สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาเล่าเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองไปเจอมาค่ะ และอยากรู้ความคิดเห็นของเพื่อนๆ ด้วย
คือเราไปช่วยเพื่อนคนนึงไว้โดยบังเอิญค่ะ พอเราไปช่วยเขาไว้เรารู้สึกดีมาก มีความสุขที่ตัวเองช่วยคนอื่น แต่เรื่องราวมันไม่จบแค่นั้นค่ะ เราดันเผลอไปคิดเป็นห่วงเขา และบังเอิญเรากำลังเหงา (เป็นช่วงวัยรุ่นน่ะค่ะ เลยมีความรู้สึกประมาณนี้ออกมา อารมณ์ประมาณอยากมีแฟนแต่ไม่ได้ชอบไม่ได้รัก) แต่เรารู้ตัวนะคะว่าเราแค่เหงาไม่ได้ชอบเขา แต่อยู่กับเขามันมีความสุขจริงๆ แต่เราเป็นกับเขาได้แค่เพื่อนไม่รู้ทำไม เรารู้สึกว่ากับเขาแค่สถานะนี้ก็เกินพอแล้ว
เราพยายามตามหาเขาแล้วขอเฟสเขามา ตอนนั้นเหตุการณ์มันเร็วมากเราเองก็อาย แต่เราก็เป็นห่วง อเรากับเขาคุยกันมาสักระยะนึง คุยผ่านเฟสบุ๊คนะคะ เราเองก็คิดไปไกลแล้ว แต่ฝ่ายนั้นเหมือนจะรู้ตัวเสมอว่าเราทำท่าทางแอบมีใจให้ แต่เราไม่ได้ชอบเขาแค่มีใจให้ แบบเขิลๆ ผู้หญิง ม.ปลาย เลยไม่ได้บอกเขาไปแต่ความรู้สึกมันชัดเจนตอนที่เราร้องไห้เราทรมานเราอยากให้เขารู้ว่าเรารู้สึกแย่แค่ไหน เพราะเราใส่ใจเขาก็อยากให้เขาใส่ใจเราบ้าง อารมณ์ประมาณว่าอยากได้ที่พึ่งน่ะค่ะ
เราตัดสินใจไปหาจิตเเพทย์เพราะเราอยู่กับเขาแล้วเรามีความสุขจนผิดสังเกตไปจริงๆ กับคนอื่นเราไม่เป็น คุณหมอชอบถามประมาณว่าประหม่าเขาบ้างมั้ย แล้วช่วงนั้นเราสับสนเราไม่มีที่พึ่งจริงๆ พ่อชอบพูดว่าเราเป็นบ้า ทั้งๆ ที่เราเป็นโรคซึมเศรร้าเท่านั้นเอง เราไม่กล้าบอกแม่ แม่เรากับเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว เราบอกพี่สาวตัวเองพี่สาวก็เอาแต่พูดว่าเราแค่ชอบอยู่คนเดียวไม่ได้เป็นอะไร เรามีปัญหาเรื่องการนอนไม่หลับค่ะ คุณหมอต้องนำยานอนหลับมาให้ใช้ด้วย
ถ้าเราไม่โลภมากอยากให้เขาคนนั้นมาเห็นใจเราเรื่องคงไม่มาขนาดนี้ เราตัดสินใจบอกเขาว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราทานยาอะไรเราส่งให้เขาดู เขาดูแล้วเขาก็ส่งข้อความกลับมาแค่ว่า "ให้ตายสิ ยาที่ใช้ทางจิตเวช" แค่นั้นแล้วเขาก็หายไปสักพักนึงแล้วก็กลับมาคุยกับเราปกติ แต่ระยะการตอบก็เริ่มช้าขึ้น เริ่มนานจนผิดสังเกต บางทีอ่านก็ไม่ตอบ
แล้ววันนั้นเราเป็นอะไรไม่รู้ เราอยากให้เขาชัดเจนกับเรา แล้วเขาก็ตอบกลับมาว่า "อยากให้คนอื่นชัดเจนกับตัวเอง แล้วตัวเองชัดเจนกับคนอื่นพอแล้วหรอ" เราจึงตดสินใจบอกชอบเขา ใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะ เราลุ้นกับคำตอบ ไม่ยินดียินร้ายกับคำบอกชอบของตัวเอง เพราะรู้ว่าตัวเองแค่เหงาเลยอยากได้เขามาอยู่ข้างๆ อยากได้เพื่อนคู่คิด ที่ปรึกษาของกันและกัน อยากมีเขาในชีวิตอยากอยู่ในชีวิตของเขา เขาปฏิเสธกลับมา เราสงสารเขา เขาคงทำตัวไม่ถูก
หลังจากนั้นเราทักไปคุยแค่วันเดียว เขาขอบล็อคเฟสบุ๊คเรา เขาบอกว่าเขาอึดอัด เขาคงอยากตัดความสัมพันธ์กับเรา แค่เพื่อนเขายังไม่อยากเป็นกับเราเลย เราปล่อยให้บล็อคเฟสเราไป ส่วนเราก็ลบ Facebook and messenger ในโทรศัพท์ทิ้ง
เรามีโอกาสเจอกับแม่ของเขาหลายครั้ง แม่เขาเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลหมอประจำตัวเรา แต่เราไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเขาเลย เหมือนเรื่องระหว่างเรากับเขาไม่เคยเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
แล้วจู่ๆ เพื่อนเราก็ซน เปิดคอมเรา เราไม่ได้ออกจากบัญชี Facebook ในคอมพิวเตอร์เรา แล้วเพื่อนเราก็เปิดแชทของเขา เพื่อนเราก็เลยว่าเราว่าเขาปลดบล็อคเราแล้ว
เราไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงต่อดี เราอยากบล็อกเขากลับด้วยซ้ำ กันตัวเองไม่ให้ทำเขาอึดอัดอีก แต่เราเรียน รด. ด้วยกัน ตลอด หลบหน้าแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ
เขาปลดบล็อคเฟสเราทำไม?
คือเราไปช่วยเพื่อนคนนึงไว้โดยบังเอิญค่ะ พอเราไปช่วยเขาไว้เรารู้สึกดีมาก มีความสุขที่ตัวเองช่วยคนอื่น แต่เรื่องราวมันไม่จบแค่นั้นค่ะ เราดันเผลอไปคิดเป็นห่วงเขา และบังเอิญเรากำลังเหงา (เป็นช่วงวัยรุ่นน่ะค่ะ เลยมีความรู้สึกประมาณนี้ออกมา อารมณ์ประมาณอยากมีแฟนแต่ไม่ได้ชอบไม่ได้รัก) แต่เรารู้ตัวนะคะว่าเราแค่เหงาไม่ได้ชอบเขา แต่อยู่กับเขามันมีความสุขจริงๆ แต่เราเป็นกับเขาได้แค่เพื่อนไม่รู้ทำไม เรารู้สึกว่ากับเขาแค่สถานะนี้ก็เกินพอแล้ว
เราพยายามตามหาเขาแล้วขอเฟสเขามา ตอนนั้นเหตุการณ์มันเร็วมากเราเองก็อาย แต่เราก็เป็นห่วง อเรากับเขาคุยกันมาสักระยะนึง คุยผ่านเฟสบุ๊คนะคะ เราเองก็คิดไปไกลแล้ว แต่ฝ่ายนั้นเหมือนจะรู้ตัวเสมอว่าเราทำท่าทางแอบมีใจให้ แต่เราไม่ได้ชอบเขาแค่มีใจให้ แบบเขิลๆ ผู้หญิง ม.ปลาย เลยไม่ได้บอกเขาไปแต่ความรู้สึกมันชัดเจนตอนที่เราร้องไห้เราทรมานเราอยากให้เขารู้ว่าเรารู้สึกแย่แค่ไหน เพราะเราใส่ใจเขาก็อยากให้เขาใส่ใจเราบ้าง อารมณ์ประมาณว่าอยากได้ที่พึ่งน่ะค่ะ
เราตัดสินใจไปหาจิตเเพทย์เพราะเราอยู่กับเขาแล้วเรามีความสุขจนผิดสังเกตไปจริงๆ กับคนอื่นเราไม่เป็น คุณหมอชอบถามประมาณว่าประหม่าเขาบ้างมั้ย แล้วช่วงนั้นเราสับสนเราไม่มีที่พึ่งจริงๆ พ่อชอบพูดว่าเราเป็นบ้า ทั้งๆ ที่เราเป็นโรคซึมเศรร้าเท่านั้นเอง เราไม่กล้าบอกแม่ แม่เรากับเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้ว เราบอกพี่สาวตัวเองพี่สาวก็เอาแต่พูดว่าเราแค่ชอบอยู่คนเดียวไม่ได้เป็นอะไร เรามีปัญหาเรื่องการนอนไม่หลับค่ะ คุณหมอต้องนำยานอนหลับมาให้ใช้ด้วย
ถ้าเราไม่โลภมากอยากให้เขาคนนั้นมาเห็นใจเราเรื่องคงไม่มาขนาดนี้ เราตัดสินใจบอกเขาว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราทานยาอะไรเราส่งให้เขาดู เขาดูแล้วเขาก็ส่งข้อความกลับมาแค่ว่า "ให้ตายสิ ยาที่ใช้ทางจิตเวช" แค่นั้นแล้วเขาก็หายไปสักพักนึงแล้วก็กลับมาคุยกับเราปกติ แต่ระยะการตอบก็เริ่มช้าขึ้น เริ่มนานจนผิดสังเกต บางทีอ่านก็ไม่ตอบ
แล้ววันนั้นเราเป็นอะไรไม่รู้ เราอยากให้เขาชัดเจนกับเรา แล้วเขาก็ตอบกลับมาว่า "อยากให้คนอื่นชัดเจนกับตัวเอง แล้วตัวเองชัดเจนกับคนอื่นพอแล้วหรอ" เราจึงตดสินใจบอกชอบเขา ใจเราเต้นไม่เป็นจังหวะ เราลุ้นกับคำตอบ ไม่ยินดียินร้ายกับคำบอกชอบของตัวเอง เพราะรู้ว่าตัวเองแค่เหงาเลยอยากได้เขามาอยู่ข้างๆ อยากได้เพื่อนคู่คิด ที่ปรึกษาของกันและกัน อยากมีเขาในชีวิตอยากอยู่ในชีวิตของเขา เขาปฏิเสธกลับมา เราสงสารเขา เขาคงทำตัวไม่ถูก
หลังจากนั้นเราทักไปคุยแค่วันเดียว เขาขอบล็อคเฟสบุ๊คเรา เขาบอกว่าเขาอึดอัด เขาคงอยากตัดความสัมพันธ์กับเรา แค่เพื่อนเขายังไม่อยากเป็นกับเราเลย เราปล่อยให้บล็อคเฟสเราไป ส่วนเราก็ลบ Facebook and messenger ในโทรศัพท์ทิ้ง
เรามีโอกาสเจอกับแม่ของเขาหลายครั้ง แม่เขาเป็นพยาบาลอยู่ที่โรงพยาบาลหมอประจำตัวเรา แต่เราไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเขาเลย เหมือนเรื่องระหว่างเรากับเขาไม่เคยเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
แล้วจู่ๆ เพื่อนเราก็ซน เปิดคอมเรา เราไม่ได้ออกจากบัญชี Facebook ในคอมพิวเตอร์เรา แล้วเพื่อนเราก็เปิดแชทของเขา เพื่อนเราก็เลยว่าเราว่าเขาปลดบล็อคเราแล้ว
เราไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงต่อดี เราอยากบล็อกเขากลับด้วยซ้ำ กันตัวเองไม่ให้ทำเขาอึดอัดอีก แต่เราเรียน รด. ด้วยกัน ตลอด หลบหน้าแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ