เรามีแฟนที่คบกันมาหลายปี มีแพลนจะแต่งงานกันแล้ว และกำลังจะหมั้นไม่อีกกี่เดือนข้างหน้า
ปัญหาเริ่มมีตอนที่เราซื้อบ้านเป็นเรือนหอและย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน ก็เริ่มเห็นนิสัยที่เรากับเขาไม่เคยเห็นกันมาก่อนนี่แหละ
เราเคยพูดตั้งแต่ก่อนคบว่า ถ้าเลือกให้เราทำงานข้างนอก เรื่องทำงานบ้านกับทำกับข้าวต้องช่วยกันนะ (เรายืนยันว่าเราทำแต่ขอให้ช่วยกันแค่นั้นเอง)
แรกๆก็ยังช่วยกันดีเหมือนยังมีความเกรงใจ แต่หลังๆปัญหาเรื่องนี้ก็เกิดบ่อยมากขึ้น

เราแบ่งหน้าที่กันคือเราดูแลซักผ้า กวาดถูห้องนอน ทำกับข้าวบางครั้งในวันหยุด
เค้าขัดห้องน้ำ (เพราะแรงผู้หญิงขัดไม่ไหวมันไม่สะอาดพอสำหรับเรา) กับล้างจาน เพราะเราแพ้ผงซักฟอกชนิดที่มือจะแตกเป็นเลือดซิบๆ เค้าเองเคยเห็นมือเราแพ้แบบนั้นครั้งนึงเลยรับส่วนนี้มาทำเอง
เราก็ทำหน้าที่ของเราไปไม่มีอะไร แต่เขานานๆทีจะทำ ถ้าไม่สั่งไม่ทำ ถ้าทำก็ไม่เคยสะอาด จนเราต้องใช้แรงเราเองขัดห้องน้ำอีกรอบยังสะอาดกว่าเขาทำเอง บ้านช่องซื้อมาใหม่ๆแต่สกปรกจนเราทนไม่ไหว ลงมือเก็บกวาดด้วยตัวเองกลายเป็นภาระงานบ้านหลักๆก็กลายเป็นเรา
แรกๆเราอดทน เห็นอะไรช่วยหยิบจับเก็บของเขาให้เข้าที่ คิดซะว่าอยู่กันสองคนแล้วก็อย่าเกี่ยงของใครของมัน ผ่านไปๆ เฮียแกยิ่งหนักข้อ ถอดอะไรก็โยนไว้ไม่เป็นที่เป็นทาง กลับมาจากทำงานเล่นเกมๆ วันหยุดเล่นเกมตั้งแต่ตื่นยันนอนไม่ทำอะไรซักอย่าง ส่วนเราตื่นตอนเช้ารีบซักผ้าเก็บบ้านช่อง ถูโน่นนี่ตั้งแต่ชั้นบนยันล่าง

จนเราสุดทนวีนแตกขึ้นมา เขาก็ขึ้นเสียงว่าเรา หาว่าเราทำตัวสะอาดเกินไปเนี้ยบเกินไป วันหยุดของเขาๆอยากพักผ่อนไม่ใช่ทำงานบ้าน
เอาตรงๆ เราทำงานเหนื่อยเหมือนกันและเชื่อว่าคนทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกันแค่ใครมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่มากน้อยต่างกันแค่นั้น
แต่ความรับผิดชอบหน้าที่ในส่วนบ้านเราก็ทำของเราไม่เคยไม่ทำ
แต่หน้าที่เขาไม่สั่งไม่ทำ ห้องน้ำตั้งแต่อยู่มาขัดไปแค่สองรอบ แถมที่เราสั่งให้ทำนั่นแหละ
หนักๆเข้า ลามปามด่าเรา ยกถึงแม่ตัวเองว่าทำให้ทุกอย่างและทำงานข้างนอกด้วย ว่าเราว่ายังไงแม่ก็คือแม่ทำทุกอย่างเพื่อลูก แฟนเทียบไม่ได้
หาว่าแต่ก่อนเป็นแฟนเราทำกับข้าวให้กินไม่เคยบ่น

อยากย้อนกลับไปตอนเป็นแฟนใหม่ๆ เพราะเราทำงานฟรีแล้นซ์เลยมีเวลาว่างพอจะส่งข้าวส่งน้ำให้  มันไม่เหนื่อยขนาดตื่นหกโมงกลับถึงบ้านดึกๆดื่นๆแบบงานประจำแถมทำงานฟรีแล้นซ์วัน ส อา
ความจริงเราชอบทำอาหารมากนะ ทำทุกอย่างขนมก็ทำ แต่ตอนนี้ทำงานหนักสองด้านแบบนี้ก็เหนื่อยไม่ไหว
ตอนคิดจะสร้างครอบครัว เรามีความคิดอยากให้ทั้งเราและแฟนมั่นคง ใครคนใดคนนึงเสียชีวิตก็ยังเลี้ยงลูกได้ เลยออกจากชีวิตฟรีแล้นซ์ไปเป็นงานประจำที่มีเงินเดือนเข้าประจำ และทำงานฟรีแล้นซ์เสริมเพื่อรายได้ ทั้งหมดเพื่อครอบครัวเพื่อลูกในอนาคต
ก่อนหน้าจะทำงานประจำเราก็บอกเขาว่าเราจะทำงานเหนื่อยขึ้นแล้วนะ ขอไม่ทำกับข้าวมื้อเย็นได้ไหม
เขาก็โอเค เข้าใจ ยังบอกเลยว่าเราเหนื่อยจะให้เราทำๆไม

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพอทะเลาะก็พาลเอาเรื่องที่เราไม่ทำอาหารมาเป็นประเด็น เอาเรื่องแม่ตัวเขายกมาพูด (เสียใจสุดๆ ยอมรับว่าแฟนกับแม่เทียบกันไม่ได้ แต่ขอเถอะคุณผู้ชาย นี่ไม่ใช่ประเด็นที่ควรเอ่ยว่าเปรียบเทียบคนข้างๆของคุณให้เธอเสียใจ)
แถมหนักๆเข้า บอกว่าผู้หญิงที่ทำงานข้างนอกกับงานในบ้านมีเยอะแยะไป ทำไมเราทำไม่ได้
ทะเลาะกันแต่ละทีก็ขึ้นเสียงใส่เรา ไม่ง้อไม่อะไร

เราไม่รู้ผู้ชายคนอื่นเป็นไหม เราเองพอวางแพลนแต่งงานเลยกล้ามาอยู่แบบนี้
อีกอย่างตั้งแต่โตมาแม่เราทำงานบ้าน พ่อเราหาเงินแยกสัดส่วนกันชัดเจน
แต่ยุคนี้เราคิดว่ามันเสี่ยงเกินไปกับการหาเงินด้านเดียวเลยไม่อยากทำแบบความคิดคนสมัยก่อน

กลายเป็นว่าเราคิดไม่ตกว่าปัญหาคือเราหรือเขา
เราเป็นผู้หญิงใช้ไม่ได้จริงๆ หรือควรปรับปรุงตรงไหน (ทะเลาะกันเราก็หันมามองตัวเองเหมือนกันว่าเราบกพร่องรึเปล่า)
หนักๆเข้าเราเริ่มคิดว่าจะใช้ชีวิตกับผู้ชายแบบนี้จริงหรอ?
คนที่ไม่พอใจในตัวเราและเปรียบเทียบเรากับแม่เขา เปรียบเทียบเรากับคนอื่น

ขอความเห็นภรรยามือใหม่และมือฉมังทุกท่าน
ผู้ชายทุกคนที่เป็นสามีมาตอบกระทู้นี้กับแนวทางการแก้ปัญหาที่เราเจอทีค่ะ
ขอบคุณทุกคนจากใจจริง

ขออีดิท คห 61 เพิ่มเติม ตอบประเด็นจ้างแม่บ้านกับความเนี๊ยบของเราค่ะ