สวัสดีเราชื่อปุ้ย เราอยากเล่าเรื่องนึงมาก สมัยตอนเราอยู่ม.ปลาย ตอนนั้นเป็นเด็กใหม่เพิ่งย้ายเข้ามาเรียนตจว. แน่นอนค่ะเรื่องที่มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆ เราชอบเพื่อนในห้องคนนึงผ่านมาเทอมแรกเรามีการคุยกันค่ะ คุยกันตลอดเวลา ช่วยกันเรียน ช่วยกันทำงาน พอขึ้นม.5มาสถานะเราก็ยังเป็นเหมือนเดิมค่ะ เราไม่รู้จริงๆว่ามันเรียกว่าอะไร มันเป็นความรักรูปแบบไหน เราคุยกันเหมือนแฟนค่ะ แต่เราไม่ใช่แฟนกันเราคือเพื่อนที่เป็นคนคุยกัน แต่พอใครคนนึงไปคุยกับคนอื่นจะมีอาการงอน ประชดประชันกันตลอด แล้วสิ่งที่ไม่น่าจะเหมือนใครเลยคือ อีเพื่อนที่เราชอบเนี่ย(ขอแทนว่า เฟรม นะคะ) มันขี้อายสุดๆเวลาเรางอนกันในห้องเพื่อนบางคนที่รู้ก็จะส่งซิกให้บ้าง แซวบ้าง เฟรมจะมาขอโทษเราด้วยวิธีแปลกๆค่ะ เช่น เวลาเฟรมไปคุยกับผญ.คนอื่นเราเห็นเราก็จะมองแบบไม่พอใจ แล้วก็เงียบไม่พูดกับใคร เฟรมขอโทษโดยการหาวิธีมานั่งใกล้ๆค่ะ
(ณ ห้องเรียนที่อาจารย์ยังไม่เข้า)
เฟรมทำฟอร์มเดินมาเอาหนังสือหน้าห้องที่เรานั่งอยู่ เพื่อนก็นั่งกันเต็มไปหมด นางก็มาเนียนๆ
เฟรม: ปุ้ยทำการบ้านเสร็จยัง
เรา: ถามทำไมเฟรมเสร็จแล้วนิ (พร้อมดึงหน้า)
เฟรม: อ่อครับ แปปนะ (แล้วหันไปหาเพื่อนเรา ขอแทนว่า บี นะคะ) คือบอกก่อนว่าบีเป็นคนที่รับรู้เรื่องของเรากับเฟรมตลอดเวลามีไรคือจะรู้กัน
เฟรม: บี ดูสิเป็นไรอีกแล้ว
บี: กูไม่เกี่ยว กูไม่รู้เรื่อง กูไม่เห็นอะไร กูไปดีกว่า(ลุกไปนั่งโต๊ะอื่น)
เรา: เอ้า อีนี่
เฟรม: งั้นไปทำงานค้างก่อนนะ
(เราคิดในใจ เอ้านึกว่าจะมาง้อกู มาแค่เนี้ย เราเลยงอนหนักเลยค่ะ)
พอพักกลางวันเราเดินไปกับบีผ่านเฟรมที่กำลังเล่นกับเพื่อนอยู่ เราก็ทำไม่สนใจ
เฟรม: เราขอโทษได้ปะละ
เพื่อน1: เป็น ไรของ
เพื่อน2: ขอโทษไรวะ
เฟรม: เอ้า ก็ขอโทษอะ เล่นแรง
เพื่อน1:เฟรมบ้าปะเนี่ย กูไม่เล่นกะละคุยไม่รู้เรื่อง
เราได้ยินที่มันคุยกัน
เรา: อีบีได้ยินปะ
บีหันมายิ้ม) เออได้ยิน แต่ตลกอะ เฟรมมันขอโทษใครเป็นด้วยหรอ ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรอวะ
เรา: เออ กูก็เพิ่งรู้ว่าเค้าง้อกันแบบนี้
พอเข้าคาบเรียน ตอนบ่ายมีเรียนอังกฤษซึ่งเป็นคาบที่เฟรมนั่งหลังเรา แล้ววันนั้นอาจารย์ไม่สอนจ้าา แน่นอนว่าคาบว่างสิ่งที่ผู้ชายห้องเราทำคือสร้างความวุ่นวายให้คนทำงานแบบเรามันก่อกวนทุกคนจริงๆ แต่เรายังไม่คุยกะใครตั้งแต่เช้านอกจากบีเลยทำให้เพื่อนนิ่งค่ะ
เพื่อน: ปุ้ย เป็นไรอะ เครียดหรอ
เรา: เรื่องของกู อย่ามายุ่ง
เพื่อน: ดีจะได้กวนตีนต่อ
เรา: (หันไปทำตาขวางใส่)
เฟรม: (เอามือปิดตาเรา) พวกไปเล่นเกมกันไปกูจะให้ปุ้ยสอนการบ้าน
เรา: (เอามือเฟรมออก) อย่ามายุ่ง
เฟรม: อารมไม่ดีหรอ
เรา: ( เงียบและหันหลังใส่)
เฟรม: (เขี่ยหลัง)  เป็นอารายยย ขอโทษก็แล้วจะเอาอารายยย (เสียงอ้อนๆ....อ้อนตีน5555)
เรา: ป่าว
เฟรม: โกหก
เรา: รู้ก็ไม่ต้องถาม
เฟรม: (หันไปสะกิดบี) บีๆๆ
บี: อะไร
หลังจากนั้นมันซุบซิบกัน เราก็แอบฟัง
เฟรม: มันเป็นไร
บี: กูบอกแล้วกูไม่รู้ กูไม่เห็นไรทั้งนั้น
เฟรม: ช่วยหน่อย
บี: ปุ้ย
เรา: ว่า
บี: สอนการบ้านเฟรมดิ้ ลำคานมันละ
เรา: เอ้า ก็สอนดิ
บี: ไม่เอา กูจะคุยกะอีแบงค์
เรา: เออ (หันหลังไปหาเฟรม)
นางนั่งยิ้มแฉ่ง
เรา: ยิ้มอะไร
เฟรม: ป่าวคับ
เรา: ไหนอะการบ้าน
เฟรม: ง่วงอะ เมื่อคืนนอนดึก ขี้เกียจทำแล้ว นอนแปปปลุกด้วยละ (พร้อมดึงแขนเราไปหนุน)
เราตกใจทำไรไม่ถูกมันเขินไปหมด จนอีบีหันมา
บี: แหม่ จะให้สอนการบ้าน นี่อะหรอการบ้านอะอีเฟรม
เฟรม: กูนอนดึก ต้องนอนพักก่อน
เราก็เริ่มยิ้มละแต่ก็พยายามทำหน้าขรึม
เรา: นอนหนุนแขนตัวเองดิ เราจะทำงาน
เฟรม: อย่ามาฟอร์ม เห็นละว่างานเสร็จหมดแล้ว
เรา: แต่ก็ปวดแขนอยู่ดี ไปนอนดีๆ แขนตัวเองก็มี
เฟรม: ไม่อะ
นางก็นอนอยู่อย่างงั้นแต่ก็ไม่ได้หลับนะ ยังจิ้มโทรศัพท์ได้อยู่ เราเห็นไม่ค่อยมีใครสนใจพอดีเลยคุยกับเฟรม
เรา: เฟรม
เฟรม: คับ
เรา: เฟรมอยากมีแฟนไหม
..~~~~เดี๋ยวมาต่อพรุ่งนี้นะคะ~~~~.. บายยย