วันๆนึงที่ผ่านไป 24 ชั่วโมง ชีวิตของฉัน ที่พยายามหอบร่างกายตัวเองไปออกกำลังกายโดยการเต้น 'แอโรบิก' เพื่อที่จะได้เห็นคนๆนึง และ วิ่งด้วยกัน
เป็นการไกล้ชิดเพียงด้วยสายตา และ ความรู้สึก แต่รู้ไหมว่าช่วงเวลานั้น ฉันรู้สึกมีความสุขมาก และ มันทำให้ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่เพื่อที่จะได้เห็นคนๆนี้
ฉันเห็นเขาตั้งแต่ 2 ปีที่แล้วแต่ฉันไม่ได้สนใจเขาเลย แต่ปัจจุบันเป็นเวลา 1 ปีครึ่ง เกือบจะเป็นเวลา 2 ปี  ที่ฉันรู้สึกว่าฉันรักเขาซะแล้วสิ แต่ว่าในตอนนี้
คนๆนี้ได้หายไปแล้ว? ฉันไม่รู้ว่าเป็นเวลากี่เดือนมาแล้วที่ฉันได้มาเฝ้าคอยคนๆนี้ ทุกวัน แต่ฉันเต็มใจที่จะไปและทำมัน ฉัน(ไม่ต้อง)เฝ้าคอยคนๆนี้
แต่ ฉัน(ได้)เฝ้าคอยเขาคนนี้ คนที่ทำให้ฉันมีความสุข   การเฝ้าคอยคนๆนึง มันจะเหมือน รอหิมะตกในทะเลทราย หรือเปล่านะ

ป.ล กระทู้นี้เราตั้งเพื่อเขียนในสิ่งที่อยากเขียน เพราะเราป่วย MDD หรือ โรคซึมเศร้า เพราะเราไม่มีใครเลย ถ้ามีคนเข้ามาอ่านเราขออนุญาตด้วยนะ ขอบคุณนะ