มีใครเจอปัญหาแบบนี้ไหม ส่วนเราเจอปัญหาแบบนี้ทุกวัน จนคิดเกือบจะฆ่าตัวตายละ เราอายุ16ซึ่งกำลังขึ้นม.5 เราไปเรียนที่รร.ไกลบ้าน เราต้องไปอยู่หอซึ่งค่อนข้างมีค่ายใช้จ่ายสูงนะ เราเลือกหอที่ถูดที่สุดคือประมาณ2000บาทนี้แหละ เรากลับมาบ้านได้1อาทิตย์ก็เริ่มมีปัญหากับพ่อแม่เเท้ๆ เรื่องนอนดึกใช่อันนี้เราว่าเราน่าจะผิด แต่เราเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก และจะทำshortnoteน่ารักๆ ตั้งแต่เนื้อหาม.4 เราทำทุกวันตอนอยู่หอ เราจะทำตอนกลางคืนเพราะมีสมาธิมากกว่า เราเลยติดนอนดึกด้วย เพราะทำสรุปทุกวิชาก่อนนอนตั้งแต่เปิดเทอมม.4แล้ว มันเลยค่อนข้างที่จะติด และก็จะใช้เงินที่พ่อแม่ให้ไปกับหนังสือ5555 พอกลับมาบ้านเราก็อ่านหนังสือเหมือนเดิม เรานอนประมาณตี2 พ่อแม่ก็เริ่มด้าว่าทำไรทำไมนอนดึก ด่าขึ้นแรงขึ้นทุกๆวัน ทั้งๆที่มือกำหนังสือกับปากกาไม่ได้กำทรศ. แล้วพอดีปิดเทอมเลยอยากนอนตื่นสาย เราตื่น9โมงเช้าและใช้เวลาอยู่ในห้องนานนิดนึงละออกมากินเข้า ปกติหน้าที่ทุกอย่างจะเป็นของน้องเพราะเราไปอยู่หอ แต่พอเรามาเราบอกว่าเดี๋ยวแบ่งกันนะรอบนี้น้องทำนะรอบหน้าพี่ทำ วันก่อนๆเราเดินสะดุดสายพัดลม แล้วเต้าเสียบมันหลุดเพิ่ม ปล.มันหลุดอยู่แล้วนะแต่มันไม่มีผลกระทบต่อการชอตนะทุกคน555 พอดีรีบไปเอาของ แม่มองหน้าเเล้วบอกให้เราถอดปลั๊กออกไม่ต้องเปิดพัดลม เราบอกแม่ว่าเดี๋ยวหนูจะมานั่งต่ออยู่ แม่ก็เริ่มขึ้นเสียงใส่ “กูบอกให้ถอดออกน่า ทำไมทำให้เรื่องง่ายเป็นเรื่องยากแท้ สันดารหมาๆ” เราตกใจมาก แม่แค่นี้เอง เราก็เลยรีบไปถอดให้ เเล้วแม่ก็เอาพัดลมไป. โอเคหนูไม่ใช้ก็ได้ ตอนกลางคืนกนูใช้หลอดไฟหลอดเดียว กับที่ชาจทรศ. บอกว่าเปลือง แล้วตัดภาพไปที่พ่อแม่เปิดไวไฟทั้งวันทั้งคืน เปิดโทรทัศน์ แต่เล่นทรศ.เปิดพัดลมทิ้งไว้ พอเราบอกก็พูดว่าดูอยู่อย่ามายุ่ง เราก็โอเค พ่อเราทำรถขนส่งก้อนยางถ้วยมีรถ6ล้อ เวลาพ่อกลับมาเราถามว่าเหนื่อยไหม พ่อไม่ตอบ พอพ่อล้างรถให้หนูช่วยไหม พ่อยอกว่าไม่เกะกะ เราเลยไม่ถามตั้งแต่นั้นมา เพราะถามก็โดนด่า พอวันนึงอยู่เฉยๆพ่อพูดมาว่าเรามันใช้เงินเยอะ เปลือง ไม่เคยถามว่ากูเหนื่อยไหม ไม่เคยถามอยากช่วยงาน พอพิมพ์ในแชททำไมไม่เหมือนกันกับที่ทำวะ งานบ้านไม่เคยทำ มีแต่นอนกับนอน แล้วตอนกลางคืนก็นอนดึก สันดารหมาแล้วก็เริ่มแช่งเราว่า ถ้ามีลูกขอให้ลูกทำแบบนี้กับกูจังหวะนั้นเราน้ำตาคลอออกมา ทั้งที่ก็คิดอยู่นะว่า เราผิดขนาดนั้นเลยหรอ งานบ้านเราช่วยแม่ล้างจาน เก็บหน้าบ้าน เก็บโต๊ะอาหารที่มีแต่ขยะที่ทักคนกินเสร็จแล้วมาทิ้งไว้ กวาดบ้าน ไม่เคยขอไปไหน และการเรียนก็รู้สึกว่าค่อนข้างดี เพราะเทอมเเรกได้ที่1ของห้องคิง เอาเงินไปรร.รายอาทิตย์ละ500 ใช้ให้ได้7วัน และคุณก็รู้ว่าอาหารในเมืองมันแพงขนาดไหน มาม่าไปสิคะห บางครั้งไม่พอจริงๆเราต้องโทรไปขอย่าว่าจำเป็นมากๆ ซึ่งมันจะมีค่าโครงงาน ไปแข่งนู่นแข่งนี่ เราไม่เรยได้ไปเที่ยวที่ไหนเลยตั้งแต่เราอยู่ป.1 ไม่เคยพาไปไหนเลย ถามว่าโรบินสันเคยไปไหม ไม่เคยถามว่าไปดูหนังเคนไปไหมไม่เคย เราเลยเก็บเงินเพราะอยากไปดูมากๆ เพราะไม่เคยไปเลย เราไปคนเดียว ไม่บอกใครถ้าพ่อแม่รู้ก็มีเรื่องอีกว่าเปลือง เราไม่คิดจะมีแฟน เพราะเราไม่อยากมีรักและก็เรียนไปด้วย เราสายตาสั้น เราขอใ้พ่อแม่ตัดเเว่นให้ เพราะมองไม่ค่อยเ็นเลย แต่พ่อแม่ตัดให้ตัวเอง โอเคเราเข้าใจ ไม่เป็นไรทนไปก่อนเขาคงจะตัดให้เราหรอกมั้ง เราขอแค่สนับสนุนการเรียนเราเรื่องเรียนพิเศษกับอย่าบังคับว่าให้เราเป็นหมอ เป็นนู่นเป็นนี่ แกก็บ่นว่าเปลืองแล้ว พ่อซื้อนาฬิกาเรือนละ3500 แม่ซื้อเครื่องสำอางเซตละเป็นหมื่น แล้วพอมาเรื่องเรียนของเราบ่นคงไม่มีตังค์จ่ายค่าเทอมหรอกซึ่งมันแค่3200บาท ส่วนลงทะเบียนเรียนไม่ต้องถามนะ พ่อแม่ไม่ว่างไป แล้วเราจะเรียนไง โอเคไม่ตอบไม่ไร เราค่อนข้างเก็บกดนะ บางครั้งพูดกับตัวเองว่าเดี๋ยวมันจะดีขึ้นแล้วแหละ มันหลายครั้งมากที่พ่อแม่ด่าเราว่าไฮโซ โอเคยอมรับว่าค่อนข้างหมดเงินกับอุปกรณ์อ่านหนังสือ ปากกาหลากสี แต่เงินส่วนนี้คือเงินที่พ่อแม่ให้ละเหลือเก็บ มี อีกวันเราเอาnotebookแม่ไปทำงาน ที่บ้านนี่แหละ พอคื่นเช้ามา แกโวยวายหนักมากบอกว่างานแกหาย เราเลยบอกว่า หนูขอนอนก่อนได้ไหม เดี๋ยวไปดูให้ ซึ่งเราพึ่งนอนได้ชั่วโมงกว่าๆ และแม่ก็พูดว่าไปเอาน้ำมาสาดมันดิบอกน้อง แต่ด้วยความรักกัน น้องเลยมากระซิบบอก เราก็เลยไปดูให้ แต่ที่ไหนได้ไฟล์มันไม่ได้หายแค่ตัวเองหาไม่เจอ เราบอกว่าขอไปนอนต่อนะ แม่ก็ด่าว่านอนกินบ้านกินเมือง เราไม่สนแล้วก็เข้ามานอน และวันนี้คือล่าสุดเราไม่สบายเป็นโรคกระเพาะ กำเริบ เราเลยนอนช่วงบ่ายเข้ามาเล่นกับน้องที่ห้องทั้งบ่าย เรานอนตอนบ่าย3นี่แหละกินนาเลยง่วงตื่นมาหกโมงเย็นกว่าๆ แม่บอกนอนเยอะ วันๆไม่ทำไร พ่อก็เริ่มมาด่าว่าทำไมขี้เกียจ ทำไมไม่ลุกขึ้นมาทำอาหารช่วยแม่ ด่าแรงกว่านี้เยอะ เราบอกว่าเราปวดท้อง แม่บอกฟังไม่ขึ้น โอเคงั้นเราก็ผิดไปสิ แล้วบอกว่าไม่ต้องกินข้าวเย็น เราก็คิดแค่นี้เองแค่วันเดียวเองสาปแช่งเราสารพัด พอเราไม่ออกไปกิน ก็บอกว่าไม่ต้อง-หรอกข้าว เเล้วพ่อก็เปิดฉากหลังจากเราซักผ้าเสร็จ บอกว่าเป็นไรทำไมไม่พูดกับพ่อแม่ เราอดทนมากก็พยายามเงียบเพราะพูดไปก็บอกว่าฟังไม่ขึ้น จนเราทนไม่ไหวไม่ไหวๆจริง เราร้องไห้ออกมาแม่บอกอย่ามาบีบน้ำตาแถวนี้ เราไม่รู้จะพูดยังไงเราก็พูดความจริงให้ทุกอย่างก็ว่าเราเถียง บอกว่าไม่ทำเหมือนที่พุด ไม่เคยถามกูว่าทำงานเหนื่อยไหม เราเลยบอกว่า หนูถามตลอด ถามว่าพ่อเป็นไง พรุ่งนี้ไปทำที่ไหน พ่อบอกว่าอย่ามาถามให้เสียฤกษ์ ถามไม่เป็นมงคล เราก็เลยว่างั้นจะไม่ถามแล้วนะ พ่อพูดต่อไม่ต้องมาเถียง ไม่ต้องเรียนต่อแล้ว ไม่ต้องเรียนกลับมาอยู่บ้านหนิ กูส่งเสียเยอะทำแบบนี้หรอวะ เราก็พูดกลับไปว่า แล้วคำว่าสันดารหมามันควรใช้กะบกนูไหม หนูทำแย่ขนาดนั้นแลยหรอ เรารีบเดินมาที่ห้องละก็ร้องไห้ต่อ เราคิดว่าขนาดพ่อแม่ยังทำขนาดนี้ มันแย่มากๆเลยนะ เราไม่อยากจะพิมพ์ต่อ เราเลยใช้เวลาอ่านหนังสือ ให้เราใจเย็นลง แต่ข้างนอกห้องพ่อแม่กลับด่าเรายังไม่หนุด ว่าโตไปคงไม่เลี้ยงกูหรอก คงหาผัวแล้วดูแต่ครอบครัว เราอุตสาห์ใจเย็นละ กลับร้องไห้หนักกว่าเดิม เลยเปิดเพลงใส่หูดังๆละนั่งอ่านหนังสือต่อ แต่ตอนนี้เราอารมณ์ค่อยข้างที่จะดีขึ้นแล้ว แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่เป็นแบบนี้ หนูขอโทษนะที่เป็นลูกไม่ดี