ผมยังใช้ชีวิตประจำวันตามปกติเหมือนคนทั่วไป สำหรับคนไกล้ชิดทุกคนตั้งแต่สมัยมัธยมผมเป็นคนเฮฮา อารมย์ขัน ขี้เล่น แต่นั้นมันก็สิบเก้าปีมาแล้ว 
ตอนนี้อารมย์และความรู้สึกของผมมันเปลี่ยนไป ผมเริมรู้สึกถึงความผิดปกติด้านอารมย์และจิตใจ สมาธิไม่เหมือนก่อน เริ่มรู้สึกประมานเจ็ด-แปดเดือนที่ผ่านมา ผมรู้สึกไม่อยากกลับบ้านทั้งที่ผมมีภรรยาและลูกอันเป็นที่รัก ผมไม่อยากเจอหน้าแม่ ทั้งๆที่จิตใจมันขัดแย้งกับความรู้สึกนั้น ผมรักแม่มาก แต่ความรู้สึกผมมันนึกคิดแต่ด้านลบตลอด เวลาผมอยู่คนเดียว ในที่ส่วนตัว เงียบๆ  ผมจะมีความสุขมาก   (รออ่านต่อ#2)