กีฬาชนิดนี้เป็นกีฬาทีมแต่ผมไม่ขอบอกว่าเป็นกีฬาอะไรนะครับ

เริ่มจากพวกผมได้มาเจอเป็นเพราะชอบเล่นกีฬาชนิดนี้ตอนแรกก็เล่นธรรมดาสนุกๆ
แต่พอเล่นเก่งก็เริ่มอยากลงแข่งกัน พอมีทัวร์นาเมนต์มาพวกผมก็ลงแข่งกันด้วยตัวเอง
ไม่ค่อยมีแผนมีแต่ฝีมือลงแข่งไปมั่วๆเน้นความเก่งแต่ก็ชนะมาได้เป็นที่ 1 ตอนนั้นพวกผมดีใจกันมาก

แต่ต่อมาก็คือช่วงขาลงของทีมผมเพราะบางคนไม่ว่างเลยให้คนอื่นมาแข่งแทนในทัวร์นาเมนต์นี้
จึงทำให้พวกผมแพ้ไปในช่วงแรกๆ ทัวร์นาเมนต์ต่อมาก็เป็นเหมือนเดิมตอนนั้นผมกับคนที่เป็นผู้เล่นเก่า
ในทีมเสียใจและเริ่มหมดหวังกับกีฬานี้แล้วแต่ก็ได้ไปขอให้ผู้เล่นเก่ากลับมาในทัวร์นาเมนต์ต่อไป

พอได้ผู้เล่นเก่ากลับมาก็ซ้อมบ้างไม่ซ้อมบ้างเพราะแต่ละคนไม่ค่อยว่างและก็เก่งกันอยู่แล้วนิดหนึ่ง
ตอนนั้นพวกผมมั่นใจขึ้นมากและความหวังฝากอนาคตไว้กับทัวร์นาเมนต์นี้มากๆเพราะมันคือความฝันพวกผม
ที่จะเป็นนักกีฬาระดับชาติให้ได้ในการแข่งขันครั้งนี้

พอการแข่งขันมาถึงพวกผมชนะไปได้จนถึงรอบชิงได้และแข่งกันสูสีมากแต่ก็แพ้ไปด้วยสกอห่างกันเพียง 1 แต้ม
ผมทั้งเศร้าเสียใจอารมณ์ต่างๆไหลเข้ามาในหัวมันทำให้ผมอยากจะร้องไห้ แต่ผมก็ทำไม่ได้เพราะผมเป็นหัวหน้าทีม
ซึ่งไม่สามารถจะแสดงอาการณ์แบบนั้นออกมาได้ ได้แต่เศร้าและพูดไม่ออกคอยแต่คิดว่าเป็นเพราะผมที่ทำทีมแพ้
หรือเป็นเพราะไม่ค่อยซ้อมหรือยังทำได้ไม่ดีพอ

และยังได้เห็นได้ยินมาว่าทีมตรงข้ามไม่ได้เก่งและไม่ค่อยมีประสบการณ์ ยิ่งทำให้ทีมผมรู้สึกแย่รู้สึกเศร้าเสียกำลังใจไปอีก
บางคนในทีมผมที่เค้าฝากอนาคตของเค้าเองไว้กับกีฬานี้ถึงกับถอดใจคิดจะเลิกเล่นกีฬานี้ไปเลย
ผมก็ได้แต่บอกเค้าไปว่าเป็นเพราะเราซ้อมไม่พอ แต่เค้าก็บอกกลับมาว่าซ้อมไปแล้วไงก็เหมือนเดิม มันทำให้ผมพูดไม่ออก

ตอนนี้ผมเสียใจสุดๆไม่คิดจะทำอะไรเลย การที่ได้รับคำชมมาตลอดแต่กลับมาแพ้ทีมอย่างงี้ในรอบสุดท้าย
ได้เสียใจได้แต่โทษตัวเองผมควรทำยังไงดีควรเลิกเล่นกีฬานี้ไปเลยไหม แต่ผมก็ยังรักยังชอบเล่นในกีฬาชนิดนี้
และผมก็ทิ้งแทบทุกอย่างให้กับกีฬานี้ไปแล้วแต่ถึงอย่างนั้นถ้าไม่มีทีมผมก็หมดหวังแล้วหล่ะ

ผมควรทำไงดีครับควรพูดอย่างไรดี แล้วคำที่ว่า "เอาความพ่ายแพ้มาเป็นแรงผลักดัน" มันทำยังไงครับ