วันนี้นั่งคุยกับตัวเพื่อหาสาเหตุว่าทำไมตัวเองถึงเบื่อชีวิตวนลูป
เช้าตื่นทำงาน กินข้าวเที่ยว มื้อมื้อค่ำถึงบ้าน พรุ่งนี้ก็ทำแบบนี้ใหม่ ทั้งได้ ที่เราก็เลือกทำงานที่เรารัก

ทีนี้เลยมาคิดต่อว่า จริงเหรอที่คนเราต้องทำงานให้เรามีคุณค่า เราถึงจะรู้สึกดีกับตัวเราเอง เพราะตอนนี้ก็มีคุณค่านะแ่ไหงเบื่อได้ขนาดนี้ เลยคิดทบทวนไปตอนที่เรายังเรียนมหาวิยาลัย ตอนนั้นจำได้ว่า ว่างมากกกกก เพราะเรียนม.รามคำแหงแค่อยู่บ้านอ่านหนังสือแล้วรอแค่ตอนสอบ ก็ดูออกจะไร้คุณค่าแก่ผู้อื่น แต่ทำไมตอนนั้นมีความสุขมากนะ ไม่เคยเบื่อชีวิตที่วนลูปแบบนั้นเลย

มาคิดหาเหตุผล พบว่า เพราะเราได้ทำสิ่งที่รักในสิ่งแวดล้อมที่เราออกแบบได้เองหมด ไม่ต้องนั่งตัวตรงขาดอิสระเหมือนเวลาอยู่ที่ทำงาน ตอนไหนอยากหยุดอ่านหนังสือก็ทำได้ทันที

ทีนี้ก็คิดต่อว่าทำไมตอนนั้นเราไม่มีรายได้เลย แต่เราก็ไม่ยักจะเครียด ก็เพราะตอนเรียนเรามีบ้านอยู่ มีอาหารที่ที่บ้านดูแลไว้ให้แล้ว มีเงินได้จากที่บ้าน

พอทบทวนได้ดังนี้แล้วเลยถึงบางอ้อว่า ต่อให้เราได้ทำงานที่รักแต่สิ่งแวดล้อมไม่ได้อิสระตามที่เราควบคุมได้เอง เราจะเบื่อการวนลูปในลักษณะนี้ ต่างจากการวนลูปในตอนเรียน และเราก็ไม่เครียดปากท้องด้วยในตอนนั้น ดังนั้นการวนลูปแบบตอนเรียนจึงทำให้เรารู้สึกมีความสุข

ตอนนี้ทำให้ได้คิดว่าถ้าอยากเลิกเบื่อ เซ็ง และไม่เครียดกับชีวิตวนลูป เราต้องสร้างสภาวะให้ท้องอิ่มอยู่ได้โดยไม่ต้องกังวลปากท้องแล้วออกมาทำสิ่งที่เรารักในสภาวะแวดล้อมที่เราควบคุมได้เองให้มากที่สุด ก็ลองมาแชร์กันว่าท่านอื่นคิดเห็นเพิ่มเติมแง่มุมไหนอีกหรือไม่