นอนทอดร่างต่างหญ้าเป็นผ้านุ่ม
สองมือกุมรองหัวหนอนเช่นหมอนใหม่
ตาจับจ้องท้องฟ้าว่าแสนไกล
แล้วปล่อยใจไหววิ่งจนนิ่งคลาย
นานแค่ไหนที่ไม่เห็นเช่นฟ้าสวย
ปล่อยร่างรอนร้อนระทวย เพราะกระหาย
หวังในโลกจนโศกซ้ำงำประกาย
ฟ้ายังรอทอแสงพราย อย่างยินดี