สวัสดีค่ะนี้เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของเราถ้าไม่ดีขออภัยด้วยนะคะ

คำว่า4ปีของการเห็นแก่ตัว เราขอเล่าเลยแล้วกันนะคะ
เราเคยคุยกับรุ่นพี่คนนึงคะ ครั้งแรกเราคุยกับพี่เขาตอนเราอยู่ ม.2 พี่เขาอยู่ม.5 คะ นั่นเป็นการคุยครั้งแรก เราคุยกันมาเรื่อยๆคะจนเรามีแฟนคือเราคุยกับพี่เขาพร้อมคนอื่นไปด้วยยอมมรับคะว่านิสัยแย่มากๆทางด้านนี้จะว่าเจ้าชู้เลยก็ว่าได้ จนเราเป็นคนไปจากเขาคะเราเลือกคนที่มาทีหลังเขาช่วงนั้นเราไม่ได้ติดจ่อกับพี่เขาก็เกือบๆจะปีแล้วคะ พอเราเลิกกับแฟนเราคิดถึงพี่เขามากจนเราตัดสินใจทักกลับไปหาพี่เขาอีกครั้งเราขอโทษพี่เขาพี่เขาให้อภัยเรา จนเรากลับมาคุยกันคะแล้วมันก็เป็นเหมือนเดิมคะเราคุยกับคนอื่นอีกจนเราต้องเป็นฝ่ายหนีไปอีกซึ่งมันเป็นความเห็นแก่ตัวที่เรายังไม่รู้ตัวเลยในตอนนั้นจนมาปีนี้ เราก็กลับมาคุยกันเราพูดกับเขาว่า จะไม่ทำแบบนี้กับเขาอีก จนตอนนี้มัน4ปีแล้วค่ะที่เราคุยกันมา อยู่ๆวันนึงเราก็เก็บเรื่องนี้มาคิดคะ เราทบทวนเรื่องนี้มาเป็นอาทิตย์จนวันนึงเราตัดสินใจพูดไปว่า เราขอโทษที่เราต้องทำแบบนี้เราพูดกับเขาว่า ตลอดเวลา4ปีที่ผ่านมาเราเห็นแก่ตัวกับพี่เขามาตลอดเราเป็นฝ่ายไปตลอดเราแค่อยากปล่อยให้พี่เขาไปจอคนที่เหมาะสมกับเขาอะคะเรายอมรับผิดทุกอย่างทุกคำพูดเลยคะตอนนั้นที่เราพูดไป เรารักเขามาตลอดคะแต่มันมีเหตุผลที่เราไม่สามารถเป็นแฟนกับเขาได้จริงๆ เรารักเขามากๆนะคะแต่เราเลิกที่จะให้เขาไปเจอคนที่เหมาะสมกว่านี้ เราทำถูกแล้วใช่ไมค่ะที่ปล่อยเขาไป ตอนนี้เขาบล็อคเราทุกแอพเลยค่ะ แต่เราตัดสินใจแล้วว่าไม่ว่าจะเป็นอะไรเกิดอะไรเราจะไม่ไปรบกวนเขาอีกแล้วค่ะ เราตั้งกระทู้นี้เพื่อจะมาขอโทษเขาด้วย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ