หมั่นไส้ลุงโย ลุงจ่า มานาน  เรื่องอวดฝีมืองั้น ๆ ในการทำกับข้าวกับปลา

เย็นวันนี้  ผมเลยทำกับข้าวสองสามอย่าง  เพื่อให้ลุง ๆ รู้ว่า  หัวป่าก์น่ะคือยังไง  
ไม่ใช่แบบรสชาติไม่ได้เรื่อง  อ้างแค่ภาพสวย ๆ น่ากิน  ไม่รู้ไปซื้อใครมาแล้วถ่ายอวดหรือเปล่า

ที่ทำก็เป็นของชอบส่วนตัวครับ  คือ

ต้มจืดซี่โครงหมู  เต้าหู้  ปลอดผัก  แค่ผักชีเท่านั้น  ที่ไม่ใส่ผักเพราะทำให้รสกร่อย ไม่เข้มข้น

ผัดเผ็ดปลาหมึก  เน้นโหระพาตามสูตรรสอีสานแท้ ๆ   พริกไทยเม็ด  พริกทุบ  สาดลงไป  แซ่บบบบ...

และแน่นอน  ที่ต้องมี  เมื่อมีต้ม มีผัดเผ็ด  ก็ต้องหมูยอทอดหอม ๆ แบบเกือบกรอบ  ถ้ากรอบไม่อร่อย

ผมกล้าบอกเลยว่า  หมูยอที่อร่อยสุด ๆ ต้องเมืองอุบลฯ

เสร็จสรรพ  จะข้าวเหนียวหรือข้าวสวยร้อน ๆ  ก็ได้หมด
อร่อยเหลือรับ  

เพราะคนทำทั้งหล่อทั้งฝีมือดี   ฉายาพ่อครัวหัวป่าก์ไ่ม่ได้มาเพราะโชคช่วย


ก็จิบยาดองไป  ชิมกับข้าวไป  ถ่ายรูปไป  ไว้อวดลุง ๆ ให้อายเล่น
รสชาติเลิศล้ำ

ได้ผลครับ  ตั้งแต่สองทุ่มจนถึงตอนนี้   ขึ้แตกไปห้าหกครั้งแล้ว
หมดเรี่ยวหมดแรง   แทบจะคลาน

สงสัยยาดองบูด หรือจอกยาดองไม่สะอาด

เป็นอันว่า  ภาพกับข้าวที่ถ่ายไว้อวดเป็นอันแคนเซิ่ล
ไม่อยากเกินหน้าเกินตาบรรดาลุง ๆ

สงสัยบาปมั้งเนาะ   ก็เหมือนเป็นการรังแกคนแก่  ข่มคนฝีมือพอกะเทิน
สวรรค์เลยบันดาลให้ท้องเสีย

แน่ ๆ เลย




ฝากไว้ก่อน
ขี้จะแตกอีกแระ

บาย ๆ