สมมุติว่า
หลายปีก่อนผมกับเพื่อน เรียนจบมาพร้อมกัน  กลับมาหางานทำบ้านเกิดพร้อมกัน  ไปสอบราชการด้วยกัน  เพื่อนสอบเก่งกว่าสอบไม่กี่ครั้งติดได้บรรจุแถวบ้านไปนานแล้ว  แต่ผมสอบไม่ติดแม้จะพยายามหลายครั้ง  เลยต้องมาสมัครงาน บริษัทเล็กๆแถวบ้าน  (เคยลองสอบโรงงานใหญ่มาสองสามแห่งแต่ตกหมด) ผ่านไปหลายปี  

ผมตั้งใจทำงาน ผมยังเงินเดือนหมื่นนิดๆ  สวัสดิการมีแต่ประกันสังคม  ทำงานตามอารมณ์ เฮียกับซ้อ  เงินเดือนขึ้นปีละไม่กี่ร้อยใช้หมดไปเดือนต่อเดือน  เรื่องจะซื้อนั้นนี่คิดแล้วคิดอีก ถึงทำไปจนเกษียนคงตันแค่ สองหมื่น (พี่แก่ๆแกตันแค่นั้น)   ทำทุกอย่างตามแต่เฮียจะสั่ง  ทำงานจันถึงเสาร์  หยุดวันอาทิยต์ตื่นมาซักกางเกงในก็หมดเวลาแล้ว จะไปเที่ยวไหนไกลๆก็ไม่ได้เพราะหยุดวันเดียว  ป่วยก็ใช้ประกันสังคม  พ่อแม่ใช้ 30 บาท  ค่าเรียนลูกจ่ายเอง     อนาคตไม่รู้จะเป็นอย่างไร เอ๊ยจะขึ้นเงินเดือนให้ไหม ผมจะมีเงินใช้สบายๆได้เมื่อไร่ เฮีย จะเปิดบริษัทต่อไหม ผมจะตกงานไหม  แก่ไปจะเอาอะไรกิน  ประกันสังคมเดือนละ ไม่กี่พันคงไม่พอกิน ป่วยใช้ 30 บาท

เพื่อนผมเป็นข้าราชการเงินเดือนจะ สองหมื่นกลางๆ แล้ว  เยอะสำหรับจังหวัดเล็กๆ  สวัสดิการข้าราชการ เบิกนั้นนี่  เงินเดือนขึ้นปีละเป็นพัน  มีเงินซื้อบ้าน ซื้อรถ เที่ยว ตปท สบายๆ  กว่าจะเกษียนคงถึงห้าหมื่น  ทำงานแค่ จัน ถึง ศุกร์    พอ เสาร์อาทิตย์ ได้หยุดสบายสองวัน  เจ็บป่วยเบิกทั้งครอบครัว ลูก เมีย พ่อ แม่ เขา  ค่าเรียนลูกเบิกได้  อนาคตมั่นคงคงไม่ตกงาน มีบำนาญเดือนละเป็นหมื่นกินไปจนตาย  เบิกค่าหมอได้ตลอดชีวิต

ผมเห็นแล้วอิจฉาเพื่อน  เพื่อนได้ดีกว่าผมทุกอย่าง เพียงเพราะสอบเก่งกว่าผม  ผมยังไปไม่ถึงไหนเลย  แก่ไปไม่รู้จะทำยังไง  

ที่ผมแพ้ทุกอย่างอย่างนี้เพราะผมสอบสู้เขาไม่ได้ใช่ไหม