(ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/37590481)
"ให้ตายเถอะ พวกขี้ขลาด!" อิบรอฮีมตะโกนด่าพวกที่ยิงใส่รถตู้
จากนั้น อิสมาแอลกับเพื่อนๆและลูกบ้านรีบนำโชเฟอร์ออกจากรถตู้และขึ้นบ้านของพวกเขา ทั่วหมู่บ้านเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ส่วนตัวมัรยัม ทันทีที่ได้ยินเสียงปืน เธอก็หนีเข้าห้องของตัวเองอย่างหัวซุกหัวซุน แต่เมื่อเห็นว่าเสียงปืนสงบแล้วบวกกับได้ยินเสียงลูกบ้านดังทั่วบ้าน จึงออกมาดูเหตุการณ์ดังกล่าว และพบว่าลุงโชเฟอร์คนนั้นบาดเจ็บสาหัสอยู่
"ถอยไปก่อนจ้ะ" มัรยัมกล่าว
ลูกบ้านคนอื่นๆถอยให้ มัรยัมเดินไปจับมือโชเฟอร์ผู้นั้น ลูบมือโชเฟอร์อย่างอ่อนโยน ฉับพลันนั้นเอง ลูกกระสุนที่ฝังในมือของโชเฟอร์ประมาณ 4-5 นัด กลับหลุดออกมาอย่างง่ายดาย สร้างความตกตะลึงให้กับพงษ์และกลุ่มโบว์เป็นอย่างมาก
"เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก ตัวข้าและลูกบ้านก็เคยเห็น" อิบรอฮีมเล่าย้อนความพอเล็กน้อย
"ตอนที่นางยังเด็ก ลูกชายข้าเคยถูกงูพิษกัด นางยังลูบแผลนั้นจนพิษออกจากแผลไปโดยง่าย" กลุ่มของโบว์ต่างวิจารณ์ถึงสิ่งที่มัรยัมทำ
"อย่าคิดใดๆมากมาย นางคือของขวัญจากพระเจ้า" มัรยัมรู้สึกเขินปนงงๆ ยิ้มไป ผู้เป็นพ่อก็กอดนางไป
เสียงชาวบ้านต่างโห่ร้องให้การสนับสนุนเป็นอันมาก แต่ทว่ามีเพียงแค่กลุ่มโบว์เท่านั้นที่รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
#
"พงษ์ โบว์ว่าเราหนีไปเถอะ ยายนั้นมันปีศาจชัดๆ" โบว์รบเร้าพลางกอดแขนพงษ์
พงษ์เอาแขนออกมาก่อนที่จะกล่าว "พงษ์ว่าโบว์นั้นแหละที่ไปก่อน"
โบว์รีบกอดแขนพงษ์ก่อนเดินหนีไป พงษ์รีบขัดขืนปล่อยแขนโบว์
"โบว์ พงษ์ว่าทางที่ดีโบว์หลบอยู่ที่นี้ก่อนดีกว่า จะออกไปไหนตอนนี้มันจะยิ่งเสี่ยงอันตราย"
"แต่โบว์ว่าอยู่ที่นี้อันตรายกว่า เพราะ.."
ยังไม่ทันพูดจบ มัรยัมก็เดินมาทางด้านข้างของพงษ์
"เพราะอะไรจ้ะ?.."
โบว์กลัว เดินห่าง เสียงสั่น "มะ..มะ..ไม่มีอะไร" ก่อนที่จะเดินหนีไปจากจุดนั้น
จังหวะนั้นเอง พงษ์หันข้างมาหามัรยัม ถามในสิ่งที่เกิดขึ้น
"เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น? ผมไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?"
มัรยัมตอบด้วยสีหน้าและเสียงเรียบเฉย "สำหรับฉันแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาแล้วค่ะ แต่ตอนแรกก็ตกใจเหมือนกัน" ..
#
.. "เดินดีๆล่ะ"
อิสมาแอลในวัย 15 ปี เดินถือปืนอยู่ในป่า โดยมีมัรยัมเดินอยู่ข้างๆ ขณะที่พวกเขาเดินไปได้สักพัก จู่ๆอิสมาแอลก็ร้องโวยขึ้นมา
"โอ้ย!!
อิสมาแอลล้มตัวลง พบเห็นงูจงอางเลื้อยผ่านหน้า จึงรีบกระทืบลงตัวงูตายคาที่ ก่อนที่จะนั่งลงและร้องด้วยความเจ็บปวด อิสมาแอลถูกงูจงอางตัวนั้นกัด
"มะ ช่วยบังอะไรสักอย่างเร็ว"
มัรยัมในเวลานั้น ไม่ประสีประสาอะไร มือข้างหนึ่งปิดตา อีกข้างหนึ่งไปทาบลงบาดแผลของพี่ชาย สิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานั้น แม้แต่อิสมาแอลก็ยังตะลึง เพราะปรากฎว่า พิษของงูจงอาง กลายเป็นบ่อน้ำเล็กๆในมือของมัรยัมไปเสียแล้ว มัรยัมเห็นจึงทิ้งพิษงูไว้ แล้วรีบแบกพาพี่ชายกลับบ้านไป มัรยัมเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อแม่ฟัง ในตอนแรกพ่อแม่ไม่เชื่อ แต่อิสมาแอลกล่าวยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง ทำให้พ่อแม่เริ่มสงสัย เวลาต่อมา พวกของอาหวังกับชาวบ้านในแถบนั้นมีเรื่องกัน ชาวบ้านคนหนึ่งถูกพวกของอาหวังยิงใส่ไหล่ซ้าย ดังนั้นเพื่อเป็นการพิสูจน์ จึงได้จัดแคร่ไว้พร้อมให้ชาวบ้านมามุงดูลูกสาวตนเอง
"ถ้าลูกทำได้ ป๊ะจะยอมลูก 1 อย่าง"
มัรยัม ในวัยแรกสาว รู้สึกดีใจ แต่เก็บอาการไว้เล็กน้อย จึงจัดการเอามือขวาปิดแผล และปาฏิหารย์ก็เกิดขึ้น ลูกกระสุนในไหล่ของชาวบ้านผู้นั้น หลุดออกมาอย่างง่ายดาย
"ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าเป็นรางวัลจากพระเจ้าจริงๆ" อิบรอฮีมกอดลูกอย่างไม่อายชาวบ้าน ก่อนที่มัรยัมจะทวงคำตอบ
"ป๊ะ ทำตามสัญญาที่ให้หนูด้วย"
"เออลืมๆ อยากได้อะไรล่ะลูก?" มัรยัมตอบอย่างยิ้มแย้ม พูดดังหน่อยๆ
"หนูอยากได้ผ้าคลุมหัวผืนใหม่ค่ะ"
"ได้สิลูก ป๊ะจะซื้อแบบที่ลูกชอบเลยนะ" มัรยัมยิ้มแย้ม กอดอิบรอฮีมอย่างอบอุ่น ..
#
.. "คุณเชื่อมั้ย ตั้งแต่ฉันค้นพบความสามารถนี้ ฉันไม่เคยถูกชาวบ้านคนใด หรือแม้แต่พ่อแม่ฉัน ตำหนิกล่าวหาใดๆเลย" มัรยัมกล่าวแบบเสียงค่อย
"มีแต่เพื่อนสาวคุณเท่านั้น ที่พูดเหมือนกับว่าฉันเป็นปีศาจ"
"ไร้สาระน่า คุณคิดมากเกินไปแล้ว เรื่องแบบนี้ คนเมืองเขาไม่ค่อยคิดกันหรอก อย่าแปลกใจเลย" พงษ์พูดปลอบใจ
"ไว้ถ้าผมมีโอกาส ผมจะพาคุณไปเที่ยวตัวเมือง พาไปเปิดหูเปิดตาให้สาสมใจเลยทีเดียว"
"ฉันขอตัวก่อน ฉันจะต้องรีบไปทำธุระที่บ้าน"
กล่าวจบ มัรยัมก็เดินขึ้นบ้านจากไป ทิ้งให้พงษ์ยืนยิ้มอย่างลำพังไปสักพักใหญ่
#
ขณะเดียวกัน ห่างจากชายแดนไทยไม่กี่ กม. เพื่อน 3 คนของพงษ์ กำลังตกตะลึงกับศพที่เขาคุ้นเคย
"นี้มันไอ้โจรนี้หว่า หนีมาแล้วโดนยิงเหรอวะ?" แหลมกล่าว
แต่ยังไม่ทันที่คนอื่นจะพูดต่อ ทันใดนั้น ศพนั้นก็ขยับได้ ทำให้แหลม เทพ เสือ และกู้ภัยมาเลเซีย ถึงกับหนีตายกันกระเจิง
"เฮ้ย! ข้ายังไม่ตาย"
แหลมตกตะลึงกับคำพูดของหัวหน้าโจร ในสภาพที่เต็มไปด้วยเลือด พลางเห็นไปบอกกู้ภัย
"มัวรออะไรอยู่วะ รีบพาข้าขึ้นรถสิ"
แล้วหันไปหาพวกแหลม "เอ็ง 3 คน ใครก็ได้ ขับรถข้าตามมา ข้ามีอะไรจะบอก"
พูดจบ หัวหน้าโจรโยนพวกกุญแจให้ทันที พวงกุญแจมีรอยกระสุนอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หัวหน้าโจรรอดตาย
อย่างไรก็ตาม แหลมและพวกยังงงไม่หาย หัวหน้าโจรจึงตะโกนเต็มเสียง "ขึ้นรถสิวะ!!" ก่อนที่จะกลับมาจับแผลถากๆต่อด้วยความเจ็บปวด
เสือขึ้นรถของหัวหน้าโจร โดยแหลม เทพ เดินขับรถตาม จากนั้นแหลมจึงเปิดกระจกรถบอกกับโชเฟอร์
"ลุง กลับบ้านไปได้เลย"
โชเฟอร์ตะโกนด่า "อะไรของพวกเอ็งวะ อยู่ๆจะให้ข้ากลับไปทั้งๆที่ยังไม่ถึงที่หมาย"
"หรือไม่ก็กลับไปรอที่ด่านก็ได้นะ"
โชเฟอร์ของพวกแหลมหัวเสีย เขาจึงขับรถกลับเข้าด่านเสีย แต่ก่อนเข้าด่าน เขาได้รับสายของใครบางคนเข้า จึงหยุดรถรับสาย
"ฮัลโหล" "นี้ข้าเอง" เสียงปลายสายตอบกลับมา
"อ้าว เอ็งหรอกหรือ เห็นว่าเอ็งไปส่งเพื่อนๆของพวกเด็กเวรนั้นมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
"ใช่" เสียงปลายสายตอบกลับ
"เอ็งโชคดีกว่าข้าแล้วล่ะ ข้าขับรถให้พวกนี้ ยังโดนโจรไล่ฆ่าเลย"
"เอ็งบาดเจ็บไหมล่ะ" เสียงปลายสายถาม
"ไม่ ข้าโชคดี และหนีมาได้แล้ว"
"แต่ข้าโคตรซวยเลยเว้ย!" เสียงปลายสายตะโกนมา
ที่แท้ก็เป็นโชเฟอร์ของพวกโบว์นั้นเองที่โทรมาหาโชเฟอร์ของพวกพงษ์ เสียงตะโกนข้ามคลื่น ทำให้โชเฟอร์พวกพงษ์ ถึงกับแทบหงายหลัง ก่อนที่ตั้งสติและกลับไปอยู่ที่แถวด่านเพื่อฆ่าเวลา
#
รุ่งเช้า พงษ์ตื่นขึ้นมาเพื่อจะไปล้างหน้าแต่งตัว ก็พบว่า กลุ่มโบว์ รวมทั้งโชเฟอร์ต่างกลับและหนีไปจากที่นี้หมดแล้ว เขาถึงกับรู้สึกโดดเดี่ยวขึ้นมา เริ่มคิดถึงเพื่อนเริ่มคิดถึงบ้าน ขณะเดียวกัน
"มากินข้าวด้วยกันสิคะ" มัรยัมชวนพงษ์
ประโยคเพียงแค่ประโยคเดียว ถึงกับทำให้พงษ์หน้าแดง เพราะเขาไม่คิดเลยว่า มัรยัมจะชวนเขาด้วยเสียงที่อ่อนโยน อ่อนหวานเช่นนี้
"เป็นอะไรไป รีบไปกินข้าว เดี๋ยวข้าวเน่าขึ้นมา จะบ่นไม่ได้นะ" มัรยัมกล่าวย้ำ
พงษ์จึงเดินไปกินข้าวร่วมกับครอบครัวของมัรยัม
"ตอนเช้าน่ะ มีคนรับหนูพวกนั้นกับลุงคนนั้นกลับไปแล้วล่ะ" อิบรอฮีมพูดไปกินข้าวไป
"คุณคงรู้สึกเหงาแล้วสิ" อิบรอฮีมถามย้ำ
"ไม่ครับ ผมยังอยากอยู่ที่นี้ต่อ เพียงแต่ไปแบบจากลาไวแบบนี้ เหมือนได้กินอาหารโปรดไม่กี่คำแล้วถูกแย่งไปหมดก่อน"
"ช่ายเลย เอ็งพูดถูก" อิสมาแอลรีบตักกับข้าวราวกับจะไม่เหลือกับข้าวอะไรให้พงษ์ แต่ถูกคนอื่น (ยกเว้นพงษ์) มองค้อนหมด
"เอ็งนี้ไร้สาระขึ้นทุกวันนะ ตั้งแต่เขาย้ายมาอยู่เนี่ย"
"โธ่ป๊ะ ก็ผมหิวอ่ะ"
"รู้ว่าหิว ก็กินข้าวให้เยอะๆสิวะ กินแต่กับข้าวมันจะอิ่มหรือ?!" อิบรอฮีมดุลูกชาย
ภรรยาของเขาขำเล็กน้อย อิสมาแอลหน้าเจือน บรรยากาศในโต๊ะกินข้าวเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่ในใจพงษ์ตอนนี้ กำลังสู้กันอยู่ระหว่างใจเพื่อครอบครัว กับ ใจเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน
#
"นี้ตูกำลังอ่านการ์ตูนอยู่ใช่ไหม??"
แหลมนั่งพูดกับเทพและเสือ บริเวณม้านั่งด้านนอกห้องผู้ป่วย
"โดนยิงขนาดนี้ แล้วยังรอดมา ทำคนอื่นตกใจ สงสัยตูคงดูการ์ตูนมากเกินไปจริงๆ"
"เอ็งก็พูดเกินไปไอ้แหลม คนเราจะไม่มีปาฏิหารย์หรือความบังเอิญไม่ได้เหรอวะ" เสือโต้
"ปาฏิหารย์จริงๆว่ะ ตั้งแต่เราไปเที่ยวกับไอ้พงษ์นี้ เสี่ยงตายก็เจอ ลุ้นระทึกก็เจอ ชาตินี้ไม่รู้จะมีหนังเรื่องไหนตื่นเต้นกว่าที่พวกเราเจออีกไหม?"
"อย่างอื่นข้าไม่แน่ใจ แต่ข้าสงสัยว่าทำไมอยู่ๆ ไอ้พงษ์ทิ้งพวกเราไว้" เทพกล่าวถึงพงษ์
"จะมีอะไรมาก ก็แค่ชอบหญิง อยากอยู่กับเขา อีกหน่อย เรื่องเรียนเดี๋ยวก็ลืมอีก เออ" แหลมพูดเชิงประชดเพื่อน
"3-4 วันแล้ว ใกล้จะถึงวันที่ต้องกลับบ้านแล้ว พวกเราไม่เท่าใด แต่ไอ้พงษ์สิ จะได้กลับบ้านไหม?" เสือตั้งคำถาม
"ถามมาได้ ยัยโบว์ตามไปถึงขนาดนั้น ป่านนี้คงจะลากกลับไปบ้านแล้ว" แหลมตอบเสือ
ทั้ง 3 คน ยังไม่ทันพูดเสร็จสิ้น ตำรวจมาเลเซียเชิญทั้ง 3 คน ไปสอบปากคำในห้องของหัวหน้าโจร
#
"ผมขโมยรถของชาวบ้านที่อ้างว่ามาจากด่าน แล้วจู่ๆ พอข้ามด่านไปได้ ก็ถูกดักยิง ก่อนที่จะถูกเขายิงใส่ โชคดีที่ลูกปืนนัดนั้น โดนมาลงพวงกุญแจในกระเป๋าเสื้อผมก่อน แต่ผมสาหัสกับลูกปืนที่พวกเขายิงมา" หัวหน้าโจรให้การกับตำรวจ
"เนื่องจากคดีของคุณเป็นคดีความระหว่างประเทศ และคุณกำลังเจ็บหนัก ดังนั้นเราจึงตัดสินใจกักคุณไว้ในห้องนี้ก่อน หากหายดี เราต้องนำคุณไปคุมขังจนกว่าจะมีการตัดสินคดีขึ้น"
ตำรวจมาเลเซียหันมาทางกลุ่ม 3 คนนั้น แล้วหันมาสอบสวนต่อ
"ผมขอรายละเอียดเล็กน้อยจากพวกคุณ ช่วยเล่ามาเท่าที่จะเข้าใจและได้รับรู้"
เทพเป็นคนกล่าวก่อน "คนผู้นี้ โดยปกติ ลักลอบตัดไม้ในหมู่บ้านใกล้ชายแดน หากแต่วันเกิดเหตุ ได้ถูกคนในหมู่บ้านจับกุม แล้วได้พยายามหลบหนีออกมา ก่อนที่จะถูกลอบยิงอย่างที่เขากล่าวมาครับ"
ตำรวจมาเลเซียได้ยิน จึงบอกกล่าวเพิ่มเติม "พยานได้กล่าวหลักฐานเพิ่มเติมไว้แล้ว ดังนั้นจึงขอควบคุมตัวคุณไว้ในห้องชั่วคราว เมื่อหายดีแล้ว เราขอนำคุณไปกักขังอย่างที่ได้กล่าวไว้"
กล่าวจบ ตำรวจมาเลเซียได้เดินออกจากห้องไปหมด ทิ้งไว้แต่กลุ่มชาย 3 คน กับ หัวหน้าโจร พูดคุยกัน โดยมีตำรวจคนหนึ่งคุมเชิงอยู่ห่างๆ
"ผมให้เวลาพวกคุณ 30 นาที พูดคุยกัน ก่อนที่ผมจะขอให้พวกคุณ 3 คน ออกไปจากห้อง"
"โอเค ผมเข้าใจ" เทพตอบ ก่อนจะหันไปคุยกับหัวหน้าโจร
"ผมถามคุณจริงๆนะ คุณคิดจะกลับไปหาคนแบบนั้นโดยไม่กลัวตายเลยหรือ"
หัวหน้าโจรยิ้ม "ฉันไม่เคยกลัวตาย ฉันรู้ตั้งแต่ตอนที่มีรถผ่านมาแล้วจอดให้แล้วว่าหัวหน้าต้องมารับ"
"คุณก็เลยตัดสินใจให้หัวหน้าของคุณ ปิดปากคุณเพื่อที่จะเก็บความลับไว้ต่อไป" เสือคาดเดา
"ถูกต้อง พวกเอ็งเก่งใช่เล่นเหมือนกันนะ"
"แต่ผมก็ไม่เข้าใจคุณอยู่ดี ว่าทำไมไม่คิดหนีไปทางอื่นที่น่าจะมีทางรอดกว่านั้น" แหลมถามบ้าง
หัวหน้าโจรตอบ "เจ้าหนู คนอย่างอาหวังน่ะ ไปทางไหน มันก็ดักฆ่าหมดแหละ"
"มันสามารถฆ่าได้ทุกคน ทุกทาง ทุกรูปแบบ โดยจุดมุ่งหมายเดียวก็คือ ไม่ให้ใครรู้อะไรของมัน หรือ ทำอะไรให้มันไม่พอใจ"
เทพพูดต่อ "หมายความว่า ผู้หญิง เด็ก คนแก่ มันก็ฆ่าได้หมดหรือ?"
"ถูกต้องแล้วหลานชาย"
"คนอย่างอาหวัง มันฆ่าได้หมด อยากได้อะไรก็อยากได้ แม้แต่จะเด็กสาวอายุแค่ไหน ถ้ามันตัณหากลับ มันก็สั่งมาทำวิตถารได้หมด!"
สิ้นคำพูดของหัวหน้าโจร ทุกคนถึงกับตกตะลึงและหน้าถอดสี เพราะได้ยินความวิปลาสของผู้เป็นเจ้านายของหัวหน้าโจรคนนี้อย่างไม่คาดสายตา แต่หัวหน้าโจรก็พูดต่ออย่างไม่แยแส "มันเป็นคนวิตถารที่สุดที่ข้าเคยเจอมา หลังจากที่อับดุลเลาะห์ พี่ชายของอิบรอฮีม หนีหายสาบสูญไปได้ไม่นาน ข้าก็เจอกับความวิปลาสสุดสาหัสของมัน" ..