ผมเคยวิ่งได้ 10 กม.อย่างสบายๆ
ปี 2015...ผมเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทข้อ L4 และ L5
อย่าว่าแต่วิ่งหรือเดินเลยเลย...แค่ใส่กางเกง...ผมไม่สามารถยืนใส่กางเกงได้ต้องนั่งใส่แทน
วันที่ผมจะไปเดินเล่นชิวๆ เดินดูของในห้าง หรือนั่งดูหนังเพลินๆ...ผมไม่เคยมีวันนั้น
ความฝันและความหวังที่จะวิ่งฟูลมาราธอนให้ได้สักครั้งในชีวิตของผม...แทบดับสนิท

3 ปีให้หลัง...ม.ค. 18 ผมสามารถกลับมาวิ่งได้ 15 กม. เป็นระยะวิ่งที่ไกลกว่าเมื่อตอนที่หลังผมยังดี
1 เดือนหลังจากนั้น...ผมลงวิ่งรายการแรกในระยะ 21 กม. และจบด้วยเวลา 2 ชั่วโมง 14 นาที
4 เดือนหลังจากนั้น...ผมจบฟูลมาราธอนแรกได้... "Laguna Phuket Marathon"
รายการที่คนส่วนใหญ่ได้กล่าวขานไว้ว่า...เป็นรายการวิ่งมาราธอนที่ยากที่สุดในประเทศไทย

ผมทำได้...อย่างไร
สิ่งที่ผมทำนี้ผมอาจจะเรียกมันได้ว่าเป็น "ปาฏิหาริย์"
"ปาฏิหาริย์" ที่ผมเชื่อว่า...ใครๆก็สามารถสร้างได้
ขอแค่คนๆนั้นมีความมุ่งมัน...ความตั้งใจ ที่จะก้าวข้ามผ่านอุปสรรค และที่สำคัญคือ "ต้องเชื่อมันว่าเราทำได้"

ผมจะเล่าถึงเรื่องราวของผม
ที่แทบจะหมดสิ้นความหวังในการวิ่งมาราธอน
ที่แม้แต่เครื่องอิลิปติคอลของคนแก่และคนข้อไม่ดี ก็ยังเป็นเครื่องออกกำลังกายที่ยากลำบากสำหรับผม
ขอเชิญทุกท่านรับชมได้ ณ บัดนี้ครับ


เหรียญฟูลมาราธอนเหรียญแรกในชีวิตผมครับ


ปล.กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ