เริ่มคุยกับคน ๆ นึงได้ประมาณ 1 เดือนแล้วครับ เรื่องทั้งหมดเกิดจากเราเผลอใจไปชอบเขาอย่างจริงจัง ด้วยลักษณะนิสัยส่วนตัวของเขาแล้ว ยิ่งทำให้เรามีความรู้สึกดีมากยิ่งขึ้น จึงรวบรวมความกล้าแล้วทักไปหาเขา (เราเป็นเกย์แต่คนที่เราแอบชอบเป็นผู้ชายและมีแฟนเป็นผญอยู่แล้ว) ปรากฎว่าเขาก็คุยกับเราปกติ(หรืออาจจะเป็นเพราะนิสัยเขาที่เข้ากับคนอื่นได้ง่ายอัธยาศัยดี) เริ่มคุยกันมากยิ่งขึ้น ๆ เราออกไปซื้อข้าวกลางวันด้านนอกแล้วเข้ามากินด้วยกันในโรงเรียนทุกวัน ตอนเย็นก็มาเจอกันก่อนกลับบ้านกินข้าว ขนมด้วยกัน แต่ไม่ใช่สองต่อสองนะครับ มีคนอื่นอยู่ด้วย วันนึงเขาเอาริสแบรนด์ที่ข้อมือเขามาให้เรา เราก็เลยเอาข้อมือหนังถักของเราให้กับเขาไปถือว่าแลกกัน

เวลาผ่านไปอีกสักระยะ เราเห็นเขาใส่แต่รองเท้าเก่า ๆ เราคิดว่าเขาคือคนพิเศษสำหรับเรา เลยยกรองเท้าผ้าใบของเราให้เขาไป 1 คู่ คนรอบข้างเราเริ่มมองว่าเราไม่มีความสุขจากการกระทำเหล่านี้ แล้วเริ่มตีตัวออกห่าง เพราะว่าคนที่เราคุยด้วยเขามีแฟนอยู่แล้วและที่สำคัญแฟนเขาเป็นผู้หญิง เรารู้ตัวดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เราเองไม่ได้หวังจะครอบครองหรือเป็นแฟนเขาเลยสักนิด เพียงแค่อยากมีเขาข้าง ๆ แบบนี้ มันเหมือนเส้นขนานสองเส้นที่ไม่มีทางบรรจบกัน แต่เส้นขนานสองเส้นนี้ก็สามารถมาใหล้กันได้ตามโอกาสที่เหมาะสม เราเพียงแค่ยืนอยู่ในที่ของเรา

ได้เวลาปรับทัศนะคติกันอย่างรุนแรง เราและคนรอบข้างเพื่อน ๆ ได้เปิดใจคุยกันถึงเรื่องนี้ ข้อสรุปก็คือทุกคนไม่โอเคที่เราทำแบบนี้ ทุกคนมองว่าเราให้เขามากเกินไปทั้งความรู้สึก ความรัก การเอาใจใส่ การทุ่มเท แต่เราทำเพียงเพราะเราอยากให้เขามีความสุข และสิ่งที่เราทำเขาไม่เคยได้รับจากแฟนของเขาเลย

แล้วคนที่คุยกับเราก็รู้ตัวว่าคนรอบข้างเราไม่ค่อยชอบตัวของเขา แต่เขาก็ทำดีกับเรามากยิ่งขึ้น เป็นห่วง ถามไถ่ทุกอย่าง โทรปลุกทุกเช้า บางครั้งเราก็ไป-ส่งเขาเช้าเย็น

จนวันนึงเรารู้สึกอึดอัดมาก ๆ ก็เลยบอกความรู้สึกของเราที่มีต่อเขาไปว่าเราชอบเขา เขาคือคนที่มีผลต่อความรู้สึกและความคิดของเรา

และถามว่าเขาโอเคไหมที่เราเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขา มาทำให้เขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ เขาก็บอกเขาโอเค เขาไม่โทษเรา เขายินดีที่จะให้เราอยู่ข้าง ๆ เขา เราเคยขอออกไปจากเขา เขาก็ไม่ยอม ยังยืนยันให้เราอยู่

เรารู้สึกรักเขามาก แม้คนรอบข้างไม่โอเคก็ตาม

*เราควรทำอย่างไรกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ดี?