จากหัวข้อก็อาจจะงงหน่อยว่าเอ้ะ ทำไมถึงอยากเป็นโรค จะอธิบายให้ฟังนะคะ

คือตั้งแต่เด็ก มันก็มีเหตุการณ์ที่กระทบจิตใจอยู่แหละค่ะเหมือนคนอื่นทั่วไป แต่เราจะเป็นคนคิดมาก ชอบเก็บไปคิดและโทษตัวเอง เรื่องมันก็มีหลายเรื่องมันก็สะสมจนทำให้เรามีนิสัยที่อารมณ์แปรปรวน พอเจอความผิดหวังหรือเศร้านิดหน่อยก็จะดิ่งลงไปมาก เหมือนว่าเรารับมือกับความรู้สึกนี้ลำบาก อยู่ดีดีความรู้สึกมันดิ่งลงไปจนทำให้เราอาละวาดปาข้าวของ มันรู้ตัวตลอดเวลานะคะแต่มันสั่งให้ตัวเองหยุดไม่ได้

มีอยู่เหตุการณ์วันหนึ่งเราทะเลาะกับบุพการี แล้วคำพูดของเขามันแทงใจเรามาก คืนนั้นเรานั่งน้ำตาไหลในห้องน้ำทั้งคืน เช้ามาเรารู้สึกว่างเปล่า แบบ.. หัวมัน blank ไปเลย เหมือนใจหาย แล้วก็เอาเล็บกรีดที่ข้อมือตัวเอง ไม่เจ็บนะคะมันชา เลยกรีดอีก กรีดไปกรีดมาจนช้ำ เลยได้สติกลับมาเลยหยุด แล้วเราก็ตกใจมากว่าแบบ เราเป็นโรครึเปล่า ไปคุยกับเพื่อนที่เป็นโรคซึมเศร้า (เพื่อนไปหาหมอมาแล้ว) เขาก็บอกอาการคล้ายกัน แต่เขาไม่เคย self-harm เพื่อนก็แนะนำให้ไปคุยกับ GP

ใจนึงเราก็กลัวว่าเขาจะบอกว่าเราเป็นจริง แล้วต้องกินยาตลอดชีวิต กลัวสรุปแล้วเราก็คนป่วยคนนึง แต่อีกใจก็กลัวหมอบอกว่าเราปกติดี เราคิดมากไปเอง ถ้าเป็นแบบนั้นเราจะหลงทางมากเพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะแก้ไขอาการแบบนี้ยังไง มันเหมือนไม่อยากยอมรับความจริงไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงมากกว่า

ปล. ตอนปกตินี่ก็ปกติดีนะคะ ไปทำงานไปเรียนได้ปกติ แต่ตอนอาละวาดเป็นแค่บางครั้งที่มันถูกกระตุ้น มีแค่แฟนที่เห็นว่าเราเป็นแบบนี้ ถ้าแนะนำให้ไปหาหมอควรพาแฟนไปด้วยดีมั้ยคะ หรือว่าควรไปคนเดียวจะดีกว่า หรือว่าเราอาจจะคิดมากไปเอง เพราะคนทุกคนเขาก็มีปัญหาในแบบของเขา แต่เขาก็ไม่ได้เป็นโรคกันทุกคนนี่..

ถ้าอธิบายผิดพลาดยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนี้คิดมากแล้วก็สับสนจริงจริง
ขอบคุณค่ะ