สวัสดีครับ ผมอายุ16 ปี ก่อนหน้านี้ผมเป็นเด็กก้าวร้าว เอาแต่ใจ และขี้โมโห แต่ตอนนี้ผมก็ปรับปรุงตัวขึ้นมาเยอะหน่อย เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้มีโอกาศมาเรียนไฮสคูลที่อเมริกาและอาศัยอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยง แม่ผมเป็นคนที่ขี้โมโห พูดไม่คิดชอบใช้คำพูดเสียดสี และเอาแต่ใจ เรื่องแรกที่เราทะเลาะกันคือ วันหนึ่งผมก็ไปโรงเรียนตามปกติจนผมกลับมาถึงบ้าน แม่ผมก็ไปทำงานปกติ ผมเห็นข้อความในโทรศัพท์ของผมซึ่งมีนเป็นข้อความที่แม่ผมส่งมาด่าว่าผมต่างๆนาๆและใช้คำพูดที่เสียดสีอยู่เหมือนเคย แม่บอกว่าผมโดดเรียนคาบ 5 ซึ้งมันเป็นไปไม่ได้เพราะผมก็นั่งเรียนอยู่ในห้อง ผมจึงถามแม่ว่าเป็นไปได้ยังไงเพราะผมนั่งอยู่ในห้องทั้งคาบ และผมก็บอกว่าเป็นความผิดพบาดของคนูรึเปล่า แต่แม่ผมก็ไม่สนใจคำพูดผมแต่อย่างใด กลับตอบมาด้วยประโยคเหมือนคนที่พูดไม่คิดว่า “แสดงว่าครูเขาโกหกหรอ” ผมเห็นข้อความนี้ทำให้อารมณ์ผมพุ่งปี๊ดขึ้นมาทันที ผมก็ตอบกลับไปว่า “ผมไม่ได้พูดสักคำว่าครูโกหก พูดมาได้ไงว่าครูโกหก  เวลาจะพูดอะไรก็คิดบ้าง” ซึ้งแม่ผมก็อ่านแล้วเงียบไป หลังจากนั้นแม่ก็โทรมาขอโทษผม ซึ้งผมก็เมินและไม่ตอบเพราะยังโกรธว่าทำไมไม่ฟังกันบ้าง เวลาผ่านไปเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยล่าสุด ผมได้เตะบอลที่โรงเรียน หลังจากนั้นผมก็รุ้สึกปวดที่นิ้วนาง ตัวผมเองก้ไม่รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้น  นิ้วนางผมงอบวมและเขียวจนขยับไม่ได้ซึ้งผมปวดมาก วันต่อมาผมจึงขอหยุดโรงเรียน และแม่ผมก็ทำท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดและก็เหมือนเดิมผมให้ดูนิ้วผมและระหว่างที่ผมอธิบายแม่ก็พูดออกมาว่า “เล่นคอมมากไปอ่ะสิ่” อาจจะเหมือนว่าพูดเล่นนะครับแต่เขาใส่อารมณ์มาก ผมก็ยอมรับนะครับว่าตอนนั้นผมก็อารมณ์ขึ้นเหมือนกัน ซึ้งผมก็ไม่เข้าใจว่า ตัวแม่สั่งสอนให้ผมปรับนิสัยแต่ตัวเองยังเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้เห็น และบางคนอาจจะบอกว่า “รุ้ว่ามันไม่ดีแล้วทนจะจำจะทำตามทำไม” ผมก็อยากจะบอกว่า ผมกำลังปรับปรุงนิสัยแต่ยังเห็นตัวอย่างที่ไม่ดีมันไม่ง่ายนะครับผมควรอทำไงดีอีกใจก็อยากกลับไทย อีกใจก็อยากอยุ่เพราะอานาคตตัวเอง ผมควรทำยังไงดีครับ