..ความรักเกิดขึ้นได้กับทุกคน ทุกที่ ทุกเวลา เมื่อความรักมาถูกคน ถูกที่ ถูกเวลา ก็จะกลายเป็นเส้นที่บรรจบ

แต่ความรักของฉัน มาถูกที่ ถูกเวลา แต่ไม่ถูกคน... ด้วยมีกำแพงแก้วที่สูงเสียดฟ้ากั้นอยู่ คือ กำแพงแห่งความถูกต้อง เหมาะสม ควรจะเป็น

ทำให้ฉันได้แค่ เดินเลาะตามกำแพงแก้วเฝ้ามองเขาอยู่เท่านั้น แต่มิอาจข้ามมันไปได้  

..มีคนเคยกล่าวว่า แม้จะเป็นเพียงเส้นขนาน แต่ก็ยังได้อยู่เคียงคู่กันไป ... การได้เห็นคนที่เรารักมีความสุขมันก็ดีอยู่หรอก

แต่ถามว่า จะมีความสุขได้จริงหรือ ??? ตราบใดที่เรายังเป็นมนุษย์ ที่ตัดกิเลส ตันหา ไม่ได้ ปลงไม่ได้ เราจะมีความสุข เมื่อเห็นคนอื่นมามีความสุขกับคนที่เรารักได้จริงหรือ ???

..เส้นขนานของฉันดูเหมือนจะมีแต่ห่างกันออกไป แต่ก็ยังเป็นเส้นขนานกันอยู่ ฉันก็ได้แต่หวัง ว่าสักวันฉันจะปลงกับเส้นขนานของฉันได้ และสามารถยินดี ยินร้ายกันอีกเส้นหนึ่งได้ โดยไม่ต้องเจ็บปวด ทรมานหัวใจอยู่แบบนี้....

..แต่ท้ายที่สุด ฉันก็ยังมีครอบครัว เพื่อนฝูง มีตลาดให้เดิน และมีอินเตอร์เน็ตให้เล่น พอที่จะทำให้ฉันคลายความทรมานใจไปได้บ้าง...