คือเรามีลูก1คนตอนอายุ20ค่ะปัจจุบันอายุ23 เลี้ยงลูกคนเดียวตั้งแต่คลอดน้องแล้วค่ะเลิกกับแฟนไปเพราะมีกิ๊กเยอะแยะมากมายคือเรารู้จักกับแฟนคนนี้ตั้งแต่อยู่ม.2เรียนที่เดียวกันก็6-7 ปีตัดสินใจคบกันได้1ปีเราก็มีลูก ทุกอย่างก็กลับด้านหมดไม่ทำงานแอบไปเที่ยวกับผู้หญิงคุยกับแฟนเก่าเยอะค่ะอยากเลิกมากแต่ติดคนรอบข้างบอกให้ห่วงลูกสงสารลูกไม่มีพ่อเราฟังนะแต่ในใจเบ้ปากพ่ออย่างนี้เก็บไว้ทำไม? เราก็อดทนอยู่ด้วยกันมาจนเราคลอดลูกได้2เดือนทีนี้เค้าพยายามปรับตัวใหม่ออกไปทำงานแต่ทำได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็ออกไม่สู้งานคือเราหน่ะไม่ได้สนใจอยู่แล้วไงเลยไม่ซีเรียสในใจคิดตลอดจะเลิกกับมันให้ได้สุดท้ายก็สมปราถนาเค้าออกไปจากชีวิตเราแล้วมีความสุขมากค่ะไม่เคยเศร้าเลยบ้านไม่เคยให้มาเหยียบอีกไม่ให้มาหาลูกด้วยคือตัดออกจากวงโคจรโลกไปเลย...ทีนี้เรื่องมีอยู่ว่าเราเลี้ยงลูกคนเดียวมา2ปีกว่าตั้งแต่เลิกกับแฟนนั้นแหละเราก็อยู่คนเดียวมาตลอดไม่คิดหาใหม่ความรู้สึกรักๆใคร่ๆมันหายไปช่วงหนึ่งตอนนั้นคิดว่าเราคงเหนื่อยมากมั้งอีกอย่างเพราะลูกเล็กเหลือเกินไม่อยากให้ลูกตกเป็นขี้ปากใครสงสารตัวเองด้วยค่ะตอนนี้กลายเป็นมีลูกติดต้องทบทวนชีวิตให้ดีเลือกให้มากถึงแม้ตัวเลือกที่เข้ามาจะน้อยนิดก็ต้องเลือกให้สุดชีวิต จนมาตอนนี้เราเพิ่งมาเริ่มรู้สึกกลัวชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวกลัวจะต้องอยู่คนเดียวเหมือนเรือลำน้อยๆกลางทะเลโครงเครงไปมา ปัจจุบันเรามีคนคุยอยู่บ้างนะคะแต่ไม่เคยไปไหนมาไหนด้วยเลยใครเข้ามาเราบอกก่อนตลอดว่ามีลูกนะหลายคนก็หายไปที่ไม่หายก็ไม่ถูกใจคือเราตั้งเป้าไว้อยากได้คนที่มั่นคงในชีวิตการงานเพราะเราต้องการสังคมให้ลูกที่สำคัญต้องมาแต่งเราอย่างถูกต้องข้อนี้ยากเย็นเหลือเกิน..^^(แหมยังทำเหมือนเลือกได้อีกแหนะ) คนที่ถูกใจคุยนานๆก็กลายเป็นเราเบื่อเริ่มรู้สึกถูกคุกคามเริ่มรู้สึกว่าที่เขาเข้ามาเพราะอะไรกันแน่จริงใจแค่ไหนเรามีลูกแล้วนะจะไปมีคนจริงใจได้ไงมันคิดไปเรื่อยค่ะเหมือนคนประสาทคนไหนพูดไม่เข้าหูเราตัดทิ้งไปเลยไม่รอให้แก้ตัวด้วยเราเป็นแบบนี้กลัวว่าสักวันจะไม่มีใครเอาลึกๆเราก็เหงาแก้นิสัยก็ไม่ได้จะทำยังไงดีหรือเราไม่ต้องทำไรเลยค่ะทำงานของเราไปจนแก่ดี ฝากถามคุณแม่ที่เลี้ยงเดี่ยวไม่มีสามีใหม่ด้วยใช้ชีวิตยังไงมีความสุขไม๊?(***ครอบครัวไม่ได้ลำบากค่ะไม่ได้หาสามีแต่อย่างใดต้องการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตไม่อยากอ่านถ้อยคำถากถางคนเราชีวิตมีขึ้นมีลง)