ผมเป็นคนที่คาดหวังกับความรักมากๆ แล้วผมก็เจ็บจากมันมากๆเช่นกัน ล่าสุดนี้ผมคบกับเด็กอายุ17ปีส่วนตัวผมก็อายุ24 น้องเขาเป็นคนที่เข้ามาจีบผมก่อน ช่วงแรกๆผมก็ไม่ได้อะไรกับน้องตามภาษาคนที่ถูกจีบ เพราะโฟกัสการทำงานก็เลยไม่ได้อะไรมากอย่างที่บอกในตอนแรก แต่พอได้คุยกันมากๆน้องเขาก็เริ่มจีบจริงจังเข้ามาเรื่อยๆผมเองก็เลยเปิดใจ ให้เขาเข้ามาน้องดูเป็นเด็กที่น่ารักมากดูเข้าใจว่าผมตั้งใจทำงาน น้องก็เป็นคนที่บอกว่าเข้าใจผมขาดกำลังใจเขาเองก็เป็นคนที่ให้กำลังใจผมอยู่ข้างๆ แรกๆที่น้องเข้ามาผมเองก็ทำความเข้าใจกับน้องเรื่องการคุยกับพี่น้องผช หลายๆคน ส่วนตัวแล้วผมเป็นคนขี้หึงขี้หวง ผมเลยบอกน้องไปตามตรงว่าไม่สบายใจนะที่มีความสัมพันธ์แบบนี้นะ เพราะทุกความสัมพันธ์จะเริ่มจากการได้ใกล้ชิดกัน น้องก็ยินดีที่จะเข้าใจแล้วเรื่องแบบนี้ก็ไม่เกิดขึ้นกับคู่ของเราจนกระทั่งผมต้องย้ายงานไปทำที่ต่างจังหวัด เราเลยต้องห่างกัน ด้วยความห่างกันผมเองก็ยิ่งเป็นห่วงไม่ว่าเขาจะไปไหนมาไหน ก็กลัวจะเกิดอะไรไม่ดีกับเขา ไม่ว่าจะห่วงเรื่องเพื่อนว่าจะหันเหไปทิศทางอื่นหรือป่าว เรื่องเรียนผมเองก็เป็นกำลังใจให้เขาให้ตั้งใจเรียน ให้ได้เลือกมหาลัยที่อยากเข้าและคณะที่ถูกใจ ผมเองก็อยากให้เขาได้เจอตัวตนของตัวเองหลายๆอย่าง เลยหาครีมบำรุงผิวมาให้เขาได้ลองขายจะได้รู้ตัวว่าอะไรชอบไม่ชอบ แต่ทั้งหมดที่ผมทำไป มันกลายเป็นความอึดอัด โดยส่วนตัวผมชอบการได้อยู่ด้วยกันมากๆผมเลยวาดฝันหลายๆอย่าง ว่าอยากให้ได้อยู่ด้วยกัน จุดนี้นี่แหละครับที่เขาบอกผมว่าความต่างวัยทำให้เขาเองนั้นอึดอัด ส่วนตัวผมเองก็บอกจากใจตามตรงเลยว่าผมรักเขาแล้วและรักเขามาก เพราะตอนที่ผมย้ายไปทำงานต่างจังหวัดนั้นผมบอกตรงๆว่าไปทำอย่างไม่มีความสุข และผมมีความสุขเดียวคือคนรักของผม น้องเขาเองก็ยังพูดกับผมเลยว่าดีใจที่เป็นความสุขของผม สุดท้ายแล้วความสุขผมจบลงด้วยคำพูดของน้องที่บอกผมว่า ไม่รู้จะรักผมได้หรือป่าว ฉากนั้นผมแทบขาดใจ และเขาให้เหตุผลกับผมอีกว่าแม่ไม่ให้คบ ผมไม่ใช่ผญ ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ใช่เขาผมไม่เข้าใจ และที่เจ็บกว่าคือการที่ได้รู้ว่าเขามีคนอื่น ผมเองยังไม่มีโอกาสได้แก้ตัว ยังไม่มีโอกาสได้ขอโทษ เขาไปจากผมแล้ว ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้เลย แต่ทุกอย่างก็จบแล้ว