หลัง แพ้ สงครามโลก  2


เรา พัฒนาตามก้น สหรัฐ  คือ ใช้การตัดถน  ทำถนนเพิ่ม

และ พัฒนาการขนส่ง ทางเครื่องบิน  มีสายการบิน


แต่ ละเลย การพัฒนา ระบบราง..    

หลัง แพ้สงคราม สหรัฐให้เงินกู้ ไทย  แลกกับไทยต้องปฎิรูป หน่วยงาน


เช่น รฟท. กับรถไฟหลวง   รวมเป็น การรถไฟแห่ง ประเทศไทย


และก็ได้เงินกู้ เป็นหัวรถจักร ดาเวนพอร์ท จาก สหรัฐมาด้วย



พอหลังสงครามโลก  ญี่ปุ่นแพ้สงคราม    ญี่ปุ่น  ก็ส่งหัวรถจักรไอน้ำ มาให้ไทย

จำนวนมาก  กว่า 50 หัว   อย่าง มิกาโด้  


แต่ กิจการรถไฟ หลังรวมเป็น รัฐวิสาหกิจ  มันก็   ขาดทุนมาตลอด  จากที่เคยมีกำไร


หัวรถจกร์ ใช้ซักพัก  ยกเลิก  ใช้เป็น รถดีเซล


หัวรถจักรไอน้ำ บางหัว    ญี่ปุ่นมาขอซื้อกลับไป ซ่อม  และวิ่งในญี่ปุ่น

.............


ไทยเรา พัฒนาประเทสตามแนวทางของ ผู้ชนะสงคราม  

แต่เราไม่ได้เอาเรื่อง ระบบรางของ สหรัฐมาด้วย


เช่น รางที่รับน้ำหนักได้มาก   ขน ตู้คอนเทรนเนอร์ได้ สองชั้น  ใน 1 แคร่

.และถ้าทำสองชั้น  เรา ก็ไม่ได้เพื่อ เรื่อง สะพาน  กับอุโมงให็สูงไว้ด้วย


ทางข้าม รถยนต์ ก็ด้วย   เราไม่ได้เผื่อไว้ .... ไม่ต้งอ รถไฟหลอก ครัชช  

เอาแค่ ถนน  กทม.  ถนน ทางหลวง   เวลาเทพื้นถนนเพิ่ม  สะพานลอยเคย สูง 5 ม.

เหลือ แค่ 4. 5  ม.        เวลารถใหญ่ๆวิ่งปีที่แล้วผ่าน  ทำไมปีนี้ไม่ผ่าน หว่า   ชน ทีสะพานลอย หลุดพังคนถนนเลย


___


ส่วนหนึ่ง อาจเพราะ  ระบบรถไฟ ที่ขนสินค้าหนักมาก  ต้องวางราง

หมอนรองรางที่ 160 ปอนด์     คงเป้นภาระค่าใช่จ่ายที่มากเกินไป สำหรับประเทศไทย


เค้าเลย ไม่ทำ


หรืออย่างถ้าต่อไป อยากมีตู่โดยสาร สองชั้น   มีสระว่ายน้ำ  ห้องเล่นเกมส์  ห้องอาหารหรู

แต่คงผ่านอุโมงค์ไม่ได้ ..     ถ้าไปภาคเหนือ ขุนตาน  ผ่านไม่ได้ ละ.