ทุกคนก็คงมีเรื่องแย่ๆเศร้าๆในชีวิต เราก็เป็นคนนึงที่มีเรื่องแย่ๆแต่ไม่สามารถบอกใครได้ เพราะไม่อยากให้ใครไม่สบายใจเพราะเรา ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยบอกใครแต่เพราะบอกแล้วผลลัพธ์ที่ตามมามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า เรารู้สึกว่าเราต้องอยู่ในสถานการณ์ที่เราลำบากใจบ่อยๆ บางทีก็อยากเทให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคำว่าหน้าที่กับความรับผิดชอบและคำว่าจิตสำนึก มันเหมือนกับการที่เราอดทนมา100 ครั้งแล้วพอเราอยู่ในจุดที่ทนไม่ไหวเราก็ไม่ทน แต่กลับกลายเป็นว่าทุกคนเลือกที่จะจดจำครั้งที่101 มากกกว่า100ครั้งที่ผ่านมา ตอนนี้พอคิดย้อนกลับไปเราเป็นคนคนนึงที่อยู่ห้วงอารมณ์เศร้าบ่อยมากๆเป็นมานานแล้ว  เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ เราไม่ชอบการจากลาไม่ว่าจะอยู่ในความสัมพันธ์ไหนก็ตาม เราเหงามากๆนะเอาจริงๆ555555555555555 เราเป็นคนนึงที่มีบุคลิกเป็นคนอารมณ์ดี ตลก เฮฮา แต่พออยู่คนเดียวทีไรมันก็อดเศร้าไม่ได้ทุกที555555555555 ใครพอมีวิธีแก้ฟุ้งซ่านแนะนำมั้ยคะ