เรารู้จักกับพี่คนนึงมานานแล้ว คุยกันไปเที่ยวกันบ้าง แต่เราไม่โอเคกับเค้าเท่าไหร่ เพราะเค้าไม่ใช่สเปกเราเลย แต่หน้าที่การงาน การศึกษา ความคิด อายุ ฐานะ มันเหมาะสมกับเรามากๆ คุยกันได้สักพักจนเราแน่ใจว่าไม่ได้ชอบเค้า เราก็หายไป ไม่ได้คุยกัน ซึ่งพี่เค้าเองก็หายเช่นกัน ต่างคนต่างหาย เหมือนรู้ว่าเราไม่โอเครึเปล่าเลยหาย แต่วันนึงแกก็ทักมาเราชวนไปเที่ยว แกออกรถใหม่มีรถเที่ยวแล้ว เราก็ตามน้ำไป เราเบื่ออยากหาเพื่อนเที่ยวพอดี ยังไม่ทันได้ไปอยู่ๆ ไลน์แกก็หาย เบอร์ติดต่อไม่ได้ เราหาทางติดต่อแล้วแต่ไม่เจอ เข้าใจว่าแกคงบล็อคเรา เราก็งงๆ คิดว่าแกคงมีคนใหม่แล้วเลยตัดขาดเรา แล้วอยู่ๆ แกเอาไลน์ใหม่แอดมาบอกว่าเจอเราแล้ว แกตามหาเรานานมาก เพราะมือถือแกพัง ทุกอย่างในโทรศัพท์หายหมด เราอึ้งมากว่าแกพยายามหาเราถึงเพียงนี้แกคงคิดจริงจังและทุ่มเทกับเรามาก ทั้งๆ ที่เราไม่ได้พยามทำอะไรดีๆ ให้แกเลยตลอดเวลาที่คุยๆ กันมา
            เราพยาม พยามทุกอย่างแล้วที่จะเรารักเค้า เราพยามยืดเวลาคุยกันไปเรื่อยๆ เพื่อให้เวลาทำให้เรารักเค้าได้ แต่เปล่าเลย ยิ่งนานยิ่งรู้สึกว่าเค้าเหมาะที่จะเป็นพี่ชายของเรามากกว่า และวันหนึ่งเมื่อความไม่ชัดเจนมันไม่ปรากฏขึ้นจากเราสักที พี่เค้าจึงตัดสินใจถามคำถามที่เราไม่อยากจะพูดออกไป วันนี้จึงตอบออกไปทุกสิ่งที่อยู่ในใจ ใจหนึ่งก็โล่งที่หลุดจากความอึดอัดนี้ซะที ใจหนึ่งโคตรรู้สึกผิดและเสียใจที่ทำให้คนที่ดีกับเราขนาดนี้ผิดหวัง...
           ....คนไม่ใช่ทำยังไงก็ไม่ใช่ ฝืนไปก็เจ็บกันทั้งคู่....