ผมคิดว่า การเรียนมัธยม ควรสอนชุดความรู้ที่จำเป็น
และมีผลต่อความคิดการใช้ชีวิตและฝึกการวิเคราะห์

แต่งานวรรณคดีไทย เต็มไปด้วยภาษาที่ตายไปแล้วมากมาย
ซึ่งไม่จำเป็นที่จะเอามาเรียนเป็นวิชาบังคับ
ควรอยู่ในกลุ่มวิชาเลือก และวิชาเฉพาะทางมากกว่า

ส่วนงาน วรรณกรรม มีแง่คิดมีบริบท ตัวละคร ให้ได้คิด
วิเคราะห์ ตีความ ส่งเสริมกระบวนการคิดมากว่า
ซึ่งจำเป็นในกระบวนการพัฒนาทางสมองของเด็ก
ในวัยมัธยมมากกว่า ท่องจำภาษาที่ตายไปแล้วโดยไม่ตั้งคำถาม

และโปรดอย่าเข้าใจผิด ว่าผมมีเจตนาหมายถึง
การลืมวัฒนธรรมภาษารากเหง้าของตัวเอง  ซึ่งเป็นสิ่งควรอนุรักษ์
การจัดลำดับความสำคัญเหตุการณ์หมวดหมู่ที่ควรจะเป็น
หากเราจะพัฒนาเด็กๆต้องมีความสร้างสรรค์
และหมดสมัยยุคแห่งการท่องจำ
รำไทยเป็นวัฒนธรรมที่จำเป็น  แต่เด็กไทยทุกคนก็ไม่จำเป็นต้องรำไทยเป็น
บางสิ่งเป็นวัฒนธรรมที่ยังมีชีวิต บางสิ่งเป็นวัฒนธรรมที่ควร  อนุรักษ์ไว้ในห้องสมุด
วรรณกรรมไทย  เป็นวัฒนธรรมที่ยังมีชีวิต  แต่เรากลับให้ความสำคัญกับวรรณคดีไทย  ซึ่งควรเก็บไว้ในห้องสมุด
แล้วเด็กไทยจะก้าวผ่านอะไรได้  ในเมื่อผู้ใหญ่สอนให้จงอยู่กับเรื่องเดิมๆ

ควรมีการสอน ให้สื่อสารแสดงอารมณ์อย่างถูกต้องผ่านทางการส่งข้อความ  (เพราะใช้จริงในชีวิตประจำวัน)
มากกว่าการเขียนแบบฟอร์มทางจดหมายให้ถูกต้องด้วยซ้ำ (ยุคนี้ใครส่งจดหมายหากันบ้าง)