สวัสดีค่ะ

ก่อนอื่นเราจะขอเล่าเหตุการณ์ที่ทำให้เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้นะคะ  คือเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาตอนไปโรงเรียนพอถึงเวลาเรียนคาบแรกเรามีความรู้สึกว่าเราอึดอัดมาก ทั้งที่ก่อนจะมาโรงเรียนเราร่าเริงตามปกติ แต่พออยู่ในห้องเรียนเราไม่มาสมาธิในการเรียนเลย ไม่อยากพูดกับใคร เราเงียบตลอดทั้งคาบเลย จนครูสุ่มเรียกเลขที่เราให้ตอบคำถาม เราตอบไม่ได้เลยตอบมั่วๆไป แต่คำตอบมันผิดครูให้ตอบใหม่อีกรอบ ทีนี้เพื่อนเราเลยหันมาบอกคำตอบที่ถูกต้องค่ะ คือตอนนั้นเรารู้สึกแย่มาก คิดในใจตลอดเลยว่าทำไมถึงตอบไม่ได้ เพื่อนเขายังตอบได้เลย ตอนนั้นอยากวิ่งออกจากห้องไปเลย ไม่อยากอยู่ตรงนี้มากๆ ถามตัวเองตลอดว่าเราควรอยู่ตรงนี้จริงๆหรอ ที่นี่มันใช่ที่ของเราจริงๆหรือเปล่า หลังจากจบคาบนั้นเราตัดสินใจเก็บกระเป๋าออกมาจากห้องเลย เพื่อนโทรหาเราก็ไม่อยากรับ ข้อความเราก็ไม่ตอบ  คือไม่อยากติดต่อกับใครอยากอยู่คนเดียว ทีแรกเราจะโทรไปเบอร์ 1323 แต่เราก็ไม่กล้า เราเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้วแต่ช่วงนี้เป็นบ่อยมาก อาทิตย์นึงเราลาป่วยไม่ไปโรงเรียนสองสามวัน เรื่องนี้เราไม่ได้บอกพ่อกับแม่(เรามาเรียนตจว.) เพราะรู้ว่าถ้าบอกต้องโดนด่าชัวร์ๆ และยิ่งไปกว่านั้นเวลาแม่โทรมาหาเรารู้สึกอยากจะร้องไห้ตลอดเลยทั้งที่มันเป็นแค่บทสนทนาธรรมดา กินข้าวหรือยัง วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง อะไรแบบนั้น มันทำให้เราไม่อยากรับสายแม่ คือรู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ดีแต่คือเราอึดอัด เราไม่ชอบอะไรแบบนี้ บางวันเราก็ปกติดีแบบไปโรงเรียนก็ร่าเริง แล้วก็จะกลับมาเป็นแบบนี้อีก  ซึ่งตอนนี้เรามองว่ามันเป็นปัญหาใหญ่เพราะตอนนี้เรียนอยู่ ม.6 ปีหน้าจะเข้ามหาลัยแล้วด้วย ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะเครียดเรื่องเรียนหรือเปล่า แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่ เราไม่ได้เครียดเรื่องเรียน ไม่ได้เครียดเรื่องครอบครัว แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ตอนนี้เพื่อนบางคนแทบจะไม่อยากยุ่งกับเราแล้ว เพราะเวลาเราเป็นแบบนี้เราจะตัดทุกอย่างเลย แบบโนสนโนแคร์คนอื่น เป็นคนเห็นแก่ตัวโคตรๆ แต่คือเราก็ไม่ได้โกรธเพื่อน มันเหมือนเราปิดกั้นตัวเอง ไม่ยอมรับใครเข้ามา มีครั้งนึงเราเผลอเล่าเรื่องของเราให้เพื่อนฟัง คือไม่โอเคมาก รู้สึกว่าทำไมต้องเล่าด้วย ทำไมต้องให้คนอื่นมารู้เรื่องของตัวเอง ทำไมต้องเล่าสิ่งแย่ๆในชีวิตของตัวเองให้เพื่อนฟัง มันเหมือนพอเล่าแล้วเรารู้สึกด้อยกว่าคนอื่น เพื่อนไม่เห็นต้องมาเจออะไรแบบนี้เลย การไม่เล่าให้ใครฟังทำให้เรารู้สึกว่า เออ เราก็ปกติเหมือนคนอื่นเขา โคตรอยากหนีไปจากตรงนี้ อยากไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา เราไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว เราอึดอัดเราเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เราสบายใจและมีความสุขมากเวลาเราอยู่คนเดียว (เราเป็นคนปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็น เวลาเพื่อนขอให้ช่วยหรือให้ทำอะไรให้เราจะทำตลอด เช่น ชวนไปเที่ยวทั้งที่เราอยู่คนเดียวมากแต่เราก็ตัดสินใจไปด้วย บางครั้งเราเหนื่อยไม่อยากทำอะไรพอเพื่อนขอให้ช่วยเราก็จะทำ เพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกไม่โอเค ทั้งที่บางอย่างมันปฏิเสธได้ แต่เราก็ไม่ทำเพราะกลัวเขาโกรธ เรื่องนี้มีส่วนทำให้เราเป็นแบบนี้หรือเปล่า)

สุดท้ายนี้ถ้าเราเล่าอะไรวกวน หรือไม่ปะติดปะต่อ ต้องขอโทษด้วยนะคะ เราอยากรู้มุมมองของคนอื่นที่มองสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ว่ามันคืออะไร