ขอพื้นที่เล่าเรื่องตัวเองนะคะ
เราคุยกับคนคนนึง5เดือนได้แล้วค่ะ เป็นเพื่อนกันรู้จักกันจากกิจกรรมคณะทีแรกยังไม่สนิทกัน หลังงานคณะก็มีโอกาสได้เจอได้คุยกันบ่อยขึ้นจนเริ่มสนิทหยอกล้อแกล้งกัน จนได้มาคุยกันในเฟสบุ๊ค ระยะ1เดือนแรกยอมรับว่ารู้สึกดีต่อกันมากๆไปทานข้าว ไปเดินเที่ยว ซื้อข้าวให้กันบ้าง เขาให้เบอร์เราไว้ติดต่อเวลาเขาอาจจะหายหรือยุ่ง เพื่อนเราและเพื่อนเขาก็รู้และมีแซวตามประสา 1-2เดือนเป็นช่วงเวลาที่เราดูแลกันมากๆค่ะช่วงสอบ ช่วงงานเยอะเราช่วยและเป็นกำลังใจให้กันเคยทะเลาะกันเรื่องเขาคอยจะหายไปไม่บอกตอนนั้นเราี่เง่าจริงๆค่ะเขาก็บอกเขาเหนื่อยไม่อยากทะเลาะเราก็ขอโทษกันจนดีกัน แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไป มารับมาส่งคุยกันทุกวัน เดือนที่3เริ่มห่างกันเพราะเขาอ่านหนังสือสอบตำรวจเราก็เข้าใจเลยให้เวลาเขาเป็นกำลังใจให้ตลอด เขาก็ยังซื้อข้าวมาให้ จนเริ่มห่างหายไปตอนนั้นคือเขาหายไปเราก็คอยส่งให้กำลังใจอยากคุยบ้างเพราะเขาไม่มีเวลาให้ อ่านไม่ตอบ เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป เวลาเจอกันที่มอก็ไม่พูดคุยกัน เราอึดอัดและคิดมากเลยถามเขาว่า จะไม่คุยกันจริงๆแล้วเหรอ เขาก็ขอโทษ เราเลยขอความชัดเจน เขาบอกว่า เราเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้วนะ เขาบอกยังไม่พร้อมมีใคร ยังไม่กล้าจะจริงจังกับใคร แต่เขารู้สึกดีกับเราจริงๆ คือเราเฮิทหนักมากค่ะ สภาพตอนนั้นคือแย่มาก แต่เอาจริงๆไม่ได้โกรธหรือเกียดเขาเลยพอจะเข้าใจด้วยเพราะเขาสอบติดต้องทำเรื่องอีกไหนจะสอบสัมภาษณ์ตรวจร่างกาย เราก็ยังคอยให้กำลังใจเขาเสมอเขาก็ยังคอยมาเล่าให้ฟังตลอดค่ะ แต่รู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนเดิมเท่าไร จนเดือนเมษายนเขาจะไปเรียนแล้ว ก่อนเขาจะไปเราก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้งเขาชวนเราไปกินข้าวตามทีาเคยสัญญากันไว้ เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันจริงๆค่ะ จนเขากำลังจะไปเรียนเราก็แทบไม่ได้คุยเพราะเขายุ่งมากๆ แต่ก็ได้บอกลาอวยพรให้เขาบอกไว้กลับมาเจอกัน 1เดือนเต็มค่ะที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยแทบไม่รู้ข่าวคราวเขาเลย เรายังคงส่งข้อความไปทุกคืน เล่าชีวิตประจำวันถามไถ่บอกคิดถึงส่งไปทุกคืนจริงๆค่ะ จนได้คุยเริ่มสนิทกับน้องสาวของเขาเลยพอรู้ข่าวบ้าง จนวันที่เขากลับจากรร.ฝึก เราดีใจมากเป็นห่วงและคิดถึงมากจริงๆ เราก็ได้กลับมาคุยกัน เขาก็มาเล่าให้ฟัง เขาบอกว่าแรกๆคิดถึงเราแต่พอห่างไม่ได้ติดต่อและฝึกหนักทุกวันก็ไม่ได้คิดถึงเท่าไร เขากลับมาอยู่บ้าน3วัน เราได้คุยกัน3วัน คือความรู้สึกเรามันเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนช่วงแรกที่ได้คุยกัน เขาก็เหมือนเดิมไม่ได้รำคาญเราเลย เขาอ่านทุกข้อความที่เราส่ง และก็รู้ว่าเราสนิทกับน้องสาวเขา น้องคอยจะส่งรูปเขามาให้ตลอด เราก็คุยกันเหมือนเดิม เขาก็ให้ที่อยู่ไว้ให้เราส่งจดหมายไปให้ได้ ส่งคำพูดหวานๆให้กันเหมือนเดิม พ่อแม่เขาก็น่าจะรู้นะคะ พ่อแม่เราก็พอรู้ค่ะว่าเราคุยกัน เวลา3วันที่เราได้คุยเรารู้สึกว่ามีหวังอีกครั้ง แต่เราก็ยังหวั่นใจเผื่อใจเสมอแต่อยากให้มันมีสมหวัง รอวันที่เขาจะพร้อม
เราลองคุยกับคนอื่นเหมือนกันนะคะช่วงที่รอเขาแต่ไม่รู้สึกกับใครเลยไม่มีใครเหมือนเขาจริงๆ ถึงเราจะเคยเลิกคุยกันสักพักแต่เราไม่เคยหายไปจากกันเลยจริงๆ
เราพอจะมีหวังมั้ยคะ สิ่งที่ทำอยู่มันถูกไหม จะคุ้มมั้ยถ้าเราผิดหวังอีกครั้ง เราจะรอคนคนนึงไปได้นานแค่ไหน
ขอโทษที่ยาวไปหน่อยนะคะขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
รอคนคนหนึ่ง คนเดิม ได้นานแค่ไหน?
เราคุยกับคนคนนึง5เดือนได้แล้วค่ะ เป็นเพื่อนกันรู้จักกันจากกิจกรรมคณะทีแรกยังไม่สนิทกัน หลังงานคณะก็มีโอกาสได้เจอได้คุยกันบ่อยขึ้นจนเริ่มสนิทหยอกล้อแกล้งกัน จนได้มาคุยกันในเฟสบุ๊ค ระยะ1เดือนแรกยอมรับว่ารู้สึกดีต่อกันมากๆไปทานข้าว ไปเดินเที่ยว ซื้อข้าวให้กันบ้าง เขาให้เบอร์เราไว้ติดต่อเวลาเขาอาจจะหายหรือยุ่ง เพื่อนเราและเพื่อนเขาก็รู้และมีแซวตามประสา 1-2เดือนเป็นช่วงเวลาที่เราดูแลกันมากๆค่ะช่วงสอบ ช่วงงานเยอะเราช่วยและเป็นกำลังใจให้กันเคยทะเลาะกันเรื่องเขาคอยจะหายไปไม่บอกตอนนั้นเราี่เง่าจริงๆค่ะเขาก็บอกเขาเหนื่อยไม่อยากทะเลาะเราก็ขอโทษกันจนดีกัน แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไป มารับมาส่งคุยกันทุกวัน เดือนที่3เริ่มห่างกันเพราะเขาอ่านหนังสือสอบตำรวจเราก็เข้าใจเลยให้เวลาเขาเป็นกำลังใจให้ตลอด เขาก็ยังซื้อข้าวมาให้ จนเริ่มห่างหายไปตอนนั้นคือเขาหายไปเราก็คอยส่งให้กำลังใจอยากคุยบ้างเพราะเขาไม่มีเวลาให้ อ่านไม่ตอบ เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป เวลาเจอกันที่มอก็ไม่พูดคุยกัน เราอึดอัดและคิดมากเลยถามเขาว่า จะไม่คุยกันจริงๆแล้วเหรอ เขาก็ขอโทษ เราเลยขอความชัดเจน เขาบอกว่า เราเป็นเพื่อนกันก็ดีแล้วนะ เขาบอกยังไม่พร้อมมีใคร ยังไม่กล้าจะจริงจังกับใคร แต่เขารู้สึกดีกับเราจริงๆ คือเราเฮิทหนักมากค่ะ สภาพตอนนั้นคือแย่มาก แต่เอาจริงๆไม่ได้โกรธหรือเกียดเขาเลยพอจะเข้าใจด้วยเพราะเขาสอบติดต้องทำเรื่องอีกไหนจะสอบสัมภาษณ์ตรวจร่างกาย เราก็ยังคอยให้กำลังใจเขาเสมอเขาก็ยังคอยมาเล่าให้ฟังตลอดค่ะ แต่รู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนเดิมเท่าไร จนเดือนเมษายนเขาจะไปเรียนแล้ว ก่อนเขาจะไปเราก็ได้กลับมาคุยกันอีกครั้งเขาชวนเราไปกินข้าวตามทีาเคยสัญญากันไว้ เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันจริงๆค่ะ จนเขากำลังจะไปเรียนเราก็แทบไม่ได้คุยเพราะเขายุ่งมากๆ แต่ก็ได้บอกลาอวยพรให้เขาบอกไว้กลับมาเจอกัน 1เดือนเต็มค่ะที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยแทบไม่รู้ข่าวคราวเขาเลย เรายังคงส่งข้อความไปทุกคืน เล่าชีวิตประจำวันถามไถ่บอกคิดถึงส่งไปทุกคืนจริงๆค่ะ จนได้คุยเริ่มสนิทกับน้องสาวของเขาเลยพอรู้ข่าวบ้าง จนวันที่เขากลับจากรร.ฝึก เราดีใจมากเป็นห่วงและคิดถึงมากจริงๆ เราก็ได้กลับมาคุยกัน เขาก็มาเล่าให้ฟัง เขาบอกว่าแรกๆคิดถึงเราแต่พอห่างไม่ได้ติดต่อและฝึกหนักทุกวันก็ไม่ได้คิดถึงเท่าไร เขากลับมาอยู่บ้าน3วัน เราได้คุยกัน3วัน คือความรู้สึกเรามันเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนช่วงแรกที่ได้คุยกัน เขาก็เหมือนเดิมไม่ได้รำคาญเราเลย เขาอ่านทุกข้อความที่เราส่ง และก็รู้ว่าเราสนิทกับน้องสาวเขา น้องคอยจะส่งรูปเขามาให้ตลอด เราก็คุยกันเหมือนเดิม เขาก็ให้ที่อยู่ไว้ให้เราส่งจดหมายไปให้ได้ ส่งคำพูดหวานๆให้กันเหมือนเดิม พ่อแม่เขาก็น่าจะรู้นะคะ พ่อแม่เราก็พอรู้ค่ะว่าเราคุยกัน เวลา3วันที่เราได้คุยเรารู้สึกว่ามีหวังอีกครั้ง แต่เราก็ยังหวั่นใจเผื่อใจเสมอแต่อยากให้มันมีสมหวัง รอวันที่เขาจะพร้อม
เราลองคุยกับคนอื่นเหมือนกันนะคะช่วงที่รอเขาแต่ไม่รู้สึกกับใครเลยไม่มีใครเหมือนเขาจริงๆ ถึงเราจะเคยเลิกคุยกันสักพักแต่เราไม่เคยหายไปจากกันเลยจริงๆ
เราพอจะมีหวังมั้ยคะ สิ่งที่ทำอยู่มันถูกไหม จะคุ้มมั้ยถ้าเราผิดหวังอีกครั้ง เราจะรอคนคนนึงไปได้นานแค่ไหน
ขอโทษที่ยาวไปหน่อยนะคะขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ