แช่มช้อย โสภา โวหา ใดจะเปรย
งดงาม เหลือเกิน ใจเพลิน เกินเอื้อนเอ่ย
ฝนยังคู่ฟ้า ปลายังคู่น้ำ น้องนางคนงามกู้อ้ายแต้กา
ฮักนักฮักหลาย มั่นหมายบ่โรยรา
เจ้าเป็นนางฟ้าหรือเทพธิดาบนดอย
โอ้เจ้าหงส์ฟ้าแก้วตาดุจพลอย
บ่ฮิ้อหลุดลอยให้ใครเชยชม
ดอกรักบ่ลอยลมก็สุขสมเหลือใด
ผีเสื้อได้ดอมดมก็สุขล้นในหัวใจ

** ไม่ได้ต้องการที่จะเป็นตำนานรัก
แต่ใจต้องการนักแค่เพียงได้รักเจ้าเนิ่นนาน
เมื่อได้พบพาบกับแม่นงคาญจึงสานรัก
กายใจพร้อมพลีภักดิ์เพื่อเพียงได้รักเจ้าเนิ่นนาน

(พูด)      
คำฮักน้อง กูปี้จักเอาไว้ในน้ำก็กลัวหนาว
จักเอาไว้พื้นอากาศกลางหาว
ก็กลัวหมอกเหมยซอนดาวลงมาคะลุม
จักเอาไปใส่ในวังข่วงคุ้ม ก็กลัวเจ้าปะใส่แล้วลู่เอาไป
ก็เลยเอาไว้ในอกในใจตัวชายปี้นี้ จักหื้อมันไห้อะฮิอะฮี้
ยามปี้นอนสะดุ้งตื่นเววา..

ถ้าหากว่ารักฉันนี้ดุจดังดอกบัวที่ผลิบาน
ภายในฉันจึงสุขล้นเหมือนเจอมักผลเหมือนเจอนิพพาน
แม้เธอเป็นเจ้าเป็นนายฉันพร้อมพลีกายเป็นบริวาร
เป็นแสงสว่างท่ามกลางใจตนแม้ยามมืดมนต์ในอวตาร
หมู่ยักษ์หมู่มาร มิอาจยั่วยุให้หลงไหล
จักอยู่บำรุงทะนุจนชั่วอายุสงขัย
ถ้าหากประสงค์ไดที่เธอต้องการและเป็นเรื่องดี
ประสงค์นั้นฉันจะกระทำให้เป็นไปตามกรรมวิธี
บนบาทวิถี มีเธอให้เกี้ยวพา
งดงามกว่าแคว้นแดนใดที่พี่ได้ไปได้เที่ยวมา
มโนภาพไม่มีขุ่นแครงและเมื่อมีแสงกระทบตา
จึงเห็นตัวสูเจ้าเป็นเหมือนฮองเฮานั่งเกี้ยวมา
ถ้าหากว่ารักนี้มาค่ากว่าโภคทรัพย์
และมันยังหายากล้ำเหมือนเอดโพธิดำซ่อนในสำรับ
จึงหวงแหนและเก็บรักษาซะยิ่งกว่าม้าไพร่พลจอมทัพ
จะเก็บใว้ให้อยู่ในใจแม้วันเดือนเคลื่อนไปคณานับ
....................................................................