ขอพื้นที่เล็ก ๆ ระบายหน่อยนะครับ
ตอนนี้ผมเป็นพนักงานออฟฟิศธรรมดาทั่วไป เงินเดือน ตามมาตรฐานนักศึกษาจบใหม่ และแน่นอนในโลกปัจจุบัน เงินเดือนแค่นั้นมันไม่พอที่จะใช้จ่ายอยู่แล้ว แต่ผมก็มีรับจ๊อบพาร์ทไทม์เสริม วันเสาร์ - อาทิตย์ ตกเดือน ๆ นึงได้ประมาณ 3,000 - 4,000 บาท โดยรวมแล้วรายรับต่อเดือนนั้น เกือบ ๆ หลักสองหมื่นเลยทีเดียว

แต่กระนั้น มันไม่เพียงพอเลย เมื่อภาระต่าง ๆ เข้ามา
ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน พ่อแม่ผมเพิ่งแยกทางกัน โดยทางพ่อของผมในช่วง 6 เดือนแรกยังพอมีเงินมาช่วยเหลือบ้าง อาทิตย์ละ 1,000 - 2,000 แต่หลังจากนั้นคือไม่มีมาช่วยเหลือใด ๆ ทั้งสิ้น ส่วนแม่ผมนั้น หลังจากแยกทางกับพ่อ ก็อยู่กับผมสองคนที่บ้าน ซึ่งแน่นอน พร้อมภาระอันหนักอึ้งที่สุดเท่าที่เด็กอายุ 23 จะสามารถรับไหว

อย่างแรก เมื่อผมอายุงานได้ประมาณ 10 เดือน แม่ให้สมัครบัตรเครดิต บัตรกดเงินสด เพื่อที่จะให้เขาได้ใช้จ่าย ซึ่งจ่ายอะไร ไม่ทราบแน่ชัด แม่บอกเอาไปลงทุน แม่ขอผม 22,000 เต็มจำนวนบัตร และบอกจะช่วยผ่อนจ่ายให้ ผมให้ได้แค่ 15,000 สุดท้ายทุกวันนี้ ผ่อนชำระเพียงคนเดียว ไม่มีช่วยเหลือใด ๆ

ต่อมา เรื่องบ้าน หลังจากที่แยกทางกับพ่อแล้ว ไม่มีใครนำเงินส่งงวดบ้าน จนทางธนาคารฟ้องศาล แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ความซวยไม่ได้หมดเพียงแค่นี้ แม่ผมได้นำโฉนดบ้านไปค้ำประกันบัตรเครดิตธนาคารนึงเมื่อนานมาแล้ว และไม่ผ่อนชำระทางธนาคาร ทางธนาคารจึงยึดโฉนดบ้าน และนำบ้านนี้เข้ากรมบังคับคดี

จากนั้น แม่ผมจะให้กู้เงินเพื่อที่จะมาช้อนบ้านคืน ซึ่งต้องมีเงินสด 25,000 เพื่อถือไปประมูลบ้านในกรมบังคับคดี ผมรู้สึกท้อแท้ใจมาก ผมหาทางออกไม่เจอเลยครับ ก่อนหน้านี้ แม่ผมขอเงิน พี่สาว ซึ่งเป็นลูกแม่อีกคน แต่คนละพ่อกับผม ขอเงินไป ประมาณสองแสนบาท แต่เขากลับไม่นำเงินในส่วนนี้มาช่วยเรื่องบ้านเลย พอผมถาม เขาก็บอกว่า เขามีเรื่องอื่นที่สำคัญกว่า จ่ายหนี้บัตร หนี้เยอะแยะ ผมเลยบอกกลับไปว่า แล้วบ้านมันไม่สำคัญเลยเหรอ ทำไมถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้

ในตอนนี้ความคิดของผมมันตัน มันตื้อไปหมด ทำไมผมรู้สึกว่า ผมต้องมารับผิดชอบ ในเรื่องที่ไม่ได้ก่อ แบบนี้ด้วย ผมแค่อยากมีชีวิตที่ไม่ต้องมีหนี้ แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว แต่ตอนนี้ มันเต็มไปด้วยปัญหาต่าง ๆ มันท้อแท้จนนอนร้องไห้ในบางคืน และบางครั้งผมเพียงคิดว่า ถ้าไม่มีแม่ทำตัวแบบนี้ ชีวิตของผมคงเจริญกว่านี้ ผมไม่เคยมองแม่เป็นไอดอลในการใช้ชีวิตเลย ผมเข้าใจพ่อเลยว่าทำไมถึงหนีแม่ไปมีคนอื่น

จริง ๆ มันมีรายละเอียดเยอะมากกว่านี้ครับ ผมแค่อยากมาระบาย อยากรู้ว่า คนรุ่นราวคราวเดียวกับผม หรือคนที่กำลังประสบปัญหาแบบนี้ มีทางออกยังไงบ้างครับ ผมทำงานทุกวันไม่มีเวลาพักผ่อนมาปีกว่าแล้ว ผมรับทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่ ม.5 จนปัจจุบัน ผมยังไม่หยุดเลยครับ ผมเหนื่อยจังเลย . . .

ป.ล. ถ้าแท็กห้องผิด ขออภัยนะครับ
ป.ล.๒ ท่านใดพอจะให้คำปรึกษาเรื่อง กู้บ้าน และเรื่องกรมบังคับคดี หลังไมค์หาผมหน่อยครับ