รอยยิ้มที่หุบลงแทนที่ด้วยน้ำตา
วาจาที่สดใสถูกกดทับด้วยความรู้สึกย้ำแย่
กลายเป็นเสียงที่สั่นเครือ เก็บความรู้สึกทุกอย่างเอาใว้
กลัวว่าความรู้สึกจะดันน้ำตาให้นอง แล้วจะมีใครทุกข์เพราะน้ำตาเรา

เพราะแบกทั้งเขา แบกอนาคตแบกความหวัง
แบกทุกอย่างทุกสิ่งไม่จบสิ้น
ลำพักปากท้องต้องอดกิน
เพื่อให้ใครสักคนอิ่มไม่สนตัวให้ลูกพอ

ยิ้มในเงาเสแสร้งแกล้งลองตัวเอง
เลยลองร้องไห้ให้สุดก็ยังโหลงเหลง
ไม่มีอะไรดีขึ้น ต้องทนเก็บเจ็บใจตัวเอง
กำหมัดแน่นบีบเนื้อตนทนกับมัน

อดทนอดกลั้นเก็บกด
กับความเฮงซวย ที่ทับถมแล้วทับถมเล่า
หาทางออก เจอทางตัน เดินถอยกลับ
ท้อจนอยาก ลับลาไป หลัวทั้งลมหายใจไร้มี

*ไม่ใช่กลอน ไม่ใช่โคลง ไม่ใช่บทกวี แต่คือความรู้สึกนี้ที่อยากจบลบตัวตน