คือทางบ้านผมก็ไม่ได้จนมากแต่ถูกสอนว่าถ้าชอบอะไรให้ทำงานหาเงินเอง ไม่เคยถูกตามใจเลย แม่ผมจะส่งแค่ค่ากินค่าเรียนให้แค่นั้น  ผมเลยเริ่มทำงานตั้งแต่ม.1เลย ตอนนั้นอายุ 13 ไปรับจ้างทำโต๊ะจีน โรงน้ำแข็ง บ้างเวลางานโต๊ะจีนไม่มี  แต่ก็ไม่ได้ทิ้งการเรียนนะครับ ผมพยายามแบ่งเวลาทำงาน เรียนพักผ่อนให้ลงตัว จนเพื่อนหลายๆคนทักว่าทำไมแม่ไม่ซื้อนั่นนี่ให้ผมเหมือนแม่มันบ้าง  ผมก็ไม่ได้น้อยใจอะไรแม่นะครับ ผมก็ทำงานแบบนี้เรื่อยๆพอจบม.6 ผมก็เข้ามาเรียนอยู่ในกรุงเทพก็ได้ลองเปลี่ยนมาทำงานออฟฟิตบ้างในเวลาไม่มีเรียนหรือปิดเทอม บางทีก็รับงาน staff event ต่างๆ ผมสามารถเก็บเงินซื้อ notebook โทรศัพท์ เสื้อผ้า จัดฟัน มอเตอร์ไซต์ หรือออกทริปต่างๆก็เงินผมทั้งนั้น ถามว่าเหนื่อยไหมก็ตอบว่าเหนื่อยครับ แต่มันก็ทำให้ผมรู้จักกิน รู้จักเก็บรู้จักใช้และรู้ว่าเงินแต่ละบาทหายากแค่ไหน ปัจจุบันจบป.ตรีแล้วผมลองมองย้อนไปตั้งแต่เด็กก็คิดว่าถ้าไม่รู้จักลำบากเราก็จะไม่รู้จักความภูมิใจ แม่ผมบอกว่า แม่ทุกคนอยากให้ลูกสบาย  แม่ก็เหมือนกันแต่ก่อนสบายแม่ก็อยากให้รู้จักลำบากก่อนเพื่อจะได้โตเป็นผู้ใหญ่  และจะได้รุ้ด้วยว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ถ้าแม่มัวตามใจซื้อให้หมด ผมคงมีนิสัยเอาแต่ใจจนเคยตัวและเสียคนได้

มีใครถูกสอนแบบนผมไหมครับ แชร์หน่อย