สวัสดีค่ะคือช่วงนี้อาการที่เรามีก็จะมีประมาณนี้ค่ะ 1.ซึมเศร้าเกือบตลอดทั้งวัน เวลาอยู่กับคุณครูหรือเพื่อนเราก็จะเป็นคนเฮฮาปกติค่ะ ให้อารมHappy virusที่ข้างนอกดูมีความสุขแต่ข้างในมีเรื่องให้กังวลอยู่ตลอด แต่ตอนอยู่คนเดียวมันก็จะซึมค่ะ จะรู้สึกอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากยุ่งกับใคร หนีออกห่างจากเพื่อนไปนั่งคนเดียว อยู่ในเซฟโซนของตัวเอง รู้ทั้งรู้นะคะว่าอยู่คนเดียวแล้วส่วนมากจะเป็นแบบนี้แต่เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวจริงๆอาการมาทุกอาทิตย์ค่ะแต่ไม่ได้เป็นทุกวัน แต่คือจะมาเป็นระยะๆมีแบบเรื่อยๆ อาการต่อไปก็คือร้องไห้ง่ายค่ะ สะเทือนใจง่ายๆ โดนดุโดนว่าอะไรมากระทบตัวเองนิดหน่อยก็พร้อมน้ำตาไหลแล้วทั้งๆที่ปกติไม่เคยเป็น บางทีร้องไห้ไปก็โทษตัวเองไปค่ะ ไร้คุณค่าบ้าง ภาระบ้าง ไม่มีใครต้องการบ้าง บางครั้งก็ร้องไห้ไม่มีสาเหตุค่ะ แล้วก็2วันนี้เริ่มรู้สึกว่าร่างกายแปลกๆไปเริ่มจากเมื่อวานเราร้องไห้ไม่มีสาเหตุร้องแบบปล่อยโฮเลยค่ะแล้วคือตอนนั้นก็เข้าไปอ่านแม็กโรคซึมเศร้าอยู่พอดีพอยิ่งอ่านเรายิ่งรู้สึกหดหู่มากๆแล้วประกอบกับตอนนั้นเราอยู่คนเดียวเราร้องไห้ พร้อมทั้งคิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราเลย (บอกก่อนว่าเราเหมือนจะเป็นย้ำคิดย้ำทำค่ะ) เราคิดว่าเราอยากไปหาหมอเพราะเราเริ่มใช้ชีวิตปกติไม่ได้ แต่ทุกคนก็บอกกับเราแค่ว่าให้รอ รอกลับมาที่ไทยแล้วค่อยไปหา เราร้องไห้ออกมาเรื่อยๆจนมันรู้สึกแบบไม่ไหวมากๆเลยค่ะ ความรู้สึกตอนนั้นมันแบบเออเราเริ่มที่จะไม่ไหวแล้วนะ ไม่อยากอยู่เลย เราเริ่มต้นทำร้ายตัวเองค่ะเมื่อวานเป็นวันแรกที่เรากล้าใช้กรรไกรแล้วกรีดขาตัวเองให้ลืมอารมณ์เศร้าแต่คือความรู้สึกนั้นตอนที่เดินไปหยิบกรรไกรในหัวเราก้คิดว่านี่กำลังทำอะไรอยู่ อย่าหยิบนะแต่ร่างกายเรามันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย หลังจากนั้นก็เริ่มเชื่องช้าแล้วค่ะ ง่วงแต่นอนไม่หลับ พอหลับได้ก็หลับๆตื่นๆค่ะ เราคิดว่ามันคงจะเป็นแบบทุกวันที่เราเคยเป็นคือตื่นมาแล้วอาการก็หายไปแต่วันนี้เราตื่นมาพร้อมความรู้สึกเดิม ซึมเหมือนเดิม ทำอะไรเชื่องช้า เราซึมจนเพื่อนเราทักว่าทำไมดูเหนื่อย เราดูซึมจนเห็นได้ชัด เรารู้สึกว่าวันนี้เราดูเหม่อมากๆ ปกติเราเป็นคนติดโทรศัพท์ต้องเข้าโซเชี่ยลตลอดเวลา แต่วันนี้รู้สึกเบื่อแบบไม่เคยเป็นมาก่อนคือแค่เข้าไปดูๆแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรเหมือนแต่ก่อน เวลาพักก็ไปนั่งอยู่คนเดียวนั่งมองออกไปข้างนอกเป็น10นาที ทั้งๆที่ปกติเราคงฟังเพลง เล่นโทรศัพท์ไปแล้ว พอตอนเรากลับบ้านเราก็คิดเกี่ยวกับเรื่องของเมื่อวานตลอดว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนี้อารมณ์เศร้ามันยังมีอยู่อีก กลับบ้านมาเราวางกระเป๋าแล้วก็ นอนมองเพดานค่ะมันเป็นความรู้สึกเศร้าที่ปนกับความว่างเปล่าหน่อยๆ ทำอะไรก็เชื่องช้าเหมือนเดิม หลังจากนั้นเราก็เริ่มรู้สึกแบบเดิมเราเลยเข้าไปอยู่ในเซฟโซนของตัวเอง แล้วนอนนิ่งๆอารมณ์ที่เคยมีร่วมกับเพลงก็ไม่ค่อยมีค่ะ หลังจากนั้นเราก็รู้สึกหดหู่ เราก็เอาทุกเรื่องมาคิดเหมือนเดิม เป็นเรื่องในอดีตเหตุการ์ณที่ฝังใจทำร้ายจิตใจ เราเอามาคิดหมดเลยค่ะแล้วความรู้สึกไร้คุณค่า ผิดหวังในตัวเองก็เข้าเล่นงานแต่วันนี้อารมณ์ไม่ดิ่งเท่าเมื่อวานค่ะไม่ได้ร้องไห้โฮแบบนั้นแต่ยังหยิบกรรไกรมาทำร้ายตัวเองอยู่ดี เราเสี่ยงมีภาวะซึมเศร้ามั้ยคะ ขอบคุณค่ะ