ช่วงนี้ผมเห็นกระทู้เกี่ยวกับผู้ป่วยติดเตียงขึ้นกระทู้แนะนำถึง 2 กระทู้ด้วยกัน เหล่านี้ยังไม่รวมไปถึงกระทู้อื่นๆที่ผมเคยได้อ่านมาก่อนหน้า

ผมสงสัยว่าผู้ป่วยติดเตียง แบบที่แพทย์ลงความเห็นแล้วว่า ไม่สามารถมีพัฒนาการที่ดีขึ้นได้ (นัยยะก็คือ ไม่สามารถออกจากเตียงได้อีกต่อไป) บุคคลเหล่านี้อยู่ด้วยความหวัง หรือจุดมุ่งหมายอะไรในชีวิตครับ

อยู่ไปวันๆจนกว่าจะตายอย่างนั้นหรือ
หรือหวังว่าสักวัน พัฒนาการทางการแพทย์จะดีขึ้นจนสามารถรักษาเขาให้หายได้

เพราะผมคิดว่าน้อยผู้ป่วยติดเตียงนัก ที่จะมีเป้าหมายที่ต้องทำให้สำเร็จก่อนตาย (เช่นต้องการเขียนนิยาย ต้องการเห็นลูกแต่งงานและมีหลาน ฯลฯ) (มีหนังสือเล่มหนึ่ง ชื่อ The Diving Bell and The Butterfly เขียนโดยผู้เขียนซึ่งเป็นอัมพาตทั้งตัว โดยใช้วิธีกะพริบตาและให้ผู้ช่วยจดบันทึก)

และผมสงสัยว่าผู้ป่วยติดเตียง โดยเฉพาะในไทย อยากให้มีการุณยฆาต (Euthanasia) (การฆ่าเพื่อให้พ้นทุกข์) ไหม หรือพอใจที่จะใช้ชีวิตเช่นนั้นต่อไป

กระทู้นี้ผมตั้งขึ้นมาเพราะสงสารคนดูแลผู้ป่วยติดเตียง ที่เป็นพ่อหรือแม่ ลูก หลาน หรือญาติ ของผู้ป่วย (ไม่นับคนที่จ้างมาดูแล เพราะทำโดยได้รับค่าจ้าง) ซึ่งต้องเสียสละทรัพยากรและเวลาในชีวิตเพื่อไปตามหาความฝันอย่างอื่นของตนเอง เพื่อแลกกับอะไร?

สังหรณ์ใจว่าจะต้องเจอดราม่าและคอมเม้นต์ที่พูดถึงความกตัญญูและบุญคุณของผู้ให้กำเนิดแน่ๆเลย