สวัสดีค่ะ ตอนนี้เครียดมากๆไม่มีใครเข้าใจคำพูดเราเลย คิดว่าเราก้าวร้าวหรือพาลตลอด
  คือ เราไปดูหนังมาตกลงกับพ่อว่ากลับไม่เกิน 5 โมงถ้ากลับเอง. เราคำนวณแล้วไม่เกิน 5 โมง แต่ผิดแผนค่ะเพื่อนคนนึงมาช้า 2ชม.ครึ่งเลยพลาดรอบหนังตอนบ่าย จึงต้องดูตอน 14.50 น. พอดูเสร็จเลยไปร้องคาราโอเกะ 1ชมและจะไปทานข้าวต่อ เรารู้ว่าเกิน5โมงแน่ๆจึงโทรไปหาพ่อค่ะ
เรา: พ่อ
พ่อ: อือ
เรา: พ่อมารับหนูตอน5โมง40ได้มั้ย
พ่อ: ตกลงกันแล้วไง ว่าไม่เกิน5โมง
เรา: ไม่ใช่ หนูบอกว่าไม่เกิน5โมงถ้ากลับเอง
พ่อ: ก็ตกลงกันไว้แล้วว่าไม่เกิน 5 โมง
เรา: ไม่ หนูบอกว่าไม่เกิน5โมงเดี๋ยวกลับเองแต่หนูรู้ว่าต้องเกินแน่ๆ เลยให้พ่อมารับไม่ให้พ่อเป็นห่วงไง
พ่อ: คำพูดไม่เป็นคำพูด
เรา: หนูไม่ใช่คนขี้โกหกนะ
พ่อ: ใกล้เหมือนแล้วล่ะ ผิดคำพูด
เรา: หนูบอกพ่อว่ากลับไม่เกินถ้าหนูกลับเอง
พ่อ: ค่อยมาคุยกันที่บ้าน เดี๋ยวไปรับ5โมงครึ่ง
เรา: มารับตอน 5โมง40หรือ5โมง35ได้มั้ย
พ่อ: จะต่อเวลาทำไม คำพูดก็ไม่เป็นคำพูด [คำพูดประมาณนี้ค่ะ]
เรา: ไม่ใช่ หนู..—พ่อวางสายทันที—
เราโทรไปหลายรอบเพื่ออธิบาย พ่อก็บอกว่า
"คุยกันที่บ้านไม่ต้องโทรมาอีก"
คือเราต่อเวลาเพื่อจะโทรหาพ่อล่วงหน้า 10-15 นาทีค่ะ พอพ่อมารับจะได้ตรงเวลาพอดีเป๊ะ

พอมาถึงบ้านพ่อก็เล่าให้พี่ชายฟังค่ะ ว่าเราคำพูดไม่เป็นคำพูด นัดกันไว้แล้วแท้ๆ อะไรประมาณนี้ เราก็บอกว่าไม่ใช่แล้วอธิบายก็ไม่มีใครเชื่อ สักพักพ่อถามเราว่าตังค์เหลือกี่บาท คือพ่อให้เราไป 500ค่ะ
เรา: 250
พ่อ: น่ะ
เรา: ทำไมอ่ะ
พ่อ: น่ะ ดูหางเสียง //หันไปพูดกับพี่ว่า ทำไมอะ
พี่: เหมือนเก่งเนอะ ทำไมอะ
เรา: เอ้า ก็พ่อพูดว่า น่ะ เหมือนประมาณว่าทำไมตังค์แค่นี้
แล้วพี่กับพ่อก็พูดบ่นเราค่ะ สักพักพี่คุยกับพ่อว่า
พี่:ไม่มีใครให้อาหารแมว ไม่มีใครสนใจ
เรา:ก็พูดเองว่าจะให้เอง หนูถามย้ำๆแล้วนะ [ปกติเราให้อาหารแมวเองค่ะ]
พี่: จะร้อนตัวทำไม แค่หยอกเล่นกับพ่อ
เรา: เอ้า นั่งกันอยู่3คน แล้วหนูก็คิดว่าพี่พูดประมาณว่าหนูไม่ให้อาหารเพราะปกติหนูให้
พี่: จะด่าทำไม วันนี้หนูไม่อยู่บ้าน ร้อนตัวทำไม
พี่กับพ่อก็บอกว่า "ชอบพาลคนอื่น"
เรา: ก็หนูแก้ต่างไม่ให้พี่คิดว่าหนูเป็นอย่างงั้นไง
พี่: ไม่คุยหละ
—มีอีกเหตุการณ์นึงค่ะ—
เราวางเงินไว้บนโต๊ะค่ะบนห้องค่ะ พอจะขึ้นมาเอาเงิน เงินก็หายไปแล้ว เราเลยถามพี่ว่า
เรา:เป็นตังค์หนูมั้ย ที่อยู่บนโต๊ะอ่ะ
พี่: อยู่ในกระเป๋า
สักพักพี่ก็พูดอีกว่า
พี่: ตังค์ไม่ใช่ที่วางไว้กับพื้น
เรา:หนูวางไว้บนโต๊ะนะ
พี่:ถ้าวางไว้แล้วอยู่บนพื้นได้ไง
เรา:ไม่รู้ หนวางไว้บนโต๊ะ
พี่:แล้วอยู่พื้นได้ไง
เรา:หนูวางไว้บนโต๊ะจริงๆ
พี่:ก็มันอยู่บนพื้น ไม่เอาไปหรอกเศษตังค์
เรา:มันก็ตังค์นะ
แล้วเราก็พูดอีกว่า
เรา:หนูๆไม่ได้คิดว่าพี่เอา ที่บอกว่าเอาไว้บนโต๊ะเพราะว่าพี่คิดว่าหนูวางไว้บนพื้น
แล้วเราก็เดินลงข้างล่าง
ตอนนั้นเรารู้สึกนอยส์มากๆเลยค่ะ ว่าทำไมไม่เข้าใจคำพูดกันบ้างเลย อยากทราบว่าเราคิดโลกในแง่ร้ายเกินไปรึป่าวว่าคิดว่าคนนี้พูดประมาณว่าต่อว่าเรา
ขอบคุณคำตอบล่วงหน้านะคะ : )