เอาเป็นว่าถ้าคนที่มันรักเราจริง มันจะไม่ปล่อยให้เรารอ ให้เราอ้างว้าง คิดมาก เหงาอยู่คนเดียว อย่างมาก แง่งอนกันพอหอมปากหอมคอคือจบ แต่การที่หายไป ละเลย ไม่ใส่ใจ ปล่อย เราบ้าบอมะโนไปต่างๆนา มันคือชัดเจนที่สุดแล้ว เราก็แนะนำไ้ด้เท่านี้ เพราะเราก็กำลังใช้แนวคิดนี้เหมือนกัน เราต้องดีขึ้นสิ แค่วันนี้เราเสียหลัก หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว เราจะพ่ายแพ้ต่อมันได้ยังไง แค่วันนี้แผลมันยังสดใหม่ รักษาใช้เวลาไปสักพัก มันจะต้องดีขึ้น พอมันตกสะเก็ด เราก็ทายารักษามันไปเรื่อยๆ โดยการอยู่กับครอบครัว ออกไปเที่ยว เฮฮากะเพื่อน ทำตัวเองให้สวย บลาๆๆ แล้วอย่าไปแกะไปเกาแผลเก่าขึ้นมาอีก ให้ร่องรอยมันหายสนิท ไม่ให้มาเป็นรอยด่างบนผิวพรรณเราอีกต่อไป หรือถ้ามันจะยังมีแผลเป็นบางๆ ก็ช่างมัน อย่าไปสนใจ แต่มันก็มิได้นำพา อะไรทั้งสิ้น เมื่อเวลาผ่านไป เดี๋ยวเราก็ลืมมันไปเองว่าเราเคยมีมันอยู่