เราชอบเป็นแบบนี้บ่อยมาก บางเรื่องที่คิดไว้ว่าจะไม่เครียด ก็กลับมาเครียดเองซะงั้น

เราชอบกดดันตัวเอง จนทำให้ไม่มีความสุขอยู่เรื่อย ทั้งเรื่องเรียน ก็ทุ่มเทจริงๆ ผลออกมาไม่ดีเลยสำหรับเรา แต่พ่อแม่และคนอื่นก็บอกว่าดีแล้ว( ได้เกรด B+ วิชาภาษาอังกฤษมา 2 เทอม ในขณะที่เพื่อนเก่งๆได้ A กัน เรากลัวว่าจะเอาไปสอนเด็กไม่ได้ แต่พอเอาไปสอนน้องเรา เค้าก็พอเข้าใจนะคะ รวมถึงวิชาอื่นๆด้วย เป็นแบบพื้นฐานของเด็กประถมค่ะ แต่เราก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังไม่ดีพอ ยังเก่งได้ไม่สุด ยังไม่พอใจ อยากล้มเลิกความคิดนี้ไปสักที ทั้งๆที่พ่อแม่ไม่ได้กดดันเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน) และเรื่องอื่นๆที่ไม่สมบูรณ์แบบในความคิดของเรา รวมทั้งชอบคาดหวังสูงอีกต่างหาก

เราชอบเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นบ่อยๆ แล้วมานั่งน้อยใจ ว่าทำไมเราไม่เป็นแบบนั้นบ้าง แต่ไม่ได้แสดงออกมาให้ใครเห็นมากนัก เป็นความรู้สึกลึกๆน่ะค่ะ ปกติเราเป็นคนยิ้มง่าย เลยไม่มีใครรู้ว่าเรามีเรื่องอะไรเก็บไปคิดเยอะเลย

คือเราก็มีเพื่อนนะ แต่ว่าไม่ได้ออกไปเจอนานแล้ว จะแชทคุยกันก็เกรงใจเพราะเค้าก็ต้องเรียนต้องทำงาน เราคอยอยู่ดูแลน้องให้พ่อแม่ตลอด วันหยุดก็แทบไม่ออกไปไหนเพราะไปไม่ได้ เรื่องแฟนไม่ต้องพูดถึงเพราะไม่มี กิจกรรมที่อยากทำก็มีเยอะแต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง บางทีก็รู้สึกเหงาบ้างเหมือนกัน แต่ไม่เคยพูดออกไปให้ใครได้ยิน เพราะไม่อยากให้ใครคิดว่า อ่อนแอ

พอพิมพ์ไปเรื่อยๆก็รู้สึกว่าข้อเสียเยอะมากเลย555 แต่ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว อยากเปลี่ยนตัวเองให้ความคิดดีขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น รบกวนขอคำแนะนำหน่อยนะคะ^ ^