สวัสดี เราเป็นลูกคนกลางของครอบครัวหนึ่ง พี่น้องของเราเป็นผู้หญิงทั้งหมด เราอายุห่างกันแค่คนละ 4 ปี เรารู้สึกตัวคนเดียวมาตลอด เราไม่สนิทกับใครเลย แต่น้องกับพี่สนิทกันมาก อาจจะเป็นเพราะคำพูดตรงๆของเรามั้ง ตลอดระยะเวลาที่เราจำความได้ เรารู้สึกน้อยใจคนในครอบครัวมาตลอด ทุกครั้งที่เราทะเลาะกับพี่หรือน้อง ไม่ว่าเราจะผิดหรือถูก คนที่ผิดก็คือเรา แม่เอาแต่พูด เอาแต่ว่าเรา ส่วนพี่กับน้องก็คอยเสริมทัพให้แม่ บ่อยครั้งที่เราโดนแม่ตบหน้าเพราะเราแค่พยายามจะอธิบายความจริง ทุกคนในบ้านมองเราเป็นคนพูดแรง ชอบเถียงจริงๆเราไม่ได้พูดแรง  ไม่ได้เถียงแต่เราพยายามอธิบาย เราพยายามปรับตัว เราอยากทำให้แม่ภูมิใจ เราพยายามตั้งใจเรียน จนเราสอบทุนได้ส่งตัวเองเรียนจนจบม.ปลาย พอขึ้นมหาวิทยาลัยเราเลือกเรียนสาขาที่แม่อยากให้เรียนทั้งๆที่เราไม่อยากเรียนเเต่เพื่อความสบายใจของแม่ เพื่อคำว่าลูกที่ดี เราพยายามตั้งใจทำทุกอย่าง เราได้เกรดน่าพอใจพอสมควรในแต่ละเทอม เราหวังจะได้คำพูดดีๆจากแม่แต่แม่ก็แค่พูดว่า เป็นหน้าที่ที่ต้องทำอยู่แล้ว เราก็โอเคนะน้อยใจบ้างแต่ก็ไม่ได้สนใจ แต่มาตอนที่พี่เราได้เกรดติด F แม่กลับพูดว่าทำดีที่สุดแล้วก็ไม่เป็นไร น้องได้เกรดแย่ๆมา เเม่กลับพูดว่า แค่นี้ก็ดีแล้ว หลายๆเรื่องทำให้เราคิดว่าเราใช่ลูกสาวบ้านนี้จริงๆหรอ มันอาจจะดูเหมือนความคิดในละครแต่มันก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี เราเคยคิดจะหนีออกจากบ้านแต่ก็ไม่มีที่ไป เราไม่อยากทำตัวเนรคุณ ไม่อยากทำให้แม่เสียใจ แต่บางทีมันก็อดน้อยใจไม่ได้ หลายครั้งที่แม่ไล่เราออกจากบ้านไป  บอกกับเราว่าให้กลับหอไปไม่ต้องกลับมาบ้าน(เรียนอยู่ต่างจังหวัด) วันนี้เราทะเลาะกับแม่เพราะพี่เราเป็นคนหาเรื่อง แม่ไล่เราออกจากบ้าน เรามีเงินติดตัวอยู่ 250 ไม่มีที่ไป ไม่มีเงิน ไม่มีใคร แม่ไล่เราแล้วจบด้วยคำว่าไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลย เรายังเดินไม่พ้นประตูบ้าน ก็ได้ยินเสียงน้องพูดว่า ครีมที่ซื้อมาหมดทั้งๆที่ยังไม่ได้ใช้ พี่เราก็เอ่ยขึ้นมาว่า พูดให้ได้อะไรขึ้นมามันหมดไปแล้ว วินาทีแรกในใจเราคิดว่าพี่คงพูดเพื่อจะจบปัญหาน้อง น้องก็พูดกลับมาว่า พูดให้โจรมันรู้ตัวไง พี่ก็เสริมไปอีกว่า มันคงจะรู้ตัวเอง ความรุ้สึกตอนนั้นเราเเทบจะล้มทั้งยืน เราไม่เคยแตะต้องข้าวของของพี่น้องเลยถ้าไม่อนุญาต แต่คำพูดที่พี่กับน้องพูดมันก็บอกชัดเจนว่าหมายถึงเรา เรารู้สึกไม่เหลือใครทั้งที่อยู่ในบ้าน รู้สึกเป็นคนเเปลกหน้าทั้งที่เป็นคนในครอบครัว บางทีเราก็คิดสั้นอยู่ไปก็หว่าเหว้ไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ทุกๆวันอยู่กับความอึดอัดน้อยใจ ต้องแกล้งนอนหลับเพื่อแอบร้องไห้ ไม่กล้าสะอื้น ทุกวันก้มหน้าทำงานบ้านทั้งๆที่ไม่มีใครเห็นประโยชน์ เราเหนื่อยกับชีวิตตอนนี้จริงๆ