สวัสดีค่ะ ตอนนี้หนูอายุ 18 ปีค่ะ อยากปรึกษาใครสักคนแต่ไม่ค่อยมีใครรับฟังเรื่องของเราซะส่วนใหญ่เลยเกิดความน้อยใจบ่อยมาก บางครั้งก็หงุดหงิด และร้องไห้คนเดียว  ใครพูดใรนิดหน่อยก็ร้องไห้ อาการเริ่มมีตั้งแต่ปี 2557 หรือตอนเรียนอยู่ ม.2 ค่ะ  มีหลายสาเหตุเกิดขึ้นกับตัวหนู พ่อแม่แยกทางกันบ้าง หาที่เรียนบ้าง  อกหักบ้าง เมื่อพ่อแม่แยกทางกันต้องอยู่กับป้าหรือพี่สาวของแม่โดนสามีป้ากดดันหลายๆเรื่อง บางทีพูดด่าว่าคนอื่นสุดท้ายก็ลามๆมาถึงตัวเราอยู่ดี ชอบพูดเรื่องปมด้อยมาล้อ ตอนนี้เลยทำให้คิดอยู่ตลอดเวลาว่าเราเป็นต้นเหตุการเกิดเรื่องทั้งหมด  เคยมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย แบบว่าตายๆไปก็ดีจะได้ไม่ต้องเกิดปัญหาใรขึ้นอีก  ปกติเป็นคนร่าเริงแต่ ณ ตอนนี้อยากอยู่คนเดียว แยกตัวออกมาอยู่คนเดียว เพื่อนชักชวนไปเที่ยวแต่ก็ปฎิเสธทุกครั้ง จนมีคนทักว่าหยิ่งบ้างใรบ้าง มีความรู้สึกตลอดว่าเราอยู่คนเดียวใช้ชีวิตอยู่คนเดียวทั้งๆที่มีคนอยู่รอบตัวเรามากมาย ให้กำลังใจเราอยู่เสมอ

จะจบ ม 6 แล้วสิ่งที่คิดตอนนี้จะหาที่เรียนที่ไหนดี  ทะเลาะกับแฟนบ้างบางครั้งแอบร้องไห้คนเดียวก็มี แอบคิดคนเดียวว่าเราต้องการความรักมากเกินไปรึเปล่า  อาการแบบนี้เคยไปปรึกษาหมอแถวบ้านแล้วเขาแนะนำให้เข้าสู่สังคม เข้าสังสรรค์บ้าง ก็ทำแล้วดีขึ้นแต่ตอนนี้รู้สึกว่าทำตามหมอเขาบอกแล้วแย่กว่าเดิมทำให้คิดมากหนักไปอีกค่ะ  ปวดหัวบ่อยมาก  บางทีก็ไม่กินข้าวเป็น 2-3 ก็มีค่ะ ชอบคิดในแง่ลบตลอดตั้งแต่มีอาการมา มีปัญหาใรเกิดขึ้นจะท้อแท้ไม่อยากสู้กับปัญหานั้น พอจะมีวิธีไหนรักษาอาการที่หนูเป็นตอนนี้ได้บ้างค่ะ