๏ อสนีบาตฟาดเปรี้ยง.....ใจชาย
ดวงจิตแทบวางวาย….....ดับดิ้น
อาการหนักเจียนตาย…...เสียหลัก
คล้ายรักจักจบสิ้น... …..หมดแล้วหนทาง

๏ นิราศร้างห่างน้อง.........เนื้อนวล
รถด่วนคันขบวน..........สุดท้าย
หัวอกพี่นี้จวน.................ใจแทบ  ขาดเอย
เมื่อรถไฟเคลื่อนย้าย........ลับโค้งลาไกล

๏ หวูดรถไฟแผ่วก้อง......กังวาน
กำหนดเป็นสัญญาณ…...บอกไว้
พลัดพรากจากชั่วกาล.....หรือเปล่า
เมื่อไหร่หนอจักได้..........พบน้องอีกครา

๏ อย่าให้ถึงชาติหน้า.......เลยหนอ
ตัวพี่ยังเฝ้ารอ.................อยู่ยั้ง
วันน้องกลับคืนหอ...........เคหาสถ์
ชะโงกหน้าตาตั้ง.............ชะเง้อชะแง้คอย

๏ ไร้ร่องรอยนุชน้อง….....แรมปี
ณ ที่เก่าสถานี.................แห่งนั้น
พี่เจ็บปวดทุกที...............ที่ผ่าน
รักถูกตัดสะบั้น………....จบสิ้นสัมพันธ์ใจ ๚ะ๛