ผมเรียนจบ ป.ตรี วิศวสาขาหนึ่งด้านโยธา ด้วยเหรียญเงิน จบออกมาหวังจะทำงานบริษัทใหญ่ๆ อย่างที่ฝันเอาไว้ ทำได้สิ่งที่ยิ่งใหญ่อลังการงานสร้างออกแบบการสำรวจ ขุดเจาะ ปิโตรเลี่ยมต่างๆ บลาๆ พอจบออกมา สิ่งที่เจอ คือเส้นสาย เยอะโครต แล้วพอมีตำแหน่ง ก็รับคนมี ประสบการณ์ 5-10 ปีขึ้นไปอะไรทำนองนั้น เริ่มท้อ กับความฝันสวยงามของตัวเอง เลยเดินไปสมัครงานบริษัทเล็กๆ แห่งหนึ่ง ทางด้านโยธา ก่อสร้างถนน ผมเข้าไปทำงานได้ 1 เดือนลาออก เพราะ ....   งานที่ต้องทำกับเวลาระยะการก่อสร้าง มันต้องใช้คน 40-60 คนขึ้น แต่บริษัทมี 4 คน!!! */-** WTF!! แล้วบริษัทใช้ Project Eng มาบริหารคน บริหารงบที่เกี่ยวกับภายในองค์ที่ไม่เกี่ยวกับงบการก่อสร้างเลย มันจึงทำให้ บริษัทห่วยแตกมาก งานเกินกว่าที่คนหนึ่งจะรับผิดชอบไหว ทำงาน 7 วันได้หยุดหนึ่งวันเพราะเปลี่ยนเวรกันเอา pong!! เงินเดือนไม่คุ้ม ต้องไปเจอกับคน GenX ที่หัวโบราณมาก ไม่ยอมรับความคิดต่าง คุณออกแบบไม่ได้นะ คุณยังไม่มีใบ กว. (ใบ กว. เป็นพ่อ ..ิงเหรอ..วย) แล้วจะเรียนสี่ปีพื้นฐานการออกแบบมาหาพระแสงอะไร คือออกแบบมันทำได้แต่จะเซ็นกำกับในแบบก็ให้แบบนั้นผ่านคนที่มีใบ กว. ดูก่อนถ้าไม่ผ่านก็ออกแบบใหม่ หรือแนะนำไรงี้ แต่นี้คือ ... เอากฏว่าคนที่มี กว.เท่านั้นนะจึงจะคำณวนออกแบบได้ ทำไม ..ิงไม่ไปบอกสภาวิศวกรให้เด็กวิศวะ ปีสองสอบไป กว. ให้ได้ก่อนจบเลยละ sus ตีหนึ่งตีสอง ไลน์สั่งงาน เกือบทุกวัน (..ิงบ้างานว่ะนั้นมันเวลานอน) ผมลาออกเลย แต่ก่อนจะลาออกผมได้สอบถามพี่ๆที่เขาเก๋าประสบการณ์ว่ามันเป็นยังไงวงการก่อสร้างนี้ แกทำมา 15 ปี บอกเลยว่ามันห่วยแตกมานานละไม่ว่าจะบริษัทใหญ่เล็ก มีปัญหาหมด มันทำให้เราไม่มีเวลากับครอบครัว บางทีต้องย้ายไชต์ ... บลาๆๆ ที่แกทำเพราะสภาวะจำยอม ไม่มีทางเลือก ... เล่าจนผมเริ่มเห็นภาพรวม ว่า

ทางนี้ ไม่ใช่สำหรับผม
งานในกรุงเทพมันก็มี แต่ผมไม่ชอบการใช้ชีวิตในกรุงเทพมันดิ้นรนมาก ค่าครองชีพสูง ผมเชื่อว่าเราเลือกได้ ชีวิตเราเลือกได้
ผมเข้าใจนะว่างานทุกที่มันมีปัญหาหมด แต่ปัญหาที่เกิดกับงานที่ไม่ใช่กับคน ไม่เคยกลัว  แต่กับคนผมเหนื่อยจริง บางคำพูดผมอาจดูหยาบ แต่ขอให้รู้ไว้ผมจะเคารพคนที่เขาเคารพความเป็นคนด้วยกัน ไม่ว่าจะอายุแค่ใหนก็ตาม ดีมาดีกลับ
     ผมเริ่มค้นหาตัวเอง ตามหา passion ความฝันของตัวเอง ผมล้มเหลวครั้งแรกคือเรียน มหาลัย 4 ปี กับสาขาที่มหาลัยขายฝันให้เรา ซึ่งความผิดคือเราเลือกเอง เราจึงผิดไม่ใช่มหาลัย จนพบว่าตัวเองต้องการทำกิจการของตัวเองอะไรสักอย่างที่ตัวเองชอบ แต่ติดตรง ทำไรดีละ??
     ผมล้มเหลวครั้งที่สองคือการลาออกจากงาน มาเจอกับ แรงกดดันจาก พวกป้าๆ ลุงๆข้างบ้าน ครอบครัวเองก็กดดัน แบบ เรียนจบมาทำไมยังไม่มีงานทำอะไรทำนองนั้น.. . จริงๆผมไม่แคร์นะ แต่คนในครอบครัวกลับแคร์คำพูดพวกนั้นแล้วเก็บมากดดันผมเอง คือผมก็กำลังหางานพวกลูกจ้างรัฐ พนง.ราชการไรงี้ อย่างน้อยคือทำงานหยุดเสาร์อาทิตย์ มีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง บางครั้งผมก้อยากร้องให้ แต่...มันไม่มีน้ำตาออกมา ไม่รู้ทำไม

    ผมสับสนชีวิต เห็นเพื่อนเริ่มทำงาน บางคนไปต่อโทเมืองนอก ในไทยบ้าง แต่เรามาทำอะไร ณ ตรงนี้ ... ผมค้นหาตัวเองเจอแล้วแต่เหมือนมีบางอย่างกั้นผมเอาไว้ ไม่ให้ไปทางนั้น...  เวลา... ประสบการณ์...  ภาษา....  ผมเป็นอยู่คนเดียวหรือปล่าว มีใครสับสนเหมือนผมบ้างไหม?? ไม่รู้จะไปทางใหนที่สร้างความมั่นคง มั่งคั่ง มีคุณภาพชีวิตที่ดี และเป็นอิสระทางการเงิน