เคยรักคนๆหนึ่งมากๆมั้ย เเต่ไม่มีมีสิทธิที่จะทำในสิ่งที่อยากทำได้ มากสุดดก็เเค่คุยกัน เเล้วอยู่มาเรื่อยๆ จนเกือบ2 ปีอยู่เเบบนี้เห็นเขามีเเฟนเราก็เจ็บเเต่ก็ต้องอดไว้เพราะเรายังอยากมีเขาอยู่ เขาไม่เคยไล่เรา เขาดีกับเราเเต่สถานะที่เขาคิดคือเพื่อน เเต่เราคิดมากกว่านั้น เเต่จะทำไงล่ะ เราต้องอยู่เเบบนี้เพื่อจะไม่ให้เขาไปไหน มันเหมือนไม่ใช่การทนเลยน่ะไม่ฝืน ใจมันอยากอยู่ เเต่ต้องเจ็บนี้ก็ไม่เข้าใจ มันเหมือนจะดีเเต่ก็เเค่เหมือน สถานนะมากกว่าเพื่อนเเต่ไม่ใช่เเฟน เป็นเหมือนกันมั้ย?