เราเป็นคนติดที่บ้านมาก ติดพ่อ ติดแม่ รู้สึกเสมอว่าชีวิตนี้โชคดีที่ได้เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ ครอบครัวเรายากจนมากมาก่อน แต่ความประหยัดอดทนของพ่อกับแม่ มอบทุกอย่างที่ดีที่สุดให้กับเรา ตอนเด็กๆเราต้องไปอยู่บ้านญาติ เพราะที่บ้านจนมาก เลยรู้สึกมาตลอดว่าอยากอยู่กับพ่อแม่นานๆ..

ทุกวันนี้หน้าที่การงานเรามาถึงทางตันในที่ทำงานปัจจุบัน เรามีทางเลือกคือ ไปทำงานที่ Hub ประเทศใกล้ๆ หรือ ลาออกหางานที่ใหม่ในเมืองไทยทำ
เจ้านายและญาติๆเชียร์ให้ไปโตที่ต่างประเทศ จะสิงคโปร์หรือที่ไหนๆก็ตามที่ไม่ใช่เมืองไทย
- เจ้านายมองว่าเป็นการ upgrade ตัวเองให้ได้ทำงานแบบ Professional มากยิ่งขึ้น เป็น Career Path แบบที่เค้าก็เคยได้โอกาสนี้มาแล้ว และแน่นอนเงินก็ดีขึ้นมากด้วยอาจจะ 2-3 เท่า
- ญาติๆเรามองว่าดีกับชีวิต เราไม่เคยเรียนต่างประเทศ ภาษาเราไม่ได้ดีแบบ native พอสื่อสารได้เท่านั้น ไม่ใช่ beautiful English การไปครั้งนี้เหมือนได้ไปเรียนภาษาฟรี และได้เงินด้วย ประเทศที่จะไปก็ไม่ไกล ในขณะเดียวกันตัวเราอายุก็มากแล้ว (36) ถ้าไม่ไปตอนนี้โอกาสจะยิ่งหายาก

แต่ตัวเรากลับรู้สึกไม่อยากไปเลย

เรารู้สึกอยากใช้เวลากับพ่อแม่ให้นานที่สุด ไม่นานมานี้ญาติผู้ใหญ่ที่ใกล้ชิดมากคนนึงเสีย เราก็ได้แต่เสียใจที่ไม่ค่อยได้คุยกับเค้า

ถ้าไปเราไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไหร่ สัญญาประมาณ 3 ปี แต่เท่าที่เห็นคนส่วนใหญ่ไปแล้วไม่ค่อยได้กลับมาทำงานในไทยต่อ เพราะตำแหน่งไม่มี หรือ รายได้จะเปลี่ยน พ่อแม่เราก็ไม่อยากให้ไป แต่ก็เปลี่ยนใจไปมาเวลาคิดถึงอนาคตของเรา

คำถาม : การไปทำงานในต่างประเทศแตกต่างแค่ไหนกับในเมืองไทยคะ คนที่เคยผ่านประสบการณ์นี้มาแล้วมองย้อนกลับมารู้สึกยังไงบ้างคะ ถ้าให้ตัดสินใจอีกครั้งยังจะเลิกทางนี้อยู่รึเปล่าคะ เราหางานใหม่ในเมืองไทยได้ แต่คงได้เงินเดือนขึ้นไม่เยอะ ถ้าคุณเป็นเราจะมีแนวทางในการตัดสินใจอย่างไรคะ

หมายเหตุ : ตัดประเด็นเรื่องแฟนไปได้เลยค่ะ เพิ่งเลิกกัน ดังนั้นโฟกัสอยู่ที่พ่อแม่เท่านั้นค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ