บางครั้งความเหนื่อยล้ามันก็ถูกถาโถมด้วยเหตุการณ์ต่างๆจนทำให้รู้สึกท้อ ครู1คนกับเด็กอนุบาลอีก30กว่าคน แล้วยังภาะงานที่ร.ร.มอบหมายให้ การรับผิดชอบงานกิจกรรมต่างๆของร.ร. งานพัสดุ งานอบรม ประชุม แต่เราก็ดูแลเด็กๆด้วยความรักและเป็นห่วง ตอนเด็กๆน่ารัก อึราด ฉี่ราด อ้วกแตกครูอนุบาล ป้อนข้าว ปลอบตอนร้องไห้ เย็นมาไม่มีใครมารับครูก็อยู่เฝ้ารอเป็นเพื่อนจนมืด ไม่มีใครมารับ ครูก็ไปส่งให้ถึงบ้าน หกล้ม หัวแตก ปากแตก ครูอนุบาลก็เป็นคนพาไปหาหมอ เช็ดตัวป้อนยา แมลงกัดต่อย ก็ครูอนุบาลทั้งนั้น สอนหนังสือ จับมือให้เขียน สอนทำอะไรครูก็คอยจับมือประคับประคอง ไม่ใช่แค่ใช้ปากกับมือสอน แต่พอนักเรียนโตขึ้น อยู่ชั้นประถม เมื่อถึงวันเกิดครูประจำชั้นนักเรียนจำได้มีเซอร์ไพส์ครู เมื่อเรียนจบในวันปัจฉิม ก็พากันร้องห่มร้องไห้กราบครู กอดครูป.6 อย่างซาบซึ้ง เมื่อถึงวันครูก็พากันกลับมาร้องเพลงไหว้ครู เอาดอกไม้มากราบครูจบออกไป ก็นัดกันมาไหว้ครูชั้นป.6 ป.5 ป.4 แล้วแบบนี้ครูอนุบาล ก็คอยบอกตัวเองนะว่าทำความดีไม่ต้องหวังสิ่งตอบแทน แต่ลึกๆพอเห็นภาพเหล่านั้นก็อดรู้สึกไม่ได้.... อันนี้ถือเป็นการระบายความในใจนะคะ ถ้าทำให้ใครรู้สึกไม่สบายใจหรือไม่ชอบก็ขออภัยด้วยค่ะ