เราเคยคุยกับใครก็ไม่รู้ หรือไม่ก็เพื่อนทางเน็ต ทางเกม ทุกวัน เป็นเวลามากว่า 10 ปี
ก็แบบเล่นไปเรื่อย ออนไลน์ บ้านอยู่ ตจว จะไปนัดพบเจอตัว สรวนเสเฮฮาก็ไม่ได้มาก
เพื่อนสมัยเรียนที่ในคณะ สมัยมหาลัยก็สนิทอยู่ไม่กี่คน แถมไปเรียนไกลบ้านอีก ยิ่งตอนนี้เพื่อนไปเรียน ไปทำงานต่างประเทศกันหมด
จนกระทั่งเมื่อหกปีก่อน คุยกับคนที่ชอบลักษณะนิสัยกับคาแรคเตอร์ในเกมส์เค้า แต่เมื่อปีที่แล้ว ก็โดนบล๊อคไปตามระเบียบ เพรทะเราลำไย และวุ่นวายไปเองคนเดียว ช่วงนั้นมีเพื่อนสนิทคนนึง(ที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร) คุยกันทุกวันๆ จนเมื่ออาทิตย์ก่อน เราบล๊อคเค้าไปเพราะความเอาแต่ใจตัวเอง
จริงๆก็บล๊อคๆปลดๆมาหลายรอบแล้ว ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตนมี ที่โง่ไปกว่านั้นคือ ดันไม่รู้ว่าถ้าบล๊อคแล้วรีมูฟจะลบเพื่อนแบบกู้คืนอีกไม่ได้เลย
ตอนแรกก็ดีใจโล่งใจอยู่หรอก แต่แล้วอยู่ๆก็อ้างว้างมากๆ เหงามาก ต้องการใครซักคน ที่ปกติ มีใครซักคนอยู่อีกฟากของโลกอินเตอร์เน็ตมาโดยตลอด

ยิ่งกลับมาอยู่บ้านเพราะป่วยจากอาการทางจิตวิตกจริตด้วยแล้ว ยิ่งรู้สึกขาดอิสระต่างๆในชีวิตไปเยอะ จนบางครั้งอึดอัดแล้วก็เหงาจนร้องไห้เกือบทุกวัน เหงาเพราะต้องการอะไรที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ รู้สึกผิดในใจลึกๆตลอดเวลา จนไม่รู้ตัวเองควรทำไงดี

การหาคนคุยใหม่ก็ไม่สามารถแทนที่ได้ มันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา มันไม่รู้สึกเหมือนที่ผ่านมา
บางที เราก็โทษตัวเองว่าเราโง่จริงๆ เรามีของที่มีค่าอยู่ในมือมาโดยตลอด แต่เราไม่เคยพอใจ จนเราเสียมันไปแล้วเราถึงค่อยมารู้สึกทีหลังทุกทีเลย ความรู้สึกจะช้าไปไหน ต้องเสียสิ่งสำคัญไปอีกเท่าไร ถึงจะเพิ่งรู้ว่าตัวเองมี T T

ตอนนี้รู้สึกแย่มากๆเลย เราจะทำยังไงให้ตัวเองเข้มแข็งแล้วผ่านมันไปให้ได้