สวัสดีค่ะ จขกท.เป็นลูกคนที่ 3 อายุ 16 พี่ๆ2คนห่างกับจขกท.คนละ10ปีกับ9ปี ตอนนี้จขกท. ก็เลยอยู่บ้านกับพ่อแม่ 3 คนค่ะ นานๆพี่ๆจะกลับมาแต่บ้านจขกท ก็อยู่ในกทม เนี่ยแหละไม่ได้ไกลพี่มาก เข้าเรื่องนะคะ ปกติพ่อจะทำงานกลับดึก ชีวิตเลยเจอหน้าแม่มากกว่าพ่อ คุณแม่ตอนนี้อายุ 40ปลายๆ เวลาเค้าอารมณ์ดีก็ดีเลยค่ะขออะไรก็ให้ แต่เวลาที่ดีมันน้อยกว่าตอนที่ไม่ดีหนะสิคะ เค้าโมโหง่ายมาก แม้แต่กับเรื่องเล็กๆ เช่นเราเทน้ำหกนิดนึง ก็โมโหแล้วค่ะคิ้วชนกันตำหนิเราหนักมาก หรือเวลาเค้าถูพื้นแต่เราเห็นว่าตรงนั้นแห้งแล้วเราก็เดินผ่านเพราะเราจะขึ้นห้องเขาก็ด่าเลยค่ะว่าแหกตาดูสิว่าพึ่งถู คือจริงๆอีถูกพื้นเนี่ย 1-2 นาทีมันก็แห้งแล้ว คือบอกก่อนนะคะแม่เป็นคนที่ทำงานบ้านเองทุกอย่าง คือเราอยากช่วยทำนะเพราะมันเบื่อเวลาอยู่บ้านเฉยๆแต่แม่ไม่ให้ทำค่ะเค้าให้เหตุผลว่า ทำแล้วไม่ถูกใจเค้า ไม่สะอาดเท่าเค้า จนพ่อเราพูดว่าถ้าเราโตไปจะใช้ชีวิตยังไง แค่รีดผ้ายังรีดไม่เป็นเลยค่ะ เวลาเราทำอะไรหกเราก็เช็ดเองได้ค่ะ ไม่เกินความสามารถแต่แม่มาทำให้ตลอดบอกว่าเดี๋ยวทำเองๆ อยู่เฉยๆ เราก็งงอะ ทีนี้เวลาทะเลาะกันแม่ไม่เคยฟังที่พูดเลยค่ะพยายามอธิบายก็โดนหาว่าเถียงก้าวร้าว เราพยามยามฟังเขาพูดให้จบแล้วเราก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงซอฟต์ๆเพื่อสื่อว่านี่คือการอธิบายเหตุผลของเรา แต่นั้นไม่เป็นผลค่ะ อย่ามาก้าวร้าวนะ ตรูเป็นแม่ งานบ้านทุกอย่างตรูก็ทำ ยังจะมาเถียงกูอีก เอ้าก็แม่ไม่ให้ทำเองอะมาโทษกันเฉยพอเราจะทำก็บอกเดี๋ยวไม่เนี๊ยบเท่า อะไรอะ ละชอบพูดประมาณว่าทีขอเงินนะพูดดี เห้ยยมันคนละเรื่อง ตอนเราอธิบายกะเขาเราก็พูดดีทำไมเค้ามองเราก้าวร้าว งงใจมากค่ะ คุณแม่ขี้โมโหแบบนี้ ไม่อยากไปข้างนอกกับเค้าเลย บางทีชอบโมโหใส่แล้วตอนอยู่ข้างนอกอายเค้ามากก ควรทำยังไงดีคะกับแม่แบบนี้ถ้าเลยวัยทองไปแล้วจะหายมั้ยคะ บางทีก็อยากมีแม่ที่ใจเย็นๆ รับฟังในสิ่งที่เราพูดบ้างค่ะ
ปล.ไม่ใช่ทะเลาะกะเราคนเดียวนะคะ กับพ่อเราพี่เราก็ไม่ค่อยอยากคุยกะแม่เท่าไหร่หงุดหงิดง่าย