ทำไมพิจรณารูปกับนาม แยกจากกันแล้ว มันก็ยังเหลือจิต ไม่ใช่รูปหันนามเป็นอย่างเดียวกันที่ทำใหเเกิดจิตไปปรุงหรอครับ

เราไม่รู้ว่าเราเด็กไปไหมเราอายุ12แล้วมีญาติที่อายุน้อยกว่าชื่อออม(นามสมมุติ)แล้วเราออมเกิดหลังเรา2ปีแล้วแม่เราชวยออมกับพ่อมากินข้าวที่บ้านหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน แ้ลวแม่กับยายพูดเรื่องน่าอายของเราที

อยู่ในห้องศาสนามาเป็น10ปี   คนเก่าบางคนหายไป  มีคนใหม่เข้ามา ถึงกระนั้นสภาพแวดล้อมก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง   เคยงมงายเลื่อนเปื่อยอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ที่ชอบเอาพุทธพจน์มาละเลง&nbs

ได้ฟังมาว่าขันธ์ห้าคือรูปธรรมที่นามธรรมไปให้ค่าเพราะความไม่รู้ในอวิชา ทำให้เราเป็นทุกข์เพราะการขาดการพัฒนาจิต

“หลักของการปฏิบัติที่จะให้เกิดสติปัญญาแท้ๆ เกิดมรรคเกิดผลได้ มีไม่มากหรอก จำหลักสั้นๆ ไว้นิดเดียว ⊙⊙⊙ให้เรามีสติ รู้กาย รู้ใจ ตามความเป็นจริง ด้วยจิตที่ตั้งมั่นและเป็นกลาง⊙⊙⊙ หลวงพ่อไปรวบรวม

เวลากายเจ็บปวด คนที่เป็นรูป กายสังขาร เห็นนาม จิต แล้วรู้ว่ารูปนามแยกจากกันได้ แบบง่ายๆๆ กายเจ็บปวด ใจเห็นรู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ใจไม่เจ็บปวดเลย กายส่วนกาย ที่มีรูปคือความเจ็บปวด ใจก็ส่วนใจเห็นการเจ็

ปิยรูป สาตรูป คือสภาพธรรมที่เป็นที่น่ารัก น่าพอใจ เป็นไปทั้งนามธรรมและรูปธรรม ที่สำคัญที่สุด เป็นบริบทแยกออกไปจากรูปขันธ์ ตอบกลับ เม็ดมะม่วง

จินตนาการภายนอก(รูปธรรม) จินตนาการภายใน(นามธรรม) จะหลุดพ้นจากรูป-นามในจินตนาการอย่างไร? ขอเชิญผู้มีปัญญาทั้งหลาย แสดงความเห็นได้เต็มที่ ขออนุโมทนาสาธุ ทุกความเห็นครับ