นี่ไม่ใช่นิยาย ไม่ใช่เรื่องจริง ปลิวไปแล้วรอบหนึ่ง ขออัพใหม่ หลายคนจะมองหาความจริงในคำว่านิยาย แต่ทว่าบอกไปว่าจริงก็ยังคงเดาและสงสัยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เราเลยขออกตัวตรงนี้เลยว่า เรื่องที่ทุกคนจะได้อ่านต่อจากนี้ มันไม่ใช่นิยาย และไม่ใช่เรื่องจริง 100% อ่านเพื่อคั่นเวลาได้ เรามีเจตนาที่ดี เรา อยากเอาเรื่องราวทั้งในจินตนาการรวมถึงทุกอย่างรอบตัว มามีชีวิตในแบบตัวหนังสือ
เริ่มกันเลยในเรื่อง
รักอีกครั้ง (สิบแปดบวกกกกก+++)
Episode 1
เรา : สวัสดี เราชื่อกุยช่าย เอกการแสดง คณะศิลปกรรม รหัสนักศึกษาเรา 108 ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคะ
...: เอ้าตรบมือให้เพื่อนหน่อย
เสียงตรบมือกึงก้อง เราก็ยกมือไหว้ และกำลังจะเดินไปนั่งในแถว แต่อยู่ๆมีคนมากระชากแขนเรา เราตกใจมาก ใครวะ
ตอนนั้นเราร้องโวยวายให้คนมาช่วยนะ พร้อมมองไอ้คนที่มันมาฉุดกระชากเรา
แต่เรามองเห็นลางๆ เป็นผู้ชายร่างสูง มารู้สึกตัวอีกทีก็ถูกจับยัดใส่รถแล้ว
....: อยู่นิ่งๆ แล้วก็เงียบปากถ้าไม่อยากเจ็บตัว (เสียงหล่อมาก)
เรารีบพูดสวนขึ้น
เรา : ไอ้เวร ปล่อยกูนะ เป...
พรึ่บ !!! ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันก้มมาจูบเรา จูบแบบสอดลิ้นเข้ามาพร้อมดูดลิ้นเรา และถอนจูบออก
...: อยากโดนมากกว่านี้ก็แหกอีกปากอีกรอบ
ขณะนั้นเรากำลังตกใจกับสิ่งที่เจอ ก็เงียบโดยอัตโนมัติเลย จนผู้ชายคนนั้นมันมานั่งที่คนขับ
...: หึ!! นึกว่าจะเก่ง
เราก็หันไปมองหน้ามันนะ อยากเห็นหน้า แต่ทำไมมันลางๆ มองไม่ออกว่าใคร หน้าตาเป็นยังไง นี่สายตาเราเป็นอะไรวะ
จนรู้สึกว่ารถมันเคลื่อนที่ แล้วมีแสงจ้า สาดเข้ามาในตาเรา เรารีบหลับตาเลยเพราะมันแสบตามาก
มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอน ...,,,
เสียงนาฬิกาปลุก หื้มอิเ-ยยย นี่กูฝันหรอเนี่ย ฝันเป็นตุเป็นตะเลยอิช่ายเอ้ย นี่ไม่น่าอ่านนิยายในแคปกระทู้เลย อ่านหลายเรื่องจนเก็บไปฝันซะได้
ให้ตายเหอะ คิดว่าชีวิตตัวเองจะเหมือนนางเอกในนิยายสะได้ แต่ก็แอบเสียดายนะที่ฝันไม่จบ อยากรู้ว่าตอนจบในฝันเราจะเจออะไร อุอิ 555
เก็บความเสียดายและความตื่นเต้นไว้
เราก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปมหาลัย เพราะวันนี้เป็นวันรับน้อง
ต้องแต่งตัวชุดนักศึกษาเรียบร้อย
นี่ไม่รู้ว่ารั้วมหาลัยจะเป็นยังไง แอบตื่นเต้นนิดนึง เพราะในกระทู้ที่อ่านมันทำเราแอบกลัวการเปลี่ยนแปลงเลย กลัวเจอเพื่อนนิสัยไม่ดี เจอสังคมไม่ดี
แต่ชีวิตจริงก็ต้องวัดดูสักตั้ง
มาต่อๆ
พอเราแต่งตัวเสร็จ ชุดนักศึกษาถูกต้องตามกฎมหาลัยก็รีบแจ้นออกจากห้องลงลิฟต์ล่ะมุ่งไปที่จักยานสีชมพูพริ้ง ที่จอดอยู่ เราซื้อเองแหละคือไม่อยากโหนรถสองแถวไปมอ เอาจริงๆหอเรากับมหาลัยไม่ไกลกันมาก ปั่นๆแปบๆก็ถึง จากที่คาดการณ์
เราถอดโซ่ได้ รีบคว้าจักรยานปั่นเลยจ้าาาา
เราก็ปั่นๆจักยานกันเถอะ มาปั่นจักรยานกันเถอะ ใส่กระโปรงพีชยาว ลมตีก็ไม่โป๊หรอก 5555 ปั่นอยู่ดีๆเราก็คิดถึงแต่ความฝัน คือเสียดายอะเข้าใจป่ะ จะโดนไรต่อไม่รู้เลย
ตอนนั้น กำลังจะเลี้ยวพ้นปากซอยของหอ อยู่ดีๆมีรถพุ่งมาจากไหนไม่รู้
โคร่มมมมมม 💢💢
อิเห้ !! กูโดนชน มึนไปหมด มันเร็วมาก รู้ตัวอีกทีเข่าเลือดซิบๆ เจ็บสดุ้ง ฝันดับจริงต่างกันตรงเจ็บไม่เจ็บเนี่ยแหละ
เรา : ขับเ-ยยอะไรเนี่ย (ออกแนวโวยวาย)
.... : (ตะโกนมา) เป็นไรมากป่ะ???
(เสียงผู้ชายทุ้มๆ )
เราเงยหน้ามอง เห็นผู้ชายคนนึง กำลังเดินมาตรงเรา หุ่นดีใช่เล่นเลย อยากหุ่นแล้วอยากเห็นหน้า 5555 แต่เราไม่เห็นหน้าหรอก เขาใส่หมวกกันน็อก
....: ปั่นจักรยานแถวนี้ได้ไง
...: ปั่นไม่ดูตาม้าตาเรือ รถใหญ่มันเยอะ
...: นี่เด็กปีหนึ่งใช่ไหม ลุกไหวป่ะ ถ้าไหวรีบลุกไปเคลียร์กันข้างๆถนน จะได้แยกย้าย ร้อน!!!
โห้วววว ใจหล่อมากสัสสสส ชนกูนะเห้ยพูดจาดีๆก็ได้ป่ะ
เราก็มองหน้าไอ้ผู้ชายตรงหน้านิ่งๆ ตอนนั้นในใจคือคิดเยอะมาก ทำไงดี โดนชน กูเจ็บ จะเรียกค่าเสียหาย หรือไม่เอาเรื่อง หรือซัดหน้ามันแมร่งเลย แต่มันใส่หมวกกันน็อก ต่อยไปเจ็บมือแน่ แต่พูดจาแบบนี้แตะไข่มันเลยไหม แต่ขากูเจ็บนี่หว่า เอาไงกีว่ะอิช่าย โดนชนนะเว้ย เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆด้วยๆ แถมต้องรีบไปมหาลัยอีก
เราเลยรวบรวมกำลังลุกขึ้นยืน พร้อมจับจักรยานเราขึ้นมาด้วย และมองหน้าอิผู้ชายที่ชนเราพร้อมพูดว่า
เรา : ไม่ต้องเคลียร์หรอก รีบ !!
พูดจบ เราคว้าจักรยานแล้วขึ้นค้อมปั่นออกมาเลย ขาก็สั่น เลือดก็ซิบๆ ค่อยๆปั่น
จนมีรถมอเตอร์ไซค์คันโต นั้นมันบิ๊กไบร์นี่หว่าาาา ขับมาตีคู่เรา
....: จะให้พาไปทำแผลไหม (ตะโกนถามเรา)
เราก็ไม่สนใจ เหล่มองแล้วก็ปั่นของเราต่อ
....: นี่น้อง !!! ได้ยินมั๊ย หูหนวกอ่อห๊ะ
เรา : ( หันไปตวาดใส่ ) หูหนวกบ้านพ่อดิ จะไปไหนก็ไป แผลแค่นี้ไกลหัวใจ
เราก็เร่งปั่นเร็วขึ้น โอ๊ยยยทั้งเจ็บทั้งแสบแผล
แล้วไอ้มอเตอร์ไซค์คันเดิมมันก็เร่งตามเรามา ตีคู่เหมือนเดิม
...: ปากเก่งแบบนี้ ไปให้ถึงนะ
พูดจบมันก็เร่งเครื่องขับไปเลย /// หื้ม 😏 ป๊าดหน้ากูไปอีก เรานี่เซ เลย
โมโหคะ ตะโกนไล่หลังมันเลย
เรา : ขับไปตามควายรึไงไอ้บ้าเอ้ย!!!
จนเรามาถึงมหาลัย เอาจักยานไปจอดที่จอดรถมอเตอร์ไซต์ 555 ไม่รู้ว่าที่จอดรถจักยานอยู่ตรงไหนนิ คล้องโซ่เสร็จ
...: จักยานจอดตรงนู้นครับ
เราหันไปมอง เป็นยามสูงอายุคนนึง
เรา : อ้าวหรอคะ !!
ลุงยาม : ใช่ครับ !!
เรา : หนูขอจอดตรงนี้วันเดียวได้ไหมค่ะ คือหนูประสบอุบัติเหตุ แล้วมันจะสายแล้วอ่ะค่ะ หนูต้องรีบไปรายงานตัว (ทำหน้าตาอ้อนวอนสุดๆอิช่ายเอ้ย)
ลุงยาม : ( มองๆเรา ) ได้หนู วันนี้วันเดียวนะ
เรา : (ยิ้มแฉ่ง) ขอบคุณค่ะ งั้นหนูไปแล้วนะ
เรายกมือไหว้ พร้อมเดินออกจากลานจอดรถ ตรงไปยังคณะที่รุ่นพี่นัดไว้ในกลุ่มน้องใหม่
พอไปถึง คนก็เยอะแยะเลย แยกไม่ออกเลยปีไหนปีไหน สภาพกูตอนนี้ไม่ต่างจากไปฟัดกับหมามาเลย
จนมีคนๆนึง พูดใส่ไมค์
...: ขอให้เด็กปี1 คณะศิลปกรรม มารวมตัวกันตรงนี้ ใครที่ยังไม่ได้รายงานตัว ให้ไปทางโซนซ้ายมือนะค่ะ แล้วเดินมารวมตัวกับเพื่อนทางนี้
เราได้ยินแบบนั้นก็เดินไปจุดรายงานตัว
พอไปถึงรุ่นพี่ก็ให้เขียนชื่อ นามสกุล สาขาที่เราเรียน รวมถึงอีเมล เฟสบุ๊ค เบอร์โทร เขียนขนาดนี้เอาสำมะโนครัวเลยไหม
รุ่นพี่ : น้องชื่อเล่นว่าไร
เรา : กุยช่ายคะ (ต้องตะโกนบอก เพราะทั้งเสียงกลองที่ตี+เสียงคนคุยกัน ดังสนั่น )
รุ่นพี่ก็เขียนชื่อและส่งป้ายให้เรา
รุ่นพี่ : ยินดีต้อนรับเข้าสู่ ศิลป’กรรม
เรายิ้มๆ และเอาป้ายคล้องคอ
วันนั้นก็ไม่มีอะไรมาก ก็รับน้องปกติ ลุกเต้นลุกทำอะไรก็ลำบากหน่อย เพราะแผลที่โดนชนเมื่อเช้ามันเริ่มอักเสบ ระหว่างเต้นไปยกหนึ่ง รุ่นพี่ให้พักไปกินน้ำ
เราก็เดินถือขวดน้ำมานั่งล้างแผลข้างๆเสา
...: ไหวป่าว
ก็มีเสียงหนึ่งแว่วขึ้นมา ข้างหลัง เราหันไป เป็นผู้ชายคนนึง ดูๆแล้วรุ่นเดียวกับเราแหละ
เรา : ( พูดเบาๆ )ไหว !!
มานั่งข้างๆเรา
....: เราพาส นะ .. แกอ่ะ
เรา : กุยช่าย
ปากตอบ แต่เรายังคงเอาน้ำราดที่แผลเรา
พาส : แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ยับเยินเชียว
เรา : (มองพาส) โดนรถชนมา
พาส : มาช่วย
พูดจบมันแย่งขวดน้ำเราไป
เรา : เห้ย !! ไม่เป็นไร
พาส : เจ็บอยู่ ก็เงียบไป เห็นนานล่ะว่าฝืนแค่ไหน
มันก็ล้างแผลให้ เอาผ้าเช็ดหน้ามันมาซับให้เรา
พาส : ทำไมเจ็บแล้วไม่บอกพวกพี่ๆ
เรา : แค่นี้เอง สบายมาก
พาส : อ่ะเรียบร้อย
เรา : ขอบใจ
พาส : เปลี่ยนจากขอบใจ มาเป็นเพื่อนกันดีกว่า
อะไรนะ นี่เนียนไปป่ะ นี่คือวิธีหาเพื่อนหรอ
เรา : อย่างนี้เลยหรอ
พาส : หยักคิ้ว
.....: เอา !! รวมตัวได้ปีหนึ่ง
เสียงผู้ชาย ตะโกนขึ้นมา เราก็หันไปมองที่ต้นเสียง
อิเ-ยยยย
😲
เรา : เ-ยยยยย
พาส : อะไร
มันก็หันตามเรา
เรา : .....
รักอีกครั้ง (สิบแปดบวกกกกก+++)
เริ่มกันเลยในเรื่อง
รักอีกครั้ง (สิบแปดบวกกกกก+++)
Episode 1
เรา : สวัสดี เราชื่อกุยช่าย เอกการแสดง คณะศิลปกรรม รหัสนักศึกษาเรา 108 ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคะ
...: เอ้าตรบมือให้เพื่อนหน่อย
เสียงตรบมือกึงก้อง เราก็ยกมือไหว้ และกำลังจะเดินไปนั่งในแถว แต่อยู่ๆมีคนมากระชากแขนเรา เราตกใจมาก ใครวะ
ตอนนั้นเราร้องโวยวายให้คนมาช่วยนะ พร้อมมองไอ้คนที่มันมาฉุดกระชากเรา
แต่เรามองเห็นลางๆ เป็นผู้ชายร่างสูง มารู้สึกตัวอีกทีก็ถูกจับยัดใส่รถแล้ว
....: อยู่นิ่งๆ แล้วก็เงียบปากถ้าไม่อยากเจ็บตัว (เสียงหล่อมาก)
เรารีบพูดสวนขึ้น
เรา : ไอ้เวร ปล่อยกูนะ เป...
พรึ่บ !!! ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันก้มมาจูบเรา จูบแบบสอดลิ้นเข้ามาพร้อมดูดลิ้นเรา และถอนจูบออก
...: อยากโดนมากกว่านี้ก็แหกอีกปากอีกรอบ
ขณะนั้นเรากำลังตกใจกับสิ่งที่เจอ ก็เงียบโดยอัตโนมัติเลย จนผู้ชายคนนั้นมันมานั่งที่คนขับ
...: หึ!! นึกว่าจะเก่ง
เราก็หันไปมองหน้ามันนะ อยากเห็นหน้า แต่ทำไมมันลางๆ มองไม่ออกว่าใคร หน้าตาเป็นยังไง นี่สายตาเราเป็นอะไรวะ
จนรู้สึกว่ารถมันเคลื่อนที่ แล้วมีแสงจ้า สาดเข้ามาในตาเรา เรารีบหลับตาเลยเพราะมันแสบตามาก
มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอน ...,,,
เสียงนาฬิกาปลุก หื้มอิเ-ยยย นี่กูฝันหรอเนี่ย ฝันเป็นตุเป็นตะเลยอิช่ายเอ้ย นี่ไม่น่าอ่านนิยายในแคปกระทู้เลย อ่านหลายเรื่องจนเก็บไปฝันซะได้
ให้ตายเหอะ คิดว่าชีวิตตัวเองจะเหมือนนางเอกในนิยายสะได้ แต่ก็แอบเสียดายนะที่ฝันไม่จบ อยากรู้ว่าตอนจบในฝันเราจะเจออะไร อุอิ 555
เก็บความเสียดายและความตื่นเต้นไว้
เราก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปมหาลัย เพราะวันนี้เป็นวันรับน้อง
ต้องแต่งตัวชุดนักศึกษาเรียบร้อย
นี่ไม่รู้ว่ารั้วมหาลัยจะเป็นยังไง แอบตื่นเต้นนิดนึง เพราะในกระทู้ที่อ่านมันทำเราแอบกลัวการเปลี่ยนแปลงเลย กลัวเจอเพื่อนนิสัยไม่ดี เจอสังคมไม่ดี
แต่ชีวิตจริงก็ต้องวัดดูสักตั้ง
มาต่อๆ
พอเราแต่งตัวเสร็จ ชุดนักศึกษาถูกต้องตามกฎมหาลัยก็รีบแจ้นออกจากห้องลงลิฟต์ล่ะมุ่งไปที่จักยานสีชมพูพริ้ง ที่จอดอยู่ เราซื้อเองแหละคือไม่อยากโหนรถสองแถวไปมอ เอาจริงๆหอเรากับมหาลัยไม่ไกลกันมาก ปั่นๆแปบๆก็ถึง จากที่คาดการณ์
เราถอดโซ่ได้ รีบคว้าจักรยานปั่นเลยจ้าาาา
เราก็ปั่นๆจักยานกันเถอะ มาปั่นจักรยานกันเถอะ ใส่กระโปรงพีชยาว ลมตีก็ไม่โป๊หรอก 5555 ปั่นอยู่ดีๆเราก็คิดถึงแต่ความฝัน คือเสียดายอะเข้าใจป่ะ จะโดนไรต่อไม่รู้เลย
ตอนนั้น กำลังจะเลี้ยวพ้นปากซอยของหอ อยู่ดีๆมีรถพุ่งมาจากไหนไม่รู้
โคร่มมมมมม 💢💢
อิเห้ !! กูโดนชน มึนไปหมด มันเร็วมาก รู้ตัวอีกทีเข่าเลือดซิบๆ เจ็บสดุ้ง ฝันดับจริงต่างกันตรงเจ็บไม่เจ็บเนี่ยแหละ
เรา : ขับเ-ยยอะไรเนี่ย (ออกแนวโวยวาย)
.... : (ตะโกนมา) เป็นไรมากป่ะ???
(เสียงผู้ชายทุ้มๆ )
เราเงยหน้ามอง เห็นผู้ชายคนนึง กำลังเดินมาตรงเรา หุ่นดีใช่เล่นเลย อยากหุ่นแล้วอยากเห็นหน้า 5555 แต่เราไม่เห็นหน้าหรอก เขาใส่หมวกกันน็อก
....: ปั่นจักรยานแถวนี้ได้ไง
...: ปั่นไม่ดูตาม้าตาเรือ รถใหญ่มันเยอะ
...: นี่เด็กปีหนึ่งใช่ไหม ลุกไหวป่ะ ถ้าไหวรีบลุกไปเคลียร์กันข้างๆถนน จะได้แยกย้าย ร้อน!!!
โห้วววว ใจหล่อมากสัสสสส ชนกูนะเห้ยพูดจาดีๆก็ได้ป่ะ
เราก็มองหน้าไอ้ผู้ชายตรงหน้านิ่งๆ ตอนนั้นในใจคือคิดเยอะมาก ทำไงดี โดนชน กูเจ็บ จะเรียกค่าเสียหาย หรือไม่เอาเรื่อง หรือซัดหน้ามันแมร่งเลย แต่มันใส่หมวกกันน็อก ต่อยไปเจ็บมือแน่ แต่พูดจาแบบนี้แตะไข่มันเลยไหม แต่ขากูเจ็บนี่หว่า เอาไงกีว่ะอิช่าย โดนชนนะเว้ย เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆด้วยๆ แถมต้องรีบไปมหาลัยอีก
เราเลยรวบรวมกำลังลุกขึ้นยืน พร้อมจับจักรยานเราขึ้นมาด้วย และมองหน้าอิผู้ชายที่ชนเราพร้อมพูดว่า
เรา : ไม่ต้องเคลียร์หรอก รีบ !!
พูดจบ เราคว้าจักรยานแล้วขึ้นค้อมปั่นออกมาเลย ขาก็สั่น เลือดก็ซิบๆ ค่อยๆปั่น
จนมีรถมอเตอร์ไซค์คันโต นั้นมันบิ๊กไบร์นี่หว่าาาา ขับมาตีคู่เรา
....: จะให้พาไปทำแผลไหม (ตะโกนถามเรา)
เราก็ไม่สนใจ เหล่มองแล้วก็ปั่นของเราต่อ
....: นี่น้อง !!! ได้ยินมั๊ย หูหนวกอ่อห๊ะ
เรา : ( หันไปตวาดใส่ ) หูหนวกบ้านพ่อดิ จะไปไหนก็ไป แผลแค่นี้ไกลหัวใจ
เราก็เร่งปั่นเร็วขึ้น โอ๊ยยยทั้งเจ็บทั้งแสบแผล
แล้วไอ้มอเตอร์ไซค์คันเดิมมันก็เร่งตามเรามา ตีคู่เหมือนเดิม
...: ปากเก่งแบบนี้ ไปให้ถึงนะ
พูดจบมันก็เร่งเครื่องขับไปเลย /// หื้ม 😏 ป๊าดหน้ากูไปอีก เรานี่เซ เลย
โมโหคะ ตะโกนไล่หลังมันเลย
เรา : ขับไปตามควายรึไงไอ้บ้าเอ้ย!!!
จนเรามาถึงมหาลัย เอาจักยานไปจอดที่จอดรถมอเตอร์ไซต์ 555 ไม่รู้ว่าที่จอดรถจักยานอยู่ตรงไหนนิ คล้องโซ่เสร็จ
...: จักยานจอดตรงนู้นครับ
เราหันไปมอง เป็นยามสูงอายุคนนึง
เรา : อ้าวหรอคะ !!
ลุงยาม : ใช่ครับ !!
เรา : หนูขอจอดตรงนี้วันเดียวได้ไหมค่ะ คือหนูประสบอุบัติเหตุ แล้วมันจะสายแล้วอ่ะค่ะ หนูต้องรีบไปรายงานตัว (ทำหน้าตาอ้อนวอนสุดๆอิช่ายเอ้ย)
ลุงยาม : ( มองๆเรา ) ได้หนู วันนี้วันเดียวนะ
เรา : (ยิ้มแฉ่ง) ขอบคุณค่ะ งั้นหนูไปแล้วนะ
เรายกมือไหว้ พร้อมเดินออกจากลานจอดรถ ตรงไปยังคณะที่รุ่นพี่นัดไว้ในกลุ่มน้องใหม่
พอไปถึง คนก็เยอะแยะเลย แยกไม่ออกเลยปีไหนปีไหน สภาพกูตอนนี้ไม่ต่างจากไปฟัดกับหมามาเลย
จนมีคนๆนึง พูดใส่ไมค์
...: ขอให้เด็กปี1 คณะศิลปกรรม มารวมตัวกันตรงนี้ ใครที่ยังไม่ได้รายงานตัว ให้ไปทางโซนซ้ายมือนะค่ะ แล้วเดินมารวมตัวกับเพื่อนทางนี้
เราได้ยินแบบนั้นก็เดินไปจุดรายงานตัว
พอไปถึงรุ่นพี่ก็ให้เขียนชื่อ นามสกุล สาขาที่เราเรียน รวมถึงอีเมล เฟสบุ๊ค เบอร์โทร เขียนขนาดนี้เอาสำมะโนครัวเลยไหม
รุ่นพี่ : น้องชื่อเล่นว่าไร
เรา : กุยช่ายคะ (ต้องตะโกนบอก เพราะทั้งเสียงกลองที่ตี+เสียงคนคุยกัน ดังสนั่น )
รุ่นพี่ก็เขียนชื่อและส่งป้ายให้เรา
รุ่นพี่ : ยินดีต้อนรับเข้าสู่ ศิลป’กรรม
เรายิ้มๆ และเอาป้ายคล้องคอ
วันนั้นก็ไม่มีอะไรมาก ก็รับน้องปกติ ลุกเต้นลุกทำอะไรก็ลำบากหน่อย เพราะแผลที่โดนชนเมื่อเช้ามันเริ่มอักเสบ ระหว่างเต้นไปยกหนึ่ง รุ่นพี่ให้พักไปกินน้ำ
เราก็เดินถือขวดน้ำมานั่งล้างแผลข้างๆเสา
...: ไหวป่าว
ก็มีเสียงหนึ่งแว่วขึ้นมา ข้างหลัง เราหันไป เป็นผู้ชายคนนึง ดูๆแล้วรุ่นเดียวกับเราแหละ
เรา : ( พูดเบาๆ )ไหว !!
มานั่งข้างๆเรา
....: เราพาส นะ .. แกอ่ะ
เรา : กุยช่าย
ปากตอบ แต่เรายังคงเอาน้ำราดที่แผลเรา
พาส : แล้วนี่ไปโดนอะไรมา ยับเยินเชียว
เรา : (มองพาส) โดนรถชนมา
พาส : มาช่วย
พูดจบมันแย่งขวดน้ำเราไป
เรา : เห้ย !! ไม่เป็นไร
พาส : เจ็บอยู่ ก็เงียบไป เห็นนานล่ะว่าฝืนแค่ไหน
มันก็ล้างแผลให้ เอาผ้าเช็ดหน้ามันมาซับให้เรา
พาส : ทำไมเจ็บแล้วไม่บอกพวกพี่ๆ
เรา : แค่นี้เอง สบายมาก
พาส : อ่ะเรียบร้อย
เรา : ขอบใจ
พาส : เปลี่ยนจากขอบใจ มาเป็นเพื่อนกันดีกว่า
อะไรนะ นี่เนียนไปป่ะ นี่คือวิธีหาเพื่อนหรอ
เรา : อย่างนี้เลยหรอ
พาส : หยักคิ้ว
.....: เอา !! รวมตัวได้ปีหนึ่ง
เสียงผู้ชาย ตะโกนขึ้นมา เราก็หันไปมองที่ต้นเสียง
อิเ-ยยยย
😲
เรา : เ-ยยยยย
พาส : อะไร
มันก็หันตามเรา
เรา : .....