับบ้านช้า แต่ช้าในที่นี่คือ ถ้า รร เลิก 16 เรากลับ 17-18
ซึ่งก็ไม่ได้ดึกอะไรมาก ตอนเด็กๆเราก็อยู่ในกรอบในเกณฑ์ตลอด แม้กระทั่งเงินจะซื้อขนมเรายังไม่กล้าขอยายเลย จนโตมาแม่เปิดบัญชีธนาคารให้
ก็เลยมีเงินค่าขนมจากแม่แยกต่างหากบ้าง
แต่ต้องแอบไม่ให้ยายรู้ ถ้ายายรู้ว่าแม่ให้เงินแยกต่างหากยายก็จะโกรธมาก เราทะเลาะกับยายบ่อยมากตอนที่อยู่ด้วยกัน เพราะท่านค่อนข้างหัวโบราญและไม่เคยเข้าใจเรา จนเราน้อยใจท่านและคิดมาตลอดว่าโตขึ้นจะไปอยู่กับแม่ แล้วเราก็ได้มาอยู่กับแม่จริงๆตอนโต แต่ก็เป็นเวอร์ชั่นที่เรียนจบแล้ว กำลังเริ่มทำงานและไปๆมาๆหาแม่ช่วงวันหยุด หรือทุกครั้งที่มีโิกาส เพราะเรารู้สึกว่าเราโหยหาแม่ตอนเด็กๆ จึงมาเติมเต็มตอนโต

แต่เราก็ยังรักยังคิดถึงยายอยู่นะคะ คือสงสารท่านด้วยที่ลูกๆหลานๆโตหมดแล้วไม่มีใครอยู่กับท่านเลย
พวกลุงๆป้าๆ ของเราเขาก็มีครอบครัวของเขาที่ต้องดูแล และอยู่คนละที่เหมือนกันกับแม่เรา

1.ลูกชายคนโต อยู่ต่างประเทศในยุโรป ได้ PR แล้ว และคิดว่าจะเกษียณอยู่ที่นั่น แต่ก็ส่งเงินมาให้คุณยายตลอด นานๆกลับบ้านที แบบ 5-6 ปีกลับครั้ง

2.ลูกชายคนรอง อยู่ กทม มีครอบครัว และย้ายครอบครัวไปอยู่ กทม มีลูก 2 คน ลูกก็เรียน กทม ทั้งคู่ แต่ก็มีกลับไปเยี่ยมยายช่วงเทศกาลบ้าง

3.ลูกสาวคนกลาง อยู่จังหวัดเดียวกับยาย หมู่บ้านใกล้กัน แต่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมยาย เพราะมีครอบครัวตัวเองอยู่แล้ว มีไปๆมาๆบ้าง แต่ไม่ใช่ทุกวัน

4.ลูกชายคนที่4  พึ่งพาอะไรไม่ได้ อยู่บ้านเดียวกันกับยาย แต่คนละหลัง ไม่ลงรอยกัน ทะเลาะกันบ่อย
เพราะลูกคนนี้กินแต่เหล้า ไม่มีครอบครัว ไม่ทำงาน

5.ลูกสาวคนสุดท้อง คือแม่จขกท แต่งงานใหม่แต่ไม่ได้มีลูกกับพ่อเลี้ยง มีแค่เรากับน้องสาวและตอนนี้ย้ายทะเบียนบ้านไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วค่ะ

ปัญหาเริ่มชัดตอนที่เราและน้องสาวเริ่มโตและต้องทำตามความฝันทั่วไป เราก็อยากเข้ามหาลัยดีๆใน กทม ซึ่งเราก็ทำได้ และ อยากมีงานดีๆทำใน กทม ซึ่งเราก็ทำได้ ส่วนน้องสาวก็กำลังจะเข้ามหาลัย แต่ยังไม่ได้ดูว่าจะเข้าที่ไหน แต่คิดว่าน่าจะที่เดียวกับเรา เราทั้งคู่เป็นหลาน 2 คนที่อยู่กับยายมาตั้งแต่เล็กๆ คงเป็นความผูกพันธ์มั้งคะ เพราะยายชอบตัดพ้อเวลาโทรมาหาเราชอบบ่นว่า ไม่มีใครอยากอยู่กับท่าน โตมาก็ทิ้งท่านหมด ซึ่งเราก็เข้าใจท่านนะคะ ท่านก็คงเหงา และกลัวว่าบั้นปลายจะไม่มีใครอยู่ด้วยเลย เพราะท่านก็อยู่คนเดียวจริงๆ คุณตาก็เสียไผตั้งแต่เรายังเด็กมากๆ ประมาณ 10-15 ปีที่แล้ว และยายก็ไม่มีสามีใหม่เลยค่ะ

เคยมีครั้งนึงที่น้องสาวเราทะเลาะกับยายหนักมาก จนถึงขั้นจะได้ย้ายโรงเรียนไปอยู่กับแม่ แต่ยายเราก็มาขอโทษและมาตัดพ้อว่าขอให้อยู่ต่อได้ไหม ซึ่งเราเข้าใจน้องเราเพราะน้องก็คงโดนมาเยอะแบบเรา
ทั้งเรื่องร่างกายและจิตใจ น้องเราเคยเกือบพบจิตแพทย์เพราะทะเลาะกับยายบ่อยมาก

จะทำยังไงดีคะ ยายชอบโทรมาตัดพ้อกับเราตลอดว่าอยากให้กลับไปทำงานที่บ้าน เพื่อดูแลท่าน แต่เราเพิ่งอายุ 20 ต้นๆเลยค่ะเรายังมีความฝัน อยากมีชีวิตของตัวเอง ให้เรากลับไปอยู่บ้านเราก็ไม่รู้จะทำอะไรจริงๆค่ะ และรายได้ก็คงไม่พออยู่ดี เราแค่รู้สึกว่าเรามาเรียน เราตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตเราดีขึ้น ถ้าเราแค่อยากอยู่บ้าน เราคงไม่ตั้งใจดั้นด้นมาเรียน กทม อีกอย่างคือเราก็คิดถึงแม่มาก เราสนิทกับแม่ เพราะมีอะไรก็คุยกับแม่ตลอด ตอนที่เราทะเลาะกับยายแม่ก็ขอโทษเราตลอดที่ทิ้งให้เราอยู่กับยาย แต่เรามองว่าแม่รู้ว่าไม่มีหลานหรือลูกคนไหนจะอยู่กับยาย เลยให้เรากับน้องอยู่แทน แม่เราก็คงเป็นห่วงยายเหมือนกันบวกกับแม่เราก็หย่ากับพ่อเลยให้ยายเลี้ยงแทน

ปล แม่เราเคยเสนอให้ยายย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดด้วยแต่ยายก็ไม่ไป บอกว่าไม่มีใครดูบ้าน
-แม่เราเคยคุยกับลุงๆป้าๆเราว่าจะให้ลูกชายคนรองมาอยู่บ้าน เพราะลุงคนนี้อยู่ กทม มาหลายปีแล้วก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที แถมยังมีหนี้เพิ่มมาอีกทุกปี ลุงเราอยากกลับนะคะ แต่ติดตรงที่เมียและลูกๆไม่อยากกลับ เหมือนเค้ารู้สึกว่าที่นั่นไม่ใช่บ้านเค้า คนเราจะอยู่ที่ไหนก็ไม่เหมือนอยู่บ้านอะค่ะ คงเป็นความรู้สึกแบบนั้น ทำให้ลุงไม่ได้มาอยู่บ้านสักที

-ส่วนพี่สาวแม่เราหรือป้าเราก็มีครอบครัวที่ใหญ่มากๆ เพราะเค้ามีลูก 3 คน และตอนนี้ลูกเค้าก็กำลังจะสร้างครอบครัวแล้ว เหมือนป้าเราก็ต้องดูแลครอบครัวนั้น ให้ย้ายมาอยู่กับยายเราก็คงไม่ได้

-ส่วนหลานๆของยายเราตอนนี้ทุกคนก็กำลังมีหน้าที่การงาน กำลังอยู่ในช่วงวัยเรียน วัยทำงานกันหมด

-บางครั้งเราเหนื่อยที่ยายชอบโทรมาตัดพ้อเรื่องแบบนี้ให้ฟัง เพราะมันทำให้เรารู้สึกผิดว่าทำไมเราถึงไม่อยู่กับท่าน แต่เราก็สับสนว่าจริงๆแล้วมันใช่หน้าที่เรามั้ย  ทำไมความคาดหวังมาอยู่ที่เรา แม่เรา และน้องสาวเรา ทำไมคนอื่นๆในครอบครัวยายเราถึงไม่เทคแอคชั่น
อะไรบ้าง ตอนนี้คือไม่รู้จะทำยังไงดีเลยค่ะ จะให้บอกว่าช่างเถอะ เดี๋ยวท่านก็คงเลิกบ่น แต่ในใจลึกๆก็อยากให้ผู้ใหญ่จัดการปัญหาให้จบค่ะ ว่าจะเอายังไง เราจะได้ไม่ต้องมาเครียดแบบนี้

-บ้านไหนมีปัญหาแบบนี้ช่วยแชร์หน่อยค่ะว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี